Συγνώμη

"Δεν μπορώ!"
"Μα γιατί; άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε θεοί!"
"Ήταν πολύ κακό αυτό που έκανες! Μη μου το ζητάς, χρειάζομαι χρόνο!"
"Μια ευκαιρία μόνο!"
"..........................."
".........................."
Η σιωπή και η μοναξιά έσμιξαν τα χέρια.
Είχαν νικήσει.
Η συγνώμη σκυθρωπή σε μια γωνιά, παρατηρούσε λυπημένη το σκηνικό.
Δυο άνθρωποι, αγαπημένοι, τώρα μόνοι να κοιτούν οπουδήποτε, ψάχνοντας για κάποια ελπίδα.
Πουθενά.
"Τι σημαίνει συγχωρώ Ερημίτη;" με ρώτησε εκείνος που παρακαλούσε. Έτσι για να ακούσει και να βοηθηθεί ο άλλος.
"Συγχωρώ θα πει στ' αλήθεια να θυμάμαι
πως κανένας δεν είναι τέλειος.
Πως ο καθένας μας μπορεί να γλιστρήσει
ενώ θέλει πολύ να παραμείνει όρθιος.
Πως ο καθένας μας λέει πράγματα
που ευχόμασταν να μην τα έχει πει.
Πως όλοι μπορεί να ξεχάσουμε οτι
πιο μεγάλη σημασία έχει να αγαπάς
παρά να διεκδικείς το δίκιο σου.
Συγχωρώ θα πει
πως είμαστε πιο σημαντικοί από τα λάθη μας.
Πως είμαστε συχνά γεμάτοι συμπόνοια για τα σφάλματα των άλλων
για να είμαστε πονετικοί στα λάθη τα δικά μας.
Συγχωρώ θα πει
πως έχω στην καρδιά μου χώρο
για να ξεκινήσω ξανά
και ξανά
και ξανά
και ξανά...." είπα εγώ γράφοντας με το μπαστούνι μου πάνω στο χώμα...
Όταν κοιτάχτηκαν στα μάτια, εγώ ήμουν ήδη μακριά,