για την σπηλιά μου

Οι μέρες του Αυγουστου με καλούν για απόσυρση. Για διακοπή.
Η μικρή περιπλάνηση στον κόσμο, εχει ανάγκη το διάλειμμα της για να αποδώσει καρπούς.
Θα ανέβω τα σκαλιά της αγαπημένης μου σπηλιάς, διάβαζε καρδιά, για να συγκεντρώσω όσα μάζεψα. πολύτιμα πετράδια. Ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη, για το "σπίτι".
Σε λίγες μέρες, θα ξανακατέβω ( διάβαζε ξανανέβω).
Μέχρι τότε, για συντροφιά θα αφήσω για ενθύμιο δυο σκέψεις που μου άρεσαν από τον Νείλο τον Ασκητή.
( Ευχή μεγάλη..... ας μην τολμήσω να το ξεστομήσω όμως... να το έχω σαν φυλαχτό)
Τον ρώτησαν λοιπόν μια μέρα, ποιος είναι ο μοναχός ( θα έβαζα εγώ αληθινός άνθρωπος)
Κι εκείνος τους είπε:
Μοναχός ( αληθινός άνθρωπος) είναι αυτός που χωρίστηκε από όλους και είναι με όλους ενωμένος
Μοναχός είναι αυτός που αισθάνεται πως είναι ένα με όλους γιατί αισθάνεται πως βλέπει τον εαυτό του στον καθένα κάθε στιγμή.
Μακάριος είναι ο μοναχός ( ο αληθινός άνθρωπος) που μετά το Θεό, λογαριάζει για Θεό κάθε άνθρωπο.
Μακάριος είναι ο μοναχός που τη σωτηρία και προκοπή όλων την βλέπει σαν δική του και χαίρεται πραγματικά.

Και τώρα να σας αποχαιρετήσω προς το παρόν, με την ευχή να μην διακόψετε την σχέση με τις αρετές και την Αλήθεια.
ΥΓ
Τόσο καιρό μιλώ για την σπηλιά μου και δεν σας έχω δείξει καθόλου από αυτήν. Ευτυχώς έχω μαζί μου μια φωτογραφία...δεν είναι τέλεια... αλλά κάτι φαίνεται

Τώρα, αν κάποιος συνοδοιπόρος περάσει από εδώ και έχει την ανάγκη να αφήσει χαιρετισμό η μήνυμα μπορεί. Θα το ανοίξω με χαρά και "μαζί" θα βγούμε στην άλλη άκρη της σπηλιάς για να το κουβεντιάσουμε. Μια μέρα κάποιος ζωγράφησε μια τέτοια συζήτηση. Ηταν κάπως έτσι:

Εις το επανιδείν λοιπόν!