Ο άστεγος Χριστός

Ποιος είναι εκείνος που δεν θα συσχετίσει τούτες τις μέρες με τον αγώνα που δίνουν άστεγοι συγκάτοικοι της παγκόσμιας γειτονιάς μας.

Είναι σίγουρο πως είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί κανείς να το αντιμετωπίσει με αυτή την εγγραφή. Όμως σκέψεις και επισημάνσεις μπορεί να γίνουν για να κεντρίσουν όσους ενέχονται σε αυτή την δυστυχία.

Επειδή για δυστυχία πρόκειται. Οικογενειακή πρώτα και ύστερα κοινωνική.

Ας προσέξουμε όλοι πρώτιστα την οικογένεια μας. Τα μέλη της. Μη λείψει η αγάπη ποτε, ώστε να αναγκαστεί να βρει καταφύγιο στα παγκάκια.

Ο πρώτος άστεγος....

Και ύστερα ακολουθούν κι άλλοι...

κι άλλοι...

και τελειωμό δεν έχει... σε έναν αφιλόξενο κόσμο που βασιλεύει η μοναξιά...

δυστυχείς αυτές τις μέρες

Χαμένος μέσα στις σελίδες των εφημερίδων, είδα κάπου ένα φως να λαμπυρίζει.
Έστρεψα προς τα εκει και άρχισα να διαβάζω.
Μου άρεσε και θα ήθελα να το αφήσω να πετάξει στον ουρανό μήπως και φωτίσει και άλλους.
Διάβασα λοιπόν το εξής:

Εχει αρχίσει να με κουράζει αυτή η ακατάσχετη φιλολογία γύρω από το πνεύμα των Χριστουγέννων, τις συμβουλές για το πώς θα αντισταθούμε στον καταναλωτισμό των ημερών και πώς θα θωρακίσουμε τον οργανισμό μας από τις επιθέσεις του εορταστικού στρες που κατά την αρθρογραφία των ειδικών, είναι άκρως επικίνδυνη για την υγεία μας.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα Χριστούγεννα τα βιώνει ο καθένας όπως νιώθει, μπορεί και αντέχει. Οικονομικά και ψυχικά. Εκτός κι αν διαβάζει μανιωδώς περιοδικά ποικίλης ύλης ή βλέπει πολύ τηλεόραση. Διότι σε αυτήν την περίπτωση είναι πολύ πιθανό, ακόμη και ο πιο ψύχραιμος καταναλωτής να αγχωθεί προς στιγμήν όταν στη σελίδα με τις προτάσεις για την πιο λαμπερή βραδιά διαβάσει για την κρέμα της τάδε εταιρείας καλλυντικών που κοστίζει πεντακόσια ευρώ, αλλά είναι ακαταμάχητη, ή για το συλλεκτικό κινητό της δείνα εταιρείας με πραγματικό φύλλο χρυσού. Αν, πάλι, δεν ξεφυλλίζει περιοδικά και δεν παρακολουθεί εκπομπές μόδας και δώρων, μάλλον δεν θα πιεστεί ιδιαίτερα ψυχολογικά, αφού αποκλείεται ένας μέσος μισθωτός, για παράδειγμα, να σκεφτεί στα σοβαρά την πιθανότητα να αγοράσει ένα αντικείμενο που κοστίζει σχεδόν όσο ο μισθός του. Κι αν το σκεφτεί, θα το ξεχάσει το επόμενο λεπτό. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν πιστεύει στη θρησκευτική διάσταση των εορτών και δεν συνηθίζει να εντάσσει στην καθημερινότητά του ήθη και έθιμα με τα οποία μεγάλωσε ή δεν μεγάλωσε. Θεωρώ ότι μάλλον αποκλείεται κάποιος που δεν συγκινείται από την παράδοση και δεν αισθάνεται την ανάγκη να αναπαράγει έθιμα και εθνικές συνήθειες, να κατακλυστεί από το κλίμα των ημερών και να ψάχνει απεγνωσμένα τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου κουραμπιέ για να νιώσει ευτυχής.

Είναι μάλλον προφανές ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου στολίζει δέντρα γιατί έτσι έμαθε από την οικογένειά του, ανταλλάσσει δώρα γιατί αυτό θεωρεί ότι θα του δώσει χαρά, φτιάχνει ή αγοράζει γλυκά γιατί έχει μάθει να τα λαχταρά κάθε τέτοια εποχή.

Είναι επίσης προφανές ότι αυτές τις δεκαπέντε μέρες ο καθένας μας βάζει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αλλά το βάθος έχει πάντα σχέση με το μέγεθος της τσέπης. Θα το βάλουμε μέχρι εκεί που φτάνει.

Σίγουρα, υπάρχουν κάποιοι -όχι λίγοι- οι οποίοι αισθάνονται δυστυχείς αυτές τις ημέρες. Ανθρωποι άρρωστοι, μόνοι, φτωχοί ή για οποιονδήποτε λόγο αποκομμένοι από το κοινωνικό σύνολο. Ανθρωποι που στην πραγματικότητα δεν περιμένουν τα Χριστούγεννα για να νιώσουν δυστυχείς. Δεν μεγαλώνει τον πόνο τους το λαμπερό φως των εορτών. Απλώς τον φωτίζει. Και σίγουρα όλες αυτές οι συμβουλές περί αποφυγής του εορταστικού στρες δεν αφορούν τη συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών. Ούτε εκείνους που όταν ανάβουν τα φώτα της πόλης κλείνουν τα εξώφυλλα. Απευθύνονται σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, μέσου βαλάντιου πολίτες (σ.σ. διότι όπως οι πολύ φτωχοί, έτσι και οι πλούσιοι δεν έχουν ανάγκη τέτοιων συμβουλών). Εμάς, όμως, μας καθορίζει η απαράβατη σχέση επιθυμίας - δυνατότητας. Ολα τα άλλα είναι λόγια προς κατανάλωση...

20 λεπτά του Ευρώ

Ήταν ένα αγόρι που πήγαινε στο σχολείο του.

Ένα πρωινό λοιπόν, εκεί που περπατούσε βρήκε στον δρόμο 20 λεπτά. Καταχαρούμενο μάζεψε το νόμισμα και καμαρωτός το φύλαγε μέσα στο χέρι του. Ένοιωθε απίστευτη χαρά που πήρε χρήματα δίχως να κάνει τίποτα.

Από εκείνη τη μέρα συνέχεια όπου κι αν πήγαινε, κοιτούσε τον δρόμο με ολάνοιχτα μάτια, μήπως βρει κι άλλα χρήματα, και άλλα πολύτιμα αντικείμενα.

Σ' όλη του τη ζωή βρήκε 296 20λεπτα, 48 50λεπτα, 7 Ευρώ και δυο σκισμένα χαρτονομίσματα.

Μάζεψε τα χρήματα αυτά χωρίς να κάνει τίποτα. Χωρίς καμιά κούραση.

Εκτός από το να χάσει την ανείπωτη ομορφιά από 31369 ηλιοβασιλέματα, την υπέροχη πανδαισία 157 ουράνιων τόξων, την αμέτρητη γαλήνη χιλιάδων αστεριών.

Δεν είδε ποτέ τα σύννεφα να χορεύουν στον ουρανό, δεν είδε τα πουλιά να πετούν λεύτερα, ούτε μέρος της μνήμης του είναι τα χιλιάδες χαμόγελα των περαστικών που διάβηκαν από κοντά του.

Ξέρεις κανέναν που ζει έτσι;

Με το κεφάλι σκυμμένο να το βαραίνουν χιλιάδες καθημερινά προβλήματα, να φοβάται τον πόνο και την κριτική, να πανικοβάλλεται από πράγματα που ποτέ δεν θα γίνουν, ελπίζοντας να βρει πεταμένα 20 λεπτά, χωρίς να κάνει τίποτα....

Έφτασαν και τα Χριστούγεννα....

Μόνο μία κίνηση

Μερικές φορές η μεγαλύτερη σου αδυναμία μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη σου δύναμη.

Πάρε για παράδειγμα το παρακάτω νεαρό αγόρι που είχε αποφασίσει να μάθει τζούντο παρόλο που δεν είχε αριστερό χέρι. Από κάποιο ατύχημα του το είχαν κόψει.

Ο δάσκαλος του ήταν ένας ηλικιωμένος Γιαπωνέζος. Πέρασαν τρεις μήνες. Ο νεαρός τα πήγαινε μια χαρά. Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα. Όλο αυτό τον καιρό μάθαινε μόνο μια κίνηση.

"Δάσκαλε", ρώτησε μια μέρα, "δεν νομίζεις ότι πρέπει να μάθω κι άλλες κινήσεις;"

"Αυτή είναι η μοναδική που ξέρεις και η μοναδική που θα σου χρειαστεί σε όλη σου τη ζωή", του είπε αυτός.

Ο μικρός εμπιστεύτηκε τον δάσκαλο του και συνέχισε την προπόνηση.

Ύστερα από αρκετούς μήνες, κατέβηκε σε αγώνες.

Με δυσκολίες και ευκολίες κατάφερε να νικήσει τους τρεις αντιπάλους του.

Ο τέταρτος ήταν πολύ σκληρός και κινδύνευε να χτυπήσει άσχημα ο νεαρός. Ο διαιτητής ζήτησε από τον Γιαπωνέζο προπονητή του μικρού να σταματήσει τον αγώνα.

"Όχι", είπε αυτός, "αφήστε τον να συνεχίσει."

Ο αντίπαλος του έκανε ένα λάθος: σε μια στιγμή κατέβασε την άμυνά του, ο μικρός το εκμεταλλεύτηκε αυτό και με μια κίνηση τον νίκησε. Ήταν πια πρωταθλητής.

Στον δρόμο της επιστροφής, ρώτησε τον δάσκαλο του:

"Δάσκαλε, πως γίνεται και νίκησα στους αγώνες μόνο με μια κίνηση που ξέρω;"

"Νίκησες", του απάντησε ο δάσκαλος του "για δύο λόγους. Πρώτον επειδή κατάφερες και εκμεταλεύτηκες το λάθος του και δεύτερον και το σπουδαιότερο, επειδή για την κίνηση που ξέρεις, η πιο γνωστή επίθεση για τον αντίπαλο είναι να σου αρπάξει το αριστερό σου χέρι!!!!"

Η μεγαλύτερη αδυναμία του μικρού, έγινε η μεγαλύτερή του δύναμη!!!

μεγαλώνουμε

Πλησιάζουμε στο τέλος και αυτού του έτους.

Τέτοιες στιγμές είναι που ο καθρέφτης της αυτοκριτικής ξεσκονίζεται, ώστε να είναι εύκαιρος.

Καθώς μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε οτι ο μοναδικός άνθρωπος που υποτίθεται οτι δεν έπρεπε να μας πληγώσει, πιθανόν να το κάνει.

Θα ραγίσει η καρδιά σου πιθανόν περισσότερες από μια φορές και κάθε φορά θα πονάει πιο πολύ.

Και εσύ θα ραγίσεις καρδιές, γι' αυτό να θυμάσαι πως αισθάνθηκες οταν το ίδιο συνέβη σ' εσένα.

Θα τσακωθείς με τον καλύτερο φίλο σου.

Θα κατηγορήσεις έναν καινούργιο έρωτα, για εκείνα που σου έκανε ένας παλιός.

Θα κλάψεις, επειδή ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και στο τέλος θα χάσεις κάποιον που αγαπάς.

Έτσι λοιπόν, τράβα πολλές φωτογραφίες, γέλασε πάρα πολύ και αγάπησε σαν να μην είχες πληγωθεί ποτέ, επειδή κάθε λεπτό που περνάς αναστατωμένος, είναι ένα λεπτό ευτυχίας χαμένο, που δεν θα επιστρέψει.

Μην φοβάσαι που η ζωή σου θα τελειώσει.

Να φοβάσαι μη και δεν ξεκινήσει ποτέ!!

δασκαλοι

"Θυμώνω εύκολα, σου το έχω πει;"
"Οχι" απαντώ
"Και ύστερα έχω ενοχές, με καταλαβαίνεις;"
"Ναι"
"Γιατί είσαι τόσο λιγομίλητος σήμερα;" με ρώτησε ενώ κατάλαβα οτι συννέφιαζε
"Επειδή έχεις να ακούσεις κάτι σημαντικό και δεν θέλω να σου αποσπάσω την προσοχή" είπα εγώ και κοίταξα από το παράθυρο την μέρα που αποχαιρετούσε τον ήλιο
"Τι να ακούσω;"
"Πως Τα αρνητικά συναισθήματα, πολύ συχνά είναι μεταμφιεσμένοι γενναιόδωροι δάσκαλοι.
Ερχονται να μας διδάξουν πως να αγαπάμε τον εαυτό μας.
Μόλις μάθουμε το μάθημα, εξαφανίζονται"
Το δειλινό έβαφε με μαεστρία τον ορίζοντα, ελπίζω και της καρδιάς μας...

ο κλέφτης των μπισκότων

Μια νύχτα, Δεκέμβρης θάτανε, μια γυναίκα βρισκόταν στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, περιμένοντας να ακούσει την αναγγελία της πτήσης της.

Μέχρι να έρθει η ώρα εκείνη, έκανε ένα γύρο στα καταστήματα, πήρε ένα βιβλίο, ένα σακουλάκι μπισκότα και γύρισε στη θέση της.

Ήταν απορροφημένη στο βιβλίο της, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να δει πως ο άνδρας που καθόταν δίπλα της, έπαιρνε κανένα δυο μπισκότα από το σακουλάκι που ήταν ακριβώς ανάμεσα τους. Δεν είπε κουβέντα, γιατί δεν ήθελε να δημιουργήσει σκηνή.

Έτσι μασούλαγε τα μπισκότα και κοίταγε την ώρα.

Εν τω μεταξύ εκείνος ο ελεεινός κλέφτης μπισκότων τα εξαφάνιζε σχεδόν όλα.

"Αν δεν ήμουν τόσο ευγενική θα του είχα μαυρίσει το μάτι του παλιάνθρωπου!" σκεφτόταν.

Με κάθε μπισκότο που έπαιρνε εκείνη, έπαιρνε κι εκείνος ένα. Όταν είχε απομείνει μονάχα ένα, περίμενε να δει τι θα γίνει.

Τότε εκείνος χαμογελαστός το παίρνει, το κόβει στα δύο και της δίνει το μισό.

"Α, δεν πάει άλλο!" σκέφτηκε. Απλώνει το χέρι της, του το αρπάζει το μισό, την ώρα που ετοιμαζόταν να το βάλει στο στόμα του. "Μιλάμε για πολύ θράσος" ξαναείπε από μέσα της και τον αγριοκοίταξε.

Εκείνη την στιγμή με ανακούφιση άκουσε από τα μεγάφωνα την πτήση της. Μάζεψε τα πράγματα της και δίχως να κοιτάξει πίσω της, επιδεικτικά κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

Επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο και βυθίστηκε στη θέση της. Θυμήθηκε το βιβλίο της. Σηκώθηκε να το ψάξει στις αποσκευές της.

Προς μεγάλη της έκπληξη βρήκε μέσα στην τσάντα της, το σακουλάκι με τα μπισκότα.

"Αν τα δικά μου είναι εδώ" είπε δυνατά για να το ακούσει και η ίδια " τότε τα μπισκότα στο αεροδρόμιο ήταν του άνδρα! Εκείνος προσπαθούσε να τα μοιραστεί μαζί μου! Εγώ ήμουν η αγενής!!

Πόσο αργά ήταν για να ζητήσει συγνώμη!!!


Αλήθεια πόσες φορές στη ζωή μας, είμαστε σίγουροι πως κάτι είναι έτσι όπως το νομίζουμε, μέχρι να ανακαλύψουμε οτι τελικά ήταν κάπως αλλιώς!!!

πέντε λεπτά ακόμη

Την περασμένη Κυριακή ήταν μια υπέροχη μέρα για περίπατο στο πάρκο.
Μια γυναίκα καθόταν δίπλα σε έναν άνδρα σε κάποιο παγκάκι, κοντά στην παιδική χαρά.
"Αυτός είναι ο γιος μου" ειπε η γυναίκα στον άνδρα δείχνοντας το αγοράκι με το κόκκινο μπλουζάκι. "Του αρέσει πολύ να κάνει τσουλίθρα"
"Είναι υπέροχος"! είπε ο άνδρας. "Η κόρη μου είναι το κοριτσάκι με το άσπρο φόρεμα. Της αρέσει να κάνει ποδήλατο."
Σε λίγο κοίταξε το ρολόι του και φώναξε στην κόρη του:
"Τι λες πάμε;"
Το κορίτσι τον παρακάλεσε:
"Πέντε λεπτά ακόμα μπαμπά!"
Εκείνος της έγνεψε καταφατικά και εκείνη συνέχισε χαρούμενη να κάνει βόλτες με το ποδηλατάκι της.
Ύστερα από λίγο της ξανακάνει νόημα:
"Μήπως να πηγαίναμε τώρα;"
"Πέντε λεπτά ακόμα μπαμπάκα μου, σε παρακαλώ!" τον ξαναπαρακάλεσε.
Εκείνος χαμογέλασε και είπε"
"Εντάξει"
"Πρέπει να είστε πολύ υπμονετικός πατέρας" σχολίασε η γυναίκα που καθόταν δίπλα του.
Ο άνδρας χαμογέλασε και είπε"
"Ο μεγάλος της αδελφός ο Γιάννης, σκοτώθηκε σε τροχαίο πέρυσι. Τον χτύπησε ένας μεθυσμένος οδηγός την ώρα που έκανε ποδήλατο εδώ κοντά. Και τι δεν θα έδινα για πέντε λεπτά με τον γιο μου. Ορκίστηκα να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος με την κόρη μου. Αυτή νομίζει οτι της δίνω άλλα πέντε λεπτά να παίξει με το ποδήλατο της. Η αλήθεια είναι οτι κερδίζω εγώ πέντε λεπτά παραπάνω που την βλέπω να χαίρεται."

Μήπως να δίναμε σήμερα και εμείς πέντε λεπτά από τον χρόνο μας σε κάποιον που αγαπάμε;

το παιδί που κάρφωνε το πεζοδρόμιο

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.

Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.

Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.

Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έίαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.

Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.

Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.

Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον γιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:

- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»

«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»

Άλλαξε το! Μπορείς;

"Kάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια! Βαρέθηκα πια!" λέει αγανακτησμένος κάποιος συνοδοιπόρος μου
"Γιατί δεν τα αλλάζεις;" τον ΄ρωτησα αφελέστατα
"Γίνονται αυτά τα πράγματα;" με κοίταξε όλο απορία
"Πως δεν γίνονται, αφού τα έχεις βαρεθει;"
"Ξέρω γω; Γιατί δεν το κάνω τότε;"
"Μάλλον επειδή σου αρέσει" του απάντησα πάλι με αφέλεια.
"Τότε γιατί γκρινιάζω;" με ξαναρωτά
"Και αυτό το ξέρεις" του απαντώ. "Και να σου πω και κάτι άλλο;"
"Για πες το..."
"Είναι μια ρουτίνα που θέλεις να ακολουθάς, επειδή σου ταιριάζει και φοβάσαι να κόψεις"
"Ποια ρουτίνα δηλαδη;"
"Ξυπνάς,
Φοράς το προσωπείο σου
Πηγαίνεις στη δουλειά
Προσποιείσαι οτι είσαι μια χαρά
Γυρίζεις στο σπίτι
Βλέπεις τηλεόραση
Ακους του καθενός τα προβλήματα
Και αγνοείς τα δικά σου!"

ένα όνειρο...ένα δένδρο...εσύ!

"Κάθε ονειρο είναι ένας σπόρος.
Κάθε σπόρος είναι ένα δένδρο.
Ένα δένδρο γεμάτο ζωή
Και αυτό που μπορεί να γίνει η δική σου ζωή.
Τα όνειρα σου είναι τα παράθυρα
μέσα από τα οποία μπορείς να δεις.
Μια ιδέα για το μέλλον σου
και του τι μπορείς να γίνεις.
Κάθε βράδυ, όταν κοιμάσαι
αισθάνεσαι τον σπόρο,
τον σπόρο του δένδρου, εκείνου που θα γίνεις.
Γι' αυτό ποτέ μην εγκαταλείπεις τα όνειρα σου!"
είπε ο Ερημίτης...

μεγάλωσες;

"Μεγαλώσαμε φίλε Ερημίτη, μας πήρανε τα χρόνια!!"
"Γιατί το λες αυτό;" ρώτησα τον συνομίληκο μου, κατα πολύ γηραιότερο φίλο
"Τι γιατί το λέω, δεν το βλέπεις, δεν το αισθάνεσαι;"
"Χμμ... μερικές φορές, και κάτω από αυστηρές προυποθέσεις"
"Αντε πάλι τα περίφημα φιλοσοφικά στιχάκια. Για εξηγήσου!"
"Για ποιο;"
"Μα για τις προυποθέσεις!"
"Του γήρατος θέλεις να πεις"
"Ναι Ερημίτη μου, γι' αυτές!"
"Βλέπεις λοιπόν; Γι' αυτό γέρασες!"
"Δεν καταλαβα!"
"Το πότε γέρασες, η το πως γέρασες;"
"Μάλλον έχεις όρεξη για παιχνίδια, κι εγώ δεν έχω καιρό για χάσιμο. Θα μου πεις επιτέλους;"
"Τώρα μόλις το είπαμε:
Δεν σταματάμε να παίζουμε, επειδή μεγαλώσαμε,
Αλλά μεγαλώσαμε επειδή σταματήσαμε να παίζουμε!!!
Κατάλαβες, μεγαλύτερε συνομίληκε μου;;;"

κανένας δεν ξεχνά....

Αφιέρωμα μνήμης:

Ευχαριστώ

"Α, μα ειναι τόσο αχάριστος!"
"Ποιος;" ρώτησα περίεργος
"Ποιος άλλος;"
"Α, κατάλαβα!" έκανα εγώ, αν και δεν ήμουν σίγουρος αν εννοούσε εκείνον που εννοώ εγώ. Η τέλεια επικοινωνία. Αφησα όμως το "πλεονέκτημα¨όπως λένε στο ποδόσφαιρο. "Λοιπόν;"
"Τι λοιπόν! Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος. Πάντα θα βρει κάτι να γκρινιάξει! Ελεος πια!"
"Μάλλον θα πρέπει να του διδάξεις με την συμπεριφορά σου μερικά πράγματα!"
"Τι πράγματα;"
"Να ευχαριστεί που δεν έχει όλα όσα θα ήθελε, επειδή έτσι θα έχει κάτι να περιμένει και να παλεύει"
"Αλλο;"
"Να ευχαριστεί που δεν ξέρει τα πάντα, επειδή έτσι του δίνεται η ευκαιρία να μαθαίνει."
"Καλά, αυτό είναι δύσκολο. Μετά;"
"Να ευχαριστεί για τις δυσκολίες που περνά, επειδή μόνο μέσα από αυτές ωριμάζει"
"Εδώ είναι που έχουμε μεγάλο πρόβλημα Ερημίτη μου. Για συνέχισε!"
"Για τα λάθη του να του πεις να ευχαριστεί, επειδή μόνο μέσα από αυτά μαθαίνει!
"Μεγάλη κουβέντα! Κάτι άλλο;"
"Να βρει έναν τρόπο να μετατρέψει τα προβλήματα σε ευλογία. Αυτό θα το καταφέρει μόνο μέσα από την ευγνωμοσύνη που θα δείξει γι' αυτά!"
"Ερημίτη μου, τόση ώρα μιλούσες για μένα! Συμβούλευες εμένα. Σε ευχαριστώ πολύ!"
"Με το παραδειγμα και τον αγώνα σου, θα μιλήσεις στις καρδιές των άλλων ανθρώπων τώρα.!

συνταγή

"Με βλέπεις πως έχω πάρει κάποια κιλά Ερημίτη;"
"Να υποθέσω οτι δεν έχεις στεναχώριες;" την ρωτώ
"Μπα! Δεν είναι αυτό! Δεν ξέρω αν σου συμβαίνει κι εσένα, αλλά εγώ όποτε στεναχωριέμαι, εγκαθίσταμαι στο ψυγείο. Δεν ξέρω γιατί το παθαίνω αυτό.."
"Μόνο όταν στεναχωριέσαι το παθαίνεις αυτό;"
"Ναι! Περίεργο δεν είναι;"
"Και γιατί δεν αναζητάς τρόπους να διώξεις την στεναχώρια σου, αλλά την παχαίνεις κιόλας;
την ξαναρωτώ, φέρνοντας την σε δύσκολη θέση όπως κατάλαβα.
"Χμμ..ίσως έχεις δίκιο αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ Ερημίτη μου, το έχω προσπαθήσει τόσες φορές!"
"Τώρα που το σκέφτομαι" της είπα " έχω υπόψη μου μια συνταγή ό,τι πρέπει για την περίπτωσή σου"
"Δηλαδή;"
"Κοίτα, να την μαγειρέψεις και μετά να μου πεις τα αποτελέσματα. Μιας και είσαι σε "τέτοια φάση" όπως λες.
"Να φέρω χαρτί και μολύβι, μισό λεπτό"
"Οχι όχι, είναι πολύ απλή θα την θυμηθείς. Πρόσεξε.
Θα χρειαστείς: 1 κιλό καλή καρδιά, 2 κιλά ήσυχη συνείδηση, 1/2 κιλό χαρούμενο πρόσωπο, 3 κιλά αγάπη, 2 φλυτζάνια γέλιο.
Και τώρα η εκτέλεση.
Θα ρίξεις στην κατσαρόλα του εσωτερικού σου κόσμου την ήσυχη συνείδηση και την καλή καρδιά. Θα το δουλέψεις καλά ώσπου να γεμίσουν την κατσαρόλα. Προσθέτεις αγάπη και το γλυκό παίρνει ωραίο ρόδινο χρώμα. Τότε ρίχνεις το χαρούμενο πρόσωπο και το γέλιο. Πρόσεξε γιατί ένα κατσούφιασμα μπορεί να κόψει το γλυκό. Βάζεις το γλυκό στο ταψί της ψυχής, το στρώνεις με την κουτάλα της θέλησης και το ψήνεις στον φούρνο της υπομονής."
Αυτό είναι.
Και να θυμάσαι όσοι έφαγαν το γλυκισμα αυτό, ομολογούν οτι το κύριο χαρακτηριστικό της γεύσης είναι ψυχική γαλήνη.
Σου εύχομαι καλή επιτυχία!

Μην βιάζεσαι...

"Μα γιατί να μου το κάνει εμένα αυτό;"
"Τι σου έκανε δηλαδή;" ρωτώ με ενδιαφέρον αν και "το έργο το έχω ξαναδεί"
"Δεν έπρεπε να μου μιλήσει έτσι Ερημίτη μου, δεν έπρεπε! Εγώ που έχω κάνει τόσες θυσίες για κείνον! Να μην αναγνωρίζει τίποτα πιά!"
"Μα είσαι σίγουρη οτι κατάλαβες καλά;"
"Πως δεν κατάλαβα! Για καμιά χαζή με περνάς;"
.........................
"Δεν μου άρεσε το σιωπηλό σχόλιο σου"
"Μου θυμίζεις το κοριτσάκι που το πήγαν στο νοσοκομείο..."
"Ποιο κοριτσάκι καλέ;"
"Α, δεν το ξέρεις; Άκου το λοιπόν:
Μια μέρα ο μπαμπάς αποφάσισε να πλύνει το καινούργιο του αυτοκίνητο. Ώρες αφιέρωνε να το καθαρίσει, να το γυαλίσει. Την ώρα λοιπόν που μάζευε τα εργαλεία του, έρχεται η μικρή κορούλα του, παίρνει μια πετρούλα και αρχίζει να γρατζουνίζει κάτι στην πόρτα του οδηγού πάνω. Ακούει εκείνος τον ήχο και τρέχει κρατώντας ένα μεγάλο γαλλικό κλειδί. Με αυτό χτυπά δυνατά το χέρι της μικρής. Πέφτει κάτω η πέτρα και μαζί τα σπασμένα δάχτυλα από το χέρι της.
Μόλις συνήλθε την μεταφέρει στο κοντινότερο νοσοκομείο.
Εκεί οι γιατροί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο από το να της αφαιρέσουν όλα τα δάχτυλα.
Όταν συνέρχεται από την νάρκωση, ανοίγει τα μάτια της, βλέπει το χέρι της και με την παιδιάστικη αφέλεια ρωτάει τον πατέρα της:
"Μπαμπά, πότε θα μεγαλώσουν τα δάχτυλά μου;"
Μην αντέχοντας άλλο εκεί μέσα, φεύγει ο πατέρας και πηγαίνει στο αυτοκίνητό του. Ξεσπά επάνω του με κλωτσιές, μπουνιές.
Ξαφνικά το βλέμμα του πέφτει πάνω στην πόρτα με τις γρατσουνιές.
Πλησιάζει πιο κοντά.
Ήταν κάτι γραμμένο. Έλεγε:
"Μπαμπά, σ' αγαπώ"
"Θέλω να μου το ξαναπείς Ερημίτη μου, να μου το ξαναπείς για να μπορέσω να βρώ την δύναμη να ζητήσω συγνώμη....

σαν το κερί και το σπίρτο

"Δεν την καταλαβαίνω την αγάπη Ερημίτη!"
"Τι εννοείς;" ρώτησα την μικρή μου επισκέπτρια
"Είναι τόσο περίπλοκη... δεν ξέρω πως να ενεργήσω, τι να πω...τα αισθήματα μου δεν γνωρίζω...με μπερδεύει τόσο πολύ!"
"Σου έχω μιλήσει για το σπίρτο και το κερί;"
"Για την αγάπη πες μου!"
"Μα γι' αυτό θα σου πω:
Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια μεγάλη σκοτεινή σπηλιά, στη κορυφή του πιο ψηλού βράχου, ζούσε μόνο κι έρημο, ένα μικρό κερί. Ένα κερί σβηστό, που μέτραγε τις μέρες της ύπαρξής του.

«Μα τι κάνω εγώ εδώ μόνο μου» αναρωτιόταν. «Έτσι σβηστό που είμαι, πόσο πολύ κρυώνω! Πόσο πολύ φοβάμαι και πόσο άχρηστο νιώθω. Μια σκοτεινή κουκίδα μέσα σε τούτη τη σπηλιά».

Κι ο χρόνος περνούσε και το κερί μετρούσε τις μέρες της ανούσιας, σκοτεινής ζωής του..

Μια μέρα, άνεμος δυνατός φύσηξε έξω από τη σπηλιά και στο πέρασμά του παράσερνε ό,τι μικρό κι αδύναμο υπήρχε. Φτερά από πουλιά που είχαν την φωλιά τους στην βάση του βράχου, ξερά φύλλα και κλαδιά, σπόρους από λουλούδια εξωτικά κι ένα... σπίρτο, ένα τόσο δα μικρό σπίρτο, ψηλόλιγνο και γυαλιστερό, με κόκκινο, αστραφτερό καπέλο, στο μικρό του κεφάλι!
Με το δεύτερο φούυυυυυυυ του άνεμου, το σπίρτο απογειώθηκε και με δύναμη παρασύρθηκε μέσα στη σκοτεινή σπηλιά. Έπεσε με δύναμη κάτω στο τραχύ έδαφος και... Ωχ!!!
-«Μα που βρίσκομαι» είπε με τη τσιριχτή φωνή του.

Στην αρχή δυσκολεύτηκε στο σκοτάδι, αλλά σα σπίρτο που ήταν έστω και σβηστό, σύντομα συνήθισε να βλέπει ακόμα και μέσα στο σκοτάδι.

-«Αμάν»! είπε... «Τι είσαι εσύ»;
-«Δε με βλέπεις?» είπε το κερί με τη παραπονιάρικη φωνή του..«Είμαι ένα κερί»!
Και να που ακόμα και τ' αταίριαστα μπορούνε να ταιριάξουν...
Εκεί μέσα στην ερημιά, την υγρασία και το σκοτάδι της σπηλιάς, το κερί και το σπίρτο ενώσανε τη μοναξιά και το κοινό τους πρόβλημα.
Ήταν και τα δύο σβηστά, έρημα, μόνα και παραμελημένα μέσα σε τούτη τη σκοτεινή, άψυχη σπηλιά.
Το σπίρτο τέντωνε το λυγερό κορμί του κι ακουμπούσε πάνω στο κερί και το κερί έκανε νάζια και καμώματα.
Τώρα οι ελπίδες να φτάσουνε στο όνειρο, όλο και μεγάλωναν.
Το όνειρό τους; Μια μικρή φλόγα.
Mια μικρή φλόγα που θα τα φωτίσει και τα δυό, θα τα ζεστάνει και θα τα αφήσει να κοιταχτούνε στα μάτια.
-«Μα θέλω να δω τα μάτια σου», είπε το σπίρτο στο κερί.
-«Μα θέλω να νιώσω τη ζεστασιά σου», είπε το κερί στο σπίρτο.
Και τότε τρόμαξαν...
-«Αν ανάψω καλή μου θα καώ»! είπε το σπίρτο,«και καλά να καεί μόνο το κόκκινο σκουφί μου, θα είμαι ένα ακόμα άσχημο, μισοκαμένο σπίρτο... Μα αν καώ εντελώς, τι θα απογίνω; Θα προλάβω τουλάχιστον να δω τα μάτια σου»;
-«Κι αν ζεσταθώ» είπε το κερί, «θα λιώσω... Κι αν λιώσω θα γίνω άσχημο και κακοφτιαγμένο! Θα έχω προλάβει να χαρώ τουλάχιστον τη ζέστη σου»;

Μέρα τη μέρα, το κερί και το σπίρτο, αγαπιόντουσαν όλο και πιο πολύ κι η αγάπη τους δυνάμωνε!
Μέσα στη σκοτεινή σπηλιά, λουλούδια φυτρώσανε, γιατί η αγάπη είναι ένα λουλούδι, που όπου γεννιέται δίνει χρώμα, άρωμα κι ομορφιά.
Κι οι μέρες περνούσαν. Το κερί και το σπίρτο σφιχταγκαλιασμένα, περιμένανε καρτερικά τη συνέχεια του έρωτά τους.
Και ήρθε το καλοκαίρι... Έξω από τη σπηλιά, έφτασε η αφόρητη ζέστη...
Το δάσος γύρω από το βράχο, συχνά γέμιζε από γέλια, τραγούδια, φωνές μικρών και μεγάλων.
Το κερί και το σπίρτο αγκαλιάζονταν τρομαγμένα και περίμεναν, όλο περίμεναν κι αγαπιόντουσαν, κάθε μέρα και πιο πολύ κι ας μην είχε δει τα μάτια του σπίρτου, το κερί κι ας μην είχε νιώσει τη ζεστασιά του κεριού, το σπίρτο!
Ο έρωτάς τους, μια μικρή τραγωδία, σαν όλους τους ανικανοποίητους έρωτες, που γεννιούνται και μένουνε πάντα στ' όνειρο...
Ώσπου μια μέρα, μια παρέα εκδρομείς, -έτσι τους λέγαν όλους αυτούς τους εισβολείς του δάσους-, πήρανε τα γέλια, τα τραγούδια και τις φωνές τους μακριά, αλλ' αφήσανε μια μικρή σπίθα... μια τόση δα μικρή σπίθα φωτιάς, να σιγοκαίει, εκεί κάτω από τα ξερά κλαδιά που είχαν ανάψει για να μαγειρέψουνε.
-«Συμφορά»! Φωνάζανε πουλιά και ζώα που περνάγανε τρομαγμένα τρέχοντας,έξω από τη σπηλιά. «Συμφορά! Φωτιά! Φωτιά... θα καούμε»!
-«Ακούς»; είπε το σπίρτο στο κεράκι...
-«Ακούς; Θα καούμε»! είπανε και τα δυο με μια φωνή, γεμάτη έρωτα!
-«Δε φοβάμαι να καώ απ' αγάπη», είπε το σπίρτο στο κερί...
-«Δε φοβάμαι να λιώσω απ' αγάπη», είπε το κερί στο σπίρτο!
Ένα κερί κι ένα σπίρτο, τρελά από έρωτα τραγουδάγανε τη φλόγα που ερχόταν...
-«Έλα»! της έλεγαν, «έλα! Σε περιμένουμε»!
-«Θα μ' αγαπάς αν καώ κι ασχημύνω, χωρίς το κόκκινο σκουφί μου»; Είπε το σπίρτο στο κερί.
-«Θα μ' αγαπάς αν λιώσω και χάσω το σχήμα μου»; Είπε το κερί στο σπίρτο.
Κι η φλόγα ερχόταν όλο και πιό κοντά...
Κι η φλόγα έφτασε στο κατώφλι της σπηλιάς και δίσταζε να μπει μέσα, μη χαλάσει την ομορφιά που διαισθάνθηκε!
-«Έλα»! της φωνάζανε και τα δυο, με μια φωνή!
Κι η φλόγα έστειλε μέσα στη σπηλιά, τη πιο μικρή της κόρη!
Μια σπίθα τόση δα, που μπήκε τσαχπίνικα και ναζιάρικα από την είσοδο της σπηλιάς. Φφφσσσσσσσσσσσττττττττττττττ !
Το σπίρτο, τέντωσε το λυγερό κορμί του, για να καλωσορίσει τη σπίθα.
Το κόκκινο σκουφί του τυλίχτηκε στις φλόγες.
-«Αγάπη μου» είπε στο κερί, «καίγομαι για σένα... Αγάπη μου, να δω τα μάτια σου κι ας καώ»!
Το γυαλιστερό κόκκινο σκουφί, ακούμπησε πάνω στο φιτίλι καθώς έσκυψε για να δει καλύτερα.
-«Αγάπη μου» είπε το κερί στο σπίρτο, «άσε με να νιώσω τη ζεστασιά σου κι ας λιώσω»!
Το σπίρτο και το κερί, κάηκαν μαζί...
Μια μάζα ενωμένη στο χρόνο και στο χώρο αιώνια...
Το κερί και το σπίρτο που λιώσαν απ' αγάπη κι έφτασαν στο δικό τους όνειρο..."
"Ευχαριστώ Ερημίτη, για άλλη μια φορά! Εύχομαι να μην την εγκαταλείψεις ποτέ!

Γιατί;

"Δεν μπορώ να το καταλάβω Ερημίτη, δεν μπορώ!"

"Ποιο; Τι έγινε πάλι;"

"Να, πως γίνεται, εγώ που είμαι τόσο καλός άνθρωπος με αξίες και ιδανικά να βασανίζομαι τόσο, ενώ άλλοι βουτηγμένοι μέσα στην αδικία να πετυχαίνουν;"

"Κατάλαβα! Τα ανεξιχνίαστα ερωτήματα της ζωής!"

"Μην κοροιδεύεις! Με θυμώνει αυτό, που δεν μπορώ να το εξηγήσω!"

"Να σου πω μια ιστορία"

"Δεν θέλω να μου πεις ιστορία. Να μου το δώσεις να το καταλάβω θέλω."

"Με την ιστορία. Άκου:"

"Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκείνοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: " Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται".....


Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκε στο κρεβάτι τους όπου μπορούσε να έχει μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.

Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.


Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς. Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει... "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.


"Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται".


Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα."


"Τι να πω..."

"Να πεις οτι... αλήθεια τι να πει αγαπητοί συνοδοιπόροι;"

Το μάθημα από την πεταλούδα

Ένας άνδρας βρήκε το κουκούλι μιας πεταλούδας.

Μια μέρα εμφανίστηκε ένα μικρό άνοιγμα.

Κάθισε και παρακολουθούσε την πεταλούδα για αρκετές ώρες,

καθώς εκείνη προσπαθούσε να περάσει το σώμα της μέσα από το μικρό άνοιγμα.

Ύστερα σταμάτησε. Δεν μπορούσε να προχωρήσει άλλο.

Έτσι ο άνδρας απόφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα.

Πήρε ένα ψαλίδι και

έκοψε τα κομμάτια από το κουκούλι.

Η πεταλούδα βγήκε εύκολα αλλά

είχε πρησμένο σώμα και καχεκτικά φτερά.

Ο άνδρας συνέχισε να την παρακολουθεί,

περιμένοντας οτι όπου ναναι τα φτερά της θα μεγαλώσουν

και θα απλωθούν αρκετά για να στηρίξουν το σώμα.

Τίποτα δεν έγινε.

Στην πραγματικότητα η πεταλούδα πέρασε την υπολοιπη ζωή της

μπουσουλώντας εδώ κι εκεί

δίχως να μπορέσει να πετάξει.

Εκείνο που δεν κατάλαβε ο άνδρας

μέσα στην κσλωσύνη και την βιασύνη του ήταν αυτό:

Το κουκούλι που αντιστέκονταν και η προσπάθεια

που χρειαζόταν από την πεταλούδα να περάσει μέσα από το άνοιγμα

ήταν ο τρόπος να πιέσει το υγρό από το σώμα

μέσα στα φτερά, ώστε αυτά να είναι έτοιμα

για να πετάξουν όταν θα το κατάφερνε αυτό.

Μερικές φορές οι προσπάθειες είναι ακριβώς αυτό

που χρειαζόμαστε στη ζωή μας.

Περνώντας μέσα από τη ζωή

δίχως εμπόδια να μας ταλαιπωρούν

δεν θα είμασταν τόσο δυνατοί όσο θα έπρεπε
και δεν θα πετούσαμε ποτέ.

"Πού πάμε Ερημίτη μου;"
"Τι εννοείς;" ρώτησα τον συνοδοιπόρο μου, αν και κατάλαβα που οδηγούσε την συζήτηση
"Λέω, ποιος είναι ο στόχος, ο προορισμός μας. Βαδίζουμε..βαδίζουμε... και μη μου πεις κι εσύ για Ιθάκη, επειδή δεν είναι αυτό που θέλω να ακούσω"
"Γιατί, τι έχει η Ιθάκη, υπέροχο νησί μα την αλήθεια!" τον πείραξα λίγο
"Ελα, έλα, πες μου!"
"Γιατί το ρωτας; Τι συνέβη;"
"Δεν ξέρω, αισθάνομαι οτι δεν είμαι αρκετός...δεν μπορώ να το εξηγήσω....πηγαίνω, έρχομαι, ψάχνω, ρωτώ, αναθεωρώ και πάλι από την αρχή...δεν βλέπω τέρμα"
"Χμμ...στο Μεξικό έχεις πάει;"
"Μπορείς να σταματήσεις να με πειράζεις; Εχεις κάτι να μου πεις;"
"Να υποθέσω λοιπόν οτι δεν έχεις πάει. Κρίμα. Τότε, δεν πειράζει, θα σου πω εγώ για ένα περιστατικό που έγινε εκεί.
Μια βάρκα άραξε στην προκυμαία της μικρής πόλης του Μεξικού.
Βγαίνει από μέσα ένας ψαράς με ένα πανέρι ψάρια. Τον πλησιάζει κάποιος Αμερικάνος τουρίστας, κοιτάζει την ψαριά και λέει στον μεξικανό:
- Γιατί γύρισες με τόσα λίγα ψάρια;
- Δεν είναι λίγα, μας φτάνουν για σήμερα, του λέει εκείνος
- Αν όμως έμενες λίγο περισσότερο στη θάλασσα θα μπορούσες να πιάσεις περισσότερα.
- Σου είπα, απάντησε ξανά, μου φτάνουν για τις ανάγκες της οικογένειάς μου.
- Καλά, και τι θα κάνεις την υπόλοιπη μέρα;
- Τι θα κάνω; Ότι κάνω και τις άλλες μέρες. Κοιμάμαι μέχρι αργά, ψαρεύω λιγάκι, παίζω με τα παιδιά μου, ξαπλώνω με τη γυναίκα μου το μεσημέρι, το απόγευμα πάμε τη βόλτα μας, βλέπω τους φίλους μου, πίνουμε κανένα ποτηράκι, κιθαρίτσα, τραγουδάκια...αυτά.
- Να σου πω, του λέει ο Αμερικάνος, είμαι απόφοιτος του ΜΙΤ και μπορώ να σε βοηθήσω να βγάλεις πολύ περισσότερα χρήματα. Να ξεκινήσεις να ψαρεύεις για περισσότερη ώρα, να πουλάς τα ψάρια σου, να πάρεις μια μεγαλύτερη βάρκα.
- Και μετά;
- Μετά, θα αγοράσεις και άλλη βάρκα, θα φτιάξεις ένα στόλο, θα διαπραγματεύεσαι τα ψάρια σου κατευθείαν δίχως μεσάζοντες και ύστερα θα αποκτήσεις πολλά χρήματα και θα φύγεις από αυτό το μικρό χωριό. Θα μετακομίσεις στην Νέα Υόρκη και θα διευθύνεις από εκεί τις επιχειρήσεις σου.
- Και μετά;
- Μετά φίλε μου αρχίζει το ενδιαφέρον. Θα αγοράζεις και θα πουλάς μετοχές εκατομμυρίων.
-Εκατομμυρίων; ενδιαφέρον είπε ο ψαράς, και μετά;
- Μετά, θα πάρεις σύνταξη, θα πας σε ένα μικρό χωριό, θα ψαρεύεις λιγάκι, θα βλέπεις τα παιδιά σου, την γυναίκα σου, θα βλέπεις τους φίλους σου, θα πίνετε κανένα ποτάκι, θα παίζεις κιθαρίτσα, θα κοιμάσαι μέχρι αργά...
"Ερημίτη μου σε ευχαριστώ πολύ... μπορεί να έχω φτάσει ηδη εκεί που πηγαίνω....Να είσαι καλά!!!

να μπορούσα να δω!

Άκου αυτή την ιστορία, φίλε συνταξιδιώτη.
Ίσως κάπου μέσα της ανακαλύψεις τον εαυτό σου.

Ήταν μια φορά ένα τυφλό κορίτσι που μισούσε τον εαυτό του επειδή ήταν τυφλό. Μισούσε τους πάντες, εκτός από το αγαπημένο της αγόρι. Εκείνος ήταν πάντα δίπλα της σε όλα.
Λέει μια μέρα στο αγόρι της: "Αν μπορούσα έστω μια φορά να δω τον κόσμο, θα σε παντρεύομουν".
Σε λίγο καιρό, κάποιος της έκανε δώρο ένα ζευγάρι μάτια. Οταν τέλειωσε η επέμβαση και ήρθε η ώρα να βγάλει τους επίδεσμους, μπορούσε να δεί τα πάντα. Και το αγόρι της.
- Θα με παντρευτείς; Τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο; την ρώτησε εκείνος γεμάτος προσμονή.

Το κορίτσι κοίταξε το αγόρι της και είδε οτι είναι τυφλός. Στην θέα των κλειστών βλεφάρων του, έπαθε σοκ.Δεν το περίμενε αυτό. Η σκέψη οτι θα έβλεπε αυτά τα κλειστά μάτια την υπόλοιπη ζωή της, την οδήγησε στο να αρνηθεί να τον παντρεφτεί.

Το αγορι της έφυγε με δάκρυα στα μάτια και κάποιες μέρες αργότερα της έστειλε ένα σημείωμα που έλεγε: ¨Πρόσεχε τα μάτια σου αγαπημένη μου, επειδή πριν γίνουν δικά σου, ήταν δικά μου"

τι θα διάλεγες;

Εχθές το πρωί, μια ομάδα από τα υψηλά κλιμάκια μιας εταρίας αποφάσισαν να επισκεφτούν τον παλιό τους καθηγητή από το Πανεπιστήμιο. Η συζήτηση γρήγορα στράφηκε στα παράπονα για το στρές στην δουλειά και στη ζωή.
Ο καθηγητής προσφέρθηκε να σερβίρει καφέ στους παλιούς του φοιτητές, οπότε πήγε στη κουζίνα και επέστρεψε με μια μεγάλη κανάτα με καφέ και ένα σετ από φλυτζάνια. Από τα οποια άλλα ήταν από πορσελάνη, άλλα από πλαστικό άλλα από γυαλί και άλλα από κρύσταλλο. Μερικά ήταν φτηνά άλλα ακριβά και άλλα ξεχωριστά. Τα έβαλε λοιπόν σε ένα δίσκο και είπε στους φοιτητές του να πλησιάσουν για να σεβιριστούν.

Όταν όλοι τους είχαν στο χέρι τους ένα φλιτζάνι καφέ, ο καθηγητής είπε:

- Αν παρατηρήσατε πήρατε όλα τα ακριβά φλυτζάνια και αφήσατε τα απλά και όσα έμοιαζαν φτηνά. Ενώ είναι φυσιολογικό να θέλετε το καλύτερο για τον εαυτό σας, αυτό είναι το η πηγή του στρες σας. Αυτό που θέλατε όλοι ήταν ο καφές, όχι το φλυτζάνι, αλλά εσεις συνειδητά κλίνατε στα καλύτερα φλυτζάνια και ακομα χειρότερα, κοιτάζατε να δείτε μήπως ο διπλανός σας πήρε καλύτερο φλυτζάνι από σας,

- Λοιπόν, συνέχισε ο καθηγητής, αν η ζωή είναι καφές,τότε οι δουλειές, τα χρήματα και η καριέρα είναι τα φλυτζάνια. Είναι απλά και μόνο εργαλεία που συγκρατούν και περιέχουν τη ζωή, όμως η ποιότητα της ζωής δεν αλλάζει. Μερικές φορές, με το να επικεντρώνεσαι μόνο στο φλυτζάνι, χάνεις την δυνατότητα να απολάυσεις τον καφέ που είναι μέσα σε αυτό!!!!
Οπότε παιδιά, μην αφήνετε τα φλυτζάνια να σας κατευθύνουν, αντι γι' αυτά απολάυστε το καφέ!

Κουράστηκε από τις φωνές

"Κουράστηκα από τις φωνές και τα ουρλιαχτά Ερημίτη"
"Σωστα μιλάς, την αλήθεια βλέπεις" της λέω με αγάπη.
"Μίλα μου, πες μου κάτι" με παρακάλεσε. Έτσι όπως λένε και στο Γεροντικό.
Φέρνω από την βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο με ποιήματα και διαβάζω:
"Πήγαινε σε ένα μέρος, εκεί που δεν πηγαίνουν οι τουρίστες.
Μην πάρεις μαζί σου αποσκευές, κινητά.
Ούτε ταυτότητα.
Πάρε μόνο όσα μπορείς να κουβαλήσεις στην πλάτη σου.
Αν είσαι τυχερός, δεν θα επιστρέψεις.
Η, αν αποτύχεις θα γυρίσεις άλλος άνθρωπος.
Μπες μέσα στο δάσος, εκεί που δεν σε βρίσκει ο χάρτης, εκεί που δεν υπάρχει κανένας θόρυβος παρα μονάχα ο ήχος της βροχής που έρχεται.
Ασε τα βήματα σου να σε οδηγήσουν στην είσοδο κάποιας σπηλιάς. Στάσου εκεί και άκου, όσα η σπηλιά έχει να σου πει.
Κάθησε εκεί.
Άκου.
Γι΄αυτή την στιγμή γεννήθηκες.
Γι' αυτή την στιγμή η Ζωή σε κάλεσε σε τούτο το μέρος.
Κάθησε.
Άκου.
Ο εαυτός σου, να γίνει η προσευχή σου."

Ο Μιχάλης και το μάθημα

Δεν θυμάμαι να σας έχω πει για τον φίλο μου τον Μιχάλη.
Είναι ώρα λοιπόν να σας πω γι' αυτόν.
Ο Μιχάλης είναι από τους τύπους που δεν τους αντέχεις για πολύ. Ιδίως ,αν είσαι άνθρωπος μίζερος, τότε σίγουρα τα νεύρα σου θα τα κάνει χάλια.
Πάντα θα βρει να σου πει κάτι το θετικό, σε ο,τι και να σου συμβαίνει.
Αφού λοιπόν τον παρακολούθησα για λίγο, να βεβαιωθώ, αποφασίζω να τον ρωτήσω πως τα καταφέρνει και πάντα βλέπει τη ζωή τόσο θετικά. Μου λέει λοιπόν:
"Το πρωί που ξυπνώ, λέω στον εαυτό μου: Μιχάλη έχεις δύο επιλογές, η να είσαι καλά ή να είσαι χάλια. Έτσι διαλέγω να είμαι καλά. Επιλέγω να μην είμαι το θύμα αλλά να διδάσκομαι από τις καταστάσεις"
" Τα πάντα είναι θέμα επιλογών", μου λέει. "Τα γεγονότα από μόνα τους δεν έχουν καμιά σημασία. Εκείνο που τα κάνει σημαντικά ή όχι είναι η στάση μας απέναντί τους".
Ύστερα από αυτή τη κουβέντα, χαθήκαμε με τον Μιχάλη.
Κάποια χρόνια πέρασαν και μια μέρα έμαθα ότι είχε πάθει ένα σοβαρό ατύχημα. Ενώ εργαζόταν σε μια κολώνα της ΔΕΗ, έπεσε από ύψος 20 μέτρων.
18 ώρες χειρουργείο, αρκετές εβδομάδες στην εντατική.
Όταν βγήκε άφησα να περάσει ένα εξάμηνο και πήγα να τον δω.
Μέσα σε όλα, τον ρώτησα τι του πέρασε από το μυαλό την ώρα που έπεφτε.
Μου είπε: "Η κόρη μου που θα γεννιόταν σε λίγο καιρό. Όταν ήμουν πεσμένος στην άσφαλτο, σκέφτηκα ότι είχα δύο επιλογές: να ζήσω ή να πεθάνω. Αποφάσισα να ζήσω. Οι νοσηλευτές ήταν όλοι υπέροχοι. Μόνο, όταν είδα στα πρόσωπά τους την έκφραση που είχαν μετά την αξονική, τότε τρόμαξα."
"Ανάμεσά τους", συνέχισε, "ήταν μια μεγαλόσωμη νοσοκόμα που μου φώναξε δυνατά. Μέσα σε όλα με ρώτησε αν ήμουν αλλεργικός σε κάτι. Οι γιατροί γύρω σταμάτησαν ό,τι έκαναν και περίμεναν την απάντησή μου για να ξέρουν πως θα συνεχίσουν.
Και βέβαια είμαι, της απάντησα με όλη την δύναμή μου.
Είμαι αλλεργικός στην βαρύτητα!!"
Και ενώ γελούσαν τους είπα: "Διαλέγω να ζήσω. Να με χειρουργήσετε σαν να είμαι ζωντανός και όχι σαν να είμαι πεθαμένος".

Ο Μιχάλης έζησε, χάρη στους γιατρούς και την προσωπική του στάση απέναντι στη ζωή.
Από τον Μιχάλη διδάχτηκα οτι αυτό που μετράει τελικά είναι η διάθεσή μας απέναντι στη ζωή.

τι σε νοιάζει

"Εμαθα πήγες στον γιατρό, είναι αλήθεια;" με ρώτησε ο γείτονας μου. Συνομίληκος.
"Πήγα, ναι" του λέω. "Εχθές."
"Γιατί; Τι έχεις;" με κοιτά με ενδιαφέρον. Ίσως και κάποιο φόβο.... δεν ξέρω...
"Τι να σου πω...δεν κατάλαβα" του απαντώ "Με είχε βάλει να κάνω κάποιες εξετάσεις την περασμένη εβδομάδα και εχθές πήγα για τις απαντήσεις.
"Και;"
"Ε, για την ηλικία σου καλές είναι" μου είπε.
"Για εξηντάρη καλές θα είναι" γέλασε ο φίλος μου
Γέλασα κι εγώ.
"Αυτό είναι;" με ξαναρωτά.
"Οχι. Τον ρώτησα αν θα ζήσω μέχρι τα ογδόντα."
"Μπα; Και;"
"Με ρώτησε αν καπνίζω, αν πίνω, αν παίρνω ναρκωτικά, δυνατά φάρμακα. Του απάντησα πως δεν κάνω τίποτα απο΄αυτά. Ύστερα με ξαναρώτησε αν τρώω λιπαρά πολλά. Του αρνήθηκα, επειδή ο προηγούμενος γιατρός μου είπε οτι είναι πολύ επιβλαβή για την υγεία μου"
"Συγχαρητήρια!" εκανε ο φίλος.
"Στην συνέχεια" τον έκοψα εγώ "με ρώτησε αν περπατώ, αν κάνω ποδήλατο, παίζω γκόλφ κάτω από τον ήλιο. Του απάντησα αρνητικά. Του είπα οτι αποφεύγω τον ήλιο όσο μπορώ. Μετά με ρώτησε αν παίζω τυχερά παιχνίδια με πάθος, αν οδηγώ γρήγορα αυτοκίνητα, αν ερωτοτροπώ πολύ. Και πάλι του είπα με εμφαση οτι δεν κάνω τίποτα από αυτά."
"Ε, τότε" με έπιασε από τον ώμο ο γιατρός " τι σε νοιάζει αν θα ζήσεις μέχρι τα ογδόντα;"

ψυχή...

"Για να σε δοκιμάσω τώρα Ερημίτη!"
"Στο τρεξιμο;"
"Μμμ...κρυάδες!"
"Που να με δοκιμάσεις λοιπόν;"
"Στην κρίση σου. Πιστεύεις οτι υπάρχει ψυχή;"
"Πω πω τέτοια θα πούμε τώρα;"
"Γιατί; Τι έχει το "τώρα";"
Ττο "τώρα" τα έχει ΄"όλα"!!"
"Αυτές τις εξυπνάδες περίμενα. Λοιπόν, τι λες για την ψυχή;"
"Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή. Με πολλά παρακλάδια. Δεν είναι εύκολο να βρούμε την άκρη μέσα σε δυο λεπτά"
"Εχουμε πολλά"
"Η αλήθεια είναι οτι δεν έχουμε"
"Καλά λοιπόν. Κοίτα τι θα γίνει. Θα σου δείξω ένα βιντεάκι και θα μου πεις την γνώμη σου εντάξει;"
"Τελευταίες επιτυχίες;"
"Ωχ μωρέ Ερημίτη, όταν έχεις τα κέφια σου δεν παίζεσαι. Το βιντεάκι έχει να κάνει με την ψυχή που σου λέω. Με προβληματίζει και θέλω την γνώμη σου."
"Αντε βάλτο. Να σοβαρευτούμε λίγο. Για βάλε:
"Να σου πω πριν οτι πρόκειται για δύο ανθρώπους που αποφάσισαν να τραβήξουν το ηλιοβασίλεμα. Κάπου στο Σεράγιεβο. Κοίτα τι είδαν και κατέγραψαν πάνω και μέσα σε ένα σπίτι"
"Για βάλτο ντε!"


"Μάλιστα. Καμιά βοήθεια συνοδοιπόροι μου;"

Αξίζεις πολλά!

"Μα επιτρέπεται σήμερα που είναι Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο προ των πυλών να είσαι τόσο κατσούφης;"
"Ασε με Ερημίτη μου, άσε με και πάω να σκάσω!"
"Μα γιατί; Τι σου συμβαίνει;"
"Μελαγχολία..."
"Μελαγχολία; Νέο παιδί με όλη την δύναμη του κόσμου στα χέρια σου;"
"Σιγά τη δύναμη. Αυτό με στεναχωρεί που δεν μπορώ να ...."
"Α, κατάλαβα. Θέλεις να στριφογυρίσεις τον κόσμο...να του δώσεις μια....να φέρεις τα πάνω κάτω...Αυτό είναι;"
"Ναι αλλά νιώθω τόσο αδύναμος, τόσο μικρός, τόσο...."
"Ακου, θα κάνουμε ένα πείραμα."
"Πείραμα; Τι πείραμα;"
"Για να διαπιστώσουμε αυτή σου την αδυναμία, θα κάνεις ο,τι σου πω σήμερα και τα λέμε αύριο τα αποτελέσματα. Σύμφωνοι;"
"Εντάξει! Για πες..."
"Λοιπόν, Μόλις βγεις έξω από εδώ, αρχικά τους φίλους και γνωστούς που θα συναντήσεις, θα τους χαμογελάσεις, θα τους χαιρετήσεις και θα βρεις να τους πεις κάτι καλό που έχουν και θα τους το τονίσεις αυτό. Θα τους παινέψεις. Στ' αλήθεια όμως, επειδή το αξίζουν και δεν τους το λέει κανένας."
"Και;"
"Τι και; Θα διαπιστώσεις αμέσως, και το εννοώ αυτό, οτι με λίγες λέξεις όμορφα διαλεγμένες, μπορείς, άμεσα, κάθε άνθρωπο πάνω σε τούτον τον πλανήτη να του ικανοποιήσεις την πιο μεγάλη και βασική του ανάγκη: Να αισθάνεται ωραία με τον εαυτό του."
"Είναι σημαντικό αυτό;"
"Αν είναι λέει! Τότε θα ανακαλύψεις, πόσο απλή είναι η ζωή και πόσο παντοδύναμος είσαι εσύ! Άντε, πήγαινε και περιμένω αποτελέσματα!!"
"Συνοδοιπόροι, και από εσάς το ίδιο!!!

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Πόσο καιρό το ακούω αυτό το αναπάντητο ερωτηματικό, δεν μπορώ να θυμηθώ.
Μοιάζει με το άλλο το παράξενο και μυστηριώδες:
"Έλα που είσαι;"
Αυτό που αντικατέστησε τον χαιρετισμό όταν απαντούμε σε μια τηλεφωνική κλήση.
Ας είναι.
"Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;"
Τα τεράστια παιδικά μάτια καθρεφτίζουν την απορία.
"Ε...δεν ξέρω ακόμα...." απαντούν
Μέχρι ο έξυπνος "μεγάλος" να βρει τον δάσκαλο του.
"Εσύ μικρούλα, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;" ρώτησε άλλος έξυπνος την μικρούλα γειτόνισσα εχθές.
Εκείνη, κοιτώντας τον στα μάτια, τον αφόπλισε μια για πάντα λέγοντας του:
"Ευτυχισμένη!!!"
Το εύχομαι σε όλους μας, αγαπητοί συνοδοιπόροι...

τι μετράει περισσότερο

"Μα τόσο μπερδεμένοι πια!"
Μονολογούσα και περπατούσα σκεφτικός.
"Γιατί Ερημίτη δεν μας μιλάς;"
Μια συντροφιά από νεαρούς με πλησιάσαν. Ολο παράπονο.
Τους προσπέρασα δίχως να τους χαιρετήσω. Δεν το συνηθίζω και τους φάνηκε παράξενο.
"Να με συμπαθάτε!" δικαιολογήθηκα αλλά ο νους μου είναι γεμάτος.
"Με τι;"
Τους διηγήθηκα το περιστατικό στην καφετέρια:
"Ηταν γεμάτη κόσμο", ξεκίνησα " και όπως κοίταξα έξω από το τζάμι, πέρασε από μπροστά ένα ζευγάρι. Αγόρια. Που κρατιόταν από το χέρι. Ξεσηκώθηκε η καφετέρια. Χλευασμοί, σχόλια.
Στο διπλανό τραπέζι, καθόταν μια μαμά με την μικρή της κόρη.
- Μαμά, γιατί κρατιούνται από το χέρι; την ρώτησε
Και η μαμά με όλη την φυσικότητα του κόσμου απάντησε:
-Επειδή αγαπιούνται παιδί μου!
"Το ακούσατε; Επειδή αγαπιούνται!!!"
"Καλό δρόμο να έχετε!" τους αποχαιρέτησα με την βεβαιότητα οτι και ο δικός τους ο νους θα είχε γεμίσει. Εύχομαι με αγάπη...

20 Σεπτεμβρίου 2009

απασχολημένος

Τις προάλλες, καθώς απολάμβανα τον απογευματινο μου περίπατο, ακούω έντονα τον ήχο από κάποιο κινητό να κουδουνίζει.
Δεν ανησύχησα επειδή τελευταία δεν τα πάμε καλά, το κινητό μου κι εγώ. Εχουμε δώσει χρονικό περιθώριο ο ένας στον άλλον για να σκεφτούμε για το μέλλον.
Το σήκωσε ο διπλανός μου συνοδοιπόρος.
"Τι να κάνω ρε Φώτη;" απάντησε " στο τρέξιμο"
Φαίνεται πως τον ρώτησε κάτι ο Φώτης και εκείνος απάντησε:
"Αφού σου λέω, δεν προλαβαίνω ρε, τι καφέδες μου λες! Τρέχω! Είμαι απασχολημένος πολύ!"
Δεν προλαβα να τον κοιτάξω και είχε χαθεί, κουβαλώντας την τσάντα του και τις έγνοιες του.
Σκέφτηκα πως δεν φτάνει να είμαστε απασχολημένοι για να αισθανόμαστε ζωντανοί.
Και τα μυρμήγκια και οι μέλισσες είναι απασχολημένες.
Αυτό δεν λέει κάτι από μόνο του.
Το σημαντικό ερώτημα είναι τούτο:

Με τι είσαι απασχολημένος;

Ποιος είσαι εσύ στ' αλήθεια, όταν δεν είσαι απασχολημένος;

Τι θέλεις να γίνεις; Συγγραφέας;

"Μα σου έχω πει οτι δεν ξέρω από τέτοια πράγματα!"
"Εσύ Ερημίτη όλα τα ξέρεις! Ελα πες μου κάτι, τουλάχιστον υποσχέσου μου οτι θα τα διαβάσεις!"
Με τούτα και με κείνα με έπεισε ο γιος του γείτονα μου, να πάρω το τετράδιο του. Μέσα εκεί, έχει γράψει διάφορα ποιήματα, διηγήματα.
"Μια μέρα θα γίνω μεγάλος συγγραφέας" μου είπε τις προάλλες "θα το δεις"
Δεν είπα τίποτα, παρα μονάχα κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας πως είναι όμορφο κάποιος να έχει όνειρα στη ζωή του.
Μάλλον δεν ήταν πολύ ευχαριστημένος με την στάση μου, γι' αυτό και μου έφερε τα γραπτά του.
"Λοιπόν;" ήταν η πρώτη κουβέντα, από την πόρτα σχεδόν.
"Ελα κάθησε" του πρότεινα την πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.
Από εδώ φαίνεται καθαρά ο ουρανός να κρυφακούει της πόλης τα μυστικά.
"Μη με παιδεύειεις άλλο!" με παρακάλεσε.
Πήρα από το γραφείο μου ένα βιβλίο με ποιήματα και του λέω:
"Διάβασε δυνατά, επειδή πρέπει να το ακούσω κι εγώ:

"ΩΣΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ?

αν δεν έρθει με μια έκρηξη από μέσα σου
σε πείσμα όλου του κόσμου
μην το κάνεις.
εκτός κι αν έρθει χωρίς να ρωτήσει
από την καρδιά σου κι από το μυαλό σου κι από το στόμα σου
κι από την ψυχή σου
μην το κάνεις.
αν πρέπει να κάτσεις για ώρες
χαζεύοντας την οθόνη του υπολογιστή σου
ή κολλημένος πάνω σε μια
γραφομηχανή
ψάχνοντας για λέξεις
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά ή
για τη δόξα
μην το κάνεις.
αν το κάνεις γιατί θέλεις
γυναίκες στο κρεβάτι σου
μην το κάνεις.
αν πρέπει να κάτσεις και
να το ξαναγράψεις ξανά και ξανά
μην το κάνεις.
αν είναι σκληρή δουλειά και μόνο να σκεφτείς να το κάνεις,
μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον
άλλο
ξέχνα το.

αν πρέπει να το περιμένεις να κραυγάσει από
μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
αν δεν κραυγάσει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στη γκόμενά σου ή στο γκόμενό σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
δεν είσαι έτοιμος.

μην είσαι σαν τόσους συγγραφείς
μην είσαι σαν τόσους χιλιάδες
ανθρώπους που αποκαλούν εαυτούς συγγραφείς,
μην είσαι νωθρός και βαρετός και
προσποιητός, μην καταβάλλεσαι από εγωπάθεια.
οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν
χασμουρηθεί, έχουν
κοιμηθεί
με το είδος σου.
μην προσθέτεις σε αυτό.
μην το κάνεις.
εκτός κι αν βγεί από την
ψυχή σου σαν ρουκέτα,
εκτός κι αν το να μείνεις ακίνητος
θα σε οδηγούσε στην τρέλα ή
στην αυτοκτονία ή στο φόνο,
μην το κάνεις.
εκτός κι αν ο ήλιος μέσα σου
σου καίει τα σωθικά,
μην το κάνεις.

όταν πραγματικά έρθει η ώρα
κι αν είσαι εκλεκτός
θα το κάνει μόνο του
και θα συνεχίσει να το κάνει
μέχρι να πεθάνεις ή μέχρι να πεθάνει
μέσα σου.

δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

και ποτέ δεν υπήρξε.

Charles Bukowski"

Οι λίγες στιγμές σιωπής ήταν αρκετές για να με αγκαλιάσει.
Χρειαζόταν δύναμη πολλή για τον αγώνα του που μόλις τώρα αρχιζε..

Σοφία

"Τι κρατάς εκεί Ερημίτη;" με ρώτησε πλησιάζοντας μια φίλη
"Α, διαβάζω ένα γράμμα" απάντησα
"Γράμμα; Από ποιον;"
"Δεν είναι ακριβώς από ποιον, αλλά για ποιον!" απάντησα με μια δόση μυστηρίου
"Παράξενο θα ήταν αν σε καταλάβαινα με την πρώτη" μου χαμογέλασε καλόκαρδα
"Σε ευχαριστώ που μαθαίνεις τον εαυτό σου μέσα από μένα" συνέχισα
Την είδα που έσμιξε τα φρύδια από ένταση προσπαθώντας να καταλάβει, αλλά συγκρατήθηκε και ανέβαλλε την ερώτηση της
"Μα εσύ κλαις!" μου χαίδεψε τον ώμο
"Δεν έχω άλλο τίποτα να προσφέρω, παρά τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης μου"
"Σε ποιον;"
"Σε κείνη που έγραψε αυτό το γράμμα και σε όσους θα το ακούσουν με την καρδιά τους"
"Μα τι γράφει;"
"Ελα κάθησε κοντά μου. Άκου:
παίρνω το θάρρος να σας γράψω γιατί θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου αληθινή ιστορία.
είμαι 32 χρονών και πριν 1,5 χρόνο μου διαγνώστηκε ότι έπασχα από καρκίνο του μαστού. το όνειρο που είχε ξεκινήσει για μένα πριν 3 μήνες με το γάμο μου, δεν είχε διάρκεια και μετατράπηκε μέσα σε μία ημέρα σε έναν εφιάλτη. κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι να αισθάνεσαι ότι πεθαίνεις, πως είναι να βλέπεις τον εαυτό σου να αλλάζει, πως είναι να βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς τον πόνο, πως είναι να αισθάνεσαι τον οίκτο των άλλων, πως είναι να ξυπνάς τα βράδυα (τα λίγα βράδυα που μπορείς να κοιμηθείς) και να βλέπεις το είδωλό σου στο καθρέπτη και να τρομάζει , πως είναι να αισθάνεσαι ότι ο άνθρωπος που αγαπάς απομακρύνεται κάθε μέρα και πιο πολύ από εσένα, πως είναι να αισθάνεσαι ένοχη που γκρεμίζεις τα όνειρα του, πως είναι να σου λέει ότι δεν μπορεί να περιμένει, πως είναι να μετράς τις μέρες, τις ώρες και να φτάνει η μέρα τις τελευταίας θεραπείας. και πως είναι η πρώτη μέρα που αισθάνεσαι και πάλι καλά, η πρώτη μέρα που βλέπεις και πάλι τον ήλιο να λάμπει και να σου κρυφο χαμογελάει.
και πως είναι να βρισκεις τη δύναμη να διώχνεις μακρυά ότι και όποιον σου κάνει κακό, να μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου, να νοιάζεσαι γι'αυτόν και να τον φροντίζεις. Ο καρκίνος με έμαθε να ερμηνεύω τα σημάδια, να μη θεωρώ τίποτα τυχαίο, να μην κάνω μακροχρόνια όνειρα γιατί είναι χαζό, να εκτιμώ τα λίγα και να απομυθοποιώ τα πολλά.

Ναστε καλα
Σοφία."

Οταν δυο άνθρωποι σμίγουν τα δάκρυα τους, τότε ανασταίνεται η ελπίδα για τον κόσμο.

Ξεχωριστή μέρα η σημερινή. Κουδούνια των σχολείων καλούν για ζωή.

Έτσι πέρασα από πολλές γειτονιές, είδα παιδιά μικρά και μεγάλα να μοιράζονται έγνοιες και νοσταλγίες.

Άκουσα και μια μητέρα να συζητά με ένα δάσκαλο.

Γνωστή μου η μητέρα, γι' αυτό και είμαι σίγουρος οτι θα συγχωρέσει που θα μεταβιβάσω και σε άλλες καρδιές την κουβέντα της. Επειδή έχει κάτι να πει. Αυτό το κάτι, θα δειτε οτι είναι πολύ μεγάλο.

Για πες τα Γιώτα:

Θυμησου δασκαλε
.Θυμησου γιατι εγινες δασκαλος. Γιατι στα 18 σου διαλεξες αυτον τον δρομο
Θυμησου, δασκαλε,ολα οσα ξερεις καλυτερα απο μενα. Ολα οσα η ζωη, η ρουτινα, η μιζερια συνωμοτουν να ξεχασεις.
Θυμησου το χαμογελο. Κανενα παιδι δεν μπορει να αντισταθει σ ενα χαμογελο Μην μπαινεις στην ταξη με μουτρα. Ναι , εχεις και συ προβληματα. Ο ανθρωπος σου , ο σπιτονοικυρης σου, η πεθερα σου.Εχεις δικιο. Ομως το δικιο σου μην το ξεσπας στο παιδι. Δεν φταιει το παιδι
Θυμησου τα μπραβο. Πες το με την καρδια σου ενα μπραβο μπορει να ειναι πιο καλο απο ολα τα" διδακτεα "μαζι.
Επισης αλλο "κανω παρατηρηση" κι αλλο" ξεφτιλιζω" . Ποτε μην ξεφτυλιζεις ενα παιδι μπροστα στους συμμαθητες του. Ποτε μην ειρωνευεσαι, μην σαρκαζεις, μην γελοιοποιεις εκ του ασφαλους καποιον που δεν μπορει να σου απαντησει.Εισαι μεγαλος,εισαι ετοιμολογος, εισαι απο θεση ισχυος.Μη χρησιμοποιεις αυτα τα οπλα. Ποτε. Πανω απο μαθηματα, πανω απο οτιδηποτε, το συμαντικοτερο για ενα παιδι ειναι η αξιοπρεπεια του μπροστα στους συμμαθητες του.
Εχεις στα χερια σου ενα κακιστο βιβλιο. Καλεισαι να το διδαξεις. Ξεχνα το . Οσο μπορεις. Ξεχνα το και θυμησου την ουσια. Η ουσια περναει στα παιδια
Ανθρωπος εισαι, καποιους μαθητες σου τους γουσταρεις περισσοτερο απο καποιους αλλους. Μην το δειχνεις.Το ξερω , δεν προφταινεις, εισαι κουρασμενος, εχεις να διορθωσεις και πενηντα ανορθογραφες εκθεσεις-αλλα ψαξτο καλυτερα. Μπορει το σπαστικο με τα γυαλακια στο πισω θρανιο, που μοιαζει να αδιαφορει να ειναι απλα ντροπαλο.Πιο ανασφαλες..
Τα παιδια εχουν ελατωματα Το ιδιο και συ. Η διαφορα ειναι οτι εσυ εισαι ενηλικας.
Τα παιδια βαριουνται στο μαθημα. Θα ηθελαν να ειναι οπουδηποτε αλλου εκτος απο μια αιθουσα φουλ στα ημιτονα και στους Βουλγαροκτονους. Το ιδιο και συ. Η διαφορα ειναι το οτι εσυ εισαι ενηλικας.
Τα παιδια δεν εχουν μονο υποχρεωσεις . Εχουν και δικαιωματα. Ασχετο αν εμεις οι μεγαλοι, επειδη δεν μας συμφερει, φροντιζουμε επιμελως να τους αποκρυπτουμε το γεγονος.
Και τελικα, φιλε δασκαλε
Τα παιδια θελουν να σε γνωρισουν . Τα παιδια ΘΕΛΟΥΝ να σε αγαπησουν. Μπορεις να τα βοηθησεις,να σταθεις διπλα τους. Μπορεις να δωσεις σχημα στο παρον, το μελλον τους,στη ζωη τους ολοκληρη. Φτανει να τους δωσεις μια ευκαιρια
Να τους απλωσεις το χερι. Φτανει να θυμηθεις γιατι εγινες δασκαλος , δασκαλε
Εσυ Δασκαλε εισαι αυτος που εισαι μεσα στο λακο των λεοντων να παλαιψεις, με βιβλια που μπερδευουν ακομα και σενα τον ιδιο οχι μονο τα παιδια , με συνθηκες που καθε αλλο παρα μπορουν να σου αφησουν το περιθωριο να θυμασαι ,με τραγικες ελειψεις σε αιθουσες και προσωπικο με ολα αυτα που πνιγουν τις καλες σου διαθεσεις
Γι αυτο ειμαι ευγνωμων Δασκαλε και σαν μαννα και σαν πολιτης που θυμασαι,που παλευεις
και που δεν το βαζεις κατω σαν ενας Δον Κιχωτης, που μοιαζει να παλευει με το ανεφικτο αλλα συνεχιζει!

ΥΓ

Ολη την συζήτηση οποιος θέλει μπορεί να την βρεί στο σπιτικό της:

http://spiti.pblogs.gr/2009/09/shmera-to-koydoyni-xanahtypa-i-ayto-se-parakalw-askale-thymhsoy.html

Τι να διαλέξω;

"Αχ, δεν ξέρω τι να κάνω!"
"Έλα ηρέμησε!" προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει η μάνα.
"Πως να ηρεμήσω... δεν ξέρω τι να διαλέξω...."
"Βλέπεις Ερημίτη τι τραβάμε;" με κοίταξε απεγνωσμένα
"Δεν καταλαβαίνω" είπα εγώ κουνώντας το κεφάλι
"Η κόρη μου!"
"Την βλέπω που δεν αποφασίζει" είπα εγώ τελειώς φυσικά
"Και είναι λίγο αυτό;" με ρωτά σχεδόν έξαλλη η μάνα, μη μπορώντας να βοηθήσει καθόλου
"Θέλεις να λύσω εγώ τον γόρδιο δεσμό;" πρότεινα
"Θα με υποχρεώσεις!" με παρακάλεσε
Η αλήθεια είναι οτι είναι ευλογία να έχεις τόσες πολλές επιλογές στην διάθεση σου. Να μπορείς να σταθμίζεις και να προχωράς. Για τις σπουδές, για το μέλλον, για τις σχέσεις...σχεδόν - επιμένω - σχεδόν για τα πάντα.
"Λοιπον;" με σκούντηξε η μάνα
"Εχεις διαβάσει την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων;" απευθυνομαι στην μικρή. Εκείνη ακουμπισμένη στο τραπέζι με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
"Ε, τότε θα ξέρεις και την λύση στο πρόβλημα σου" χαμογέλασα
Κατέβασα από την βιβλίοθήκη το βιβλίο και άνοιξα στην παρακάτω σελίδα: