Μην βιάζεσαι...

"Μα γιατί να μου το κάνει εμένα αυτό;"
"Τι σου έκανε δηλαδή;" ρωτώ με ενδιαφέρον αν και "το έργο το έχω ξαναδεί"
"Δεν έπρεπε να μου μιλήσει έτσι Ερημίτη μου, δεν έπρεπε! Εγώ που έχω κάνει τόσες θυσίες για κείνον! Να μην αναγνωρίζει τίποτα πιά!"
"Μα είσαι σίγουρη οτι κατάλαβες καλά;"
"Πως δεν κατάλαβα! Για καμιά χαζή με περνάς;"
.........................
"Δεν μου άρεσε το σιωπηλό σχόλιο σου"
"Μου θυμίζεις το κοριτσάκι που το πήγαν στο νοσοκομείο..."
"Ποιο κοριτσάκι καλέ;"
"Α, δεν το ξέρεις; Άκου το λοιπόν:
Μια μέρα ο μπαμπάς αποφάσισε να πλύνει το καινούργιο του αυτοκίνητο. Ώρες αφιέρωνε να το καθαρίσει, να το γυαλίσει. Την ώρα λοιπόν που μάζευε τα εργαλεία του, έρχεται η μικρή κορούλα του, παίρνει μια πετρούλα και αρχίζει να γρατζουνίζει κάτι στην πόρτα του οδηγού πάνω. Ακούει εκείνος τον ήχο και τρέχει κρατώντας ένα μεγάλο γαλλικό κλειδί. Με αυτό χτυπά δυνατά το χέρι της μικρής. Πέφτει κάτω η πέτρα και μαζί τα σπασμένα δάχτυλα από το χέρι της.
Μόλις συνήλθε την μεταφέρει στο κοντινότερο νοσοκομείο.
Εκεί οι γιατροί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο από το να της αφαιρέσουν όλα τα δάχτυλα.
Όταν συνέρχεται από την νάρκωση, ανοίγει τα μάτια της, βλέπει το χέρι της και με την παιδιάστικη αφέλεια ρωτάει τον πατέρα της:
"Μπαμπά, πότε θα μεγαλώσουν τα δάχτυλά μου;"
Μην αντέχοντας άλλο εκεί μέσα, φεύγει ο πατέρας και πηγαίνει στο αυτοκίνητό του. Ξεσπά επάνω του με κλωτσιές, μπουνιές.
Ξαφνικά το βλέμμα του πέφτει πάνω στην πόρτα με τις γρατσουνιές.
Πλησιάζει πιο κοντά.
Ήταν κάτι γραμμένο. Έλεγε:
"Μπαμπά, σ' αγαπώ"
"Θέλω να μου το ξαναπείς Ερημίτη μου, να μου το ξαναπείς για να μπορέσω να βρώ την δύναμη να ζητήσω συγνώμη....