"Α, τον ηλίθιο!"
Γύρισα να κοιτάξω με περισσή περιέργεια από που ακούστηκαν πρωί πρωί τα κοσμητικά επίθετα, τα στολίδια για την νεαρή μέρα, που μόλις ξεκινούσε την πορεία της.
Μπροστά μου ένας οδηγός, να χτυπά νευρικά το τιμόνι.
"Τι έγινε;" τον ρωτώ
"Μα δεν βλέπεις Ερημίτη;" μου λέει. "Δεν βλέπεις τον μπροστινό;"
"Τι κάνει;" ρώτησα
"Εκεί που προχωρά, ξαφνικά, δίχως φλας, στρίβει αριστερά!"
Προσπαθώ να δω. Την τελευταία στιγμή, πραγματικά, κάνει απότομα δεξιά.
"Είσαι καλά ρε, πρωί πρωί;" τον φωνάζει ο οδηγός "Ρε κάτι ηλίθιους που έχει γεμίσει η Ελλάδα!"
Το μπροστινό αυτοκίνητο, στριβει και φεύγει στην πρώτη έξοδο.
Τότε μόνο είδε ο οδηγός, κι εγώ.
Στον δρόμο, μπροστά μας, ένας τυφλός, προσπαθούσε να περάσει τον δρόμο.
Τότε κατάλαβα, πόσο τυφλοί είμαστε.
"Πόσο τυφλοί είμαστε!" είπε φωναχτά την σκέψη μου ο οδηγός.
Είμαστε τυφλωμένοι από την ανυπομονυσία και τις "υποθέσεις" μας....
2 σχόλια:
Εχεις δίκιο. Τρέχουμε λές και μας κυνηγάει κανείς, τρέχουμε για τα πάντα-να φτάσουμε γρήγορα/να βγάλουμε συμπεράσματα για ανθρώπους...πολύ κακό για το τίποτα. Εχεις δίκιο, καλησπέρα.
Καλησπέρα Χριστίνα, με την ταχύτητα χάνουμε τα σημαντικά, τα προσπερνάμε, κάνουμε λάθη και δεν το καταλαβαίνουμε...δεν μαθαίνουμε....
Δημοσίευση σχολίου