άγγελος με ένα φτερό

Για την Ιμβριώτισσα μάνα

«Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, έπλασε γι' αυτό τη μάνα», ειπώθηκε από τα χείλη κάποιου τόσο εύστοχα, αφού η μάνα είναι αυτή που με τη δύναμη του Θεού από τη στιγμή της σύλληψης του εμβρύου και μέχρι να σφαλήσει τα γεμάτα στοργή και αστείρευτη ανιδιοτελή αγάπη μάτια της, αγωνιά και αγωνίζεται για την υγεία και την ευτυχία του σπλάχνου της.

Όπως έγραψε ο Κύπριος συγγραφέας και ποιητής Δημ. Ποταμίτης είναι: η Μάνα του Θεανθρώπου, η Μάνα Παναγιά, η Μάνα του ληστή, η Μάνα του στρατιώτη, η Μάνα του μαθητή, η Μάνα Κουράγιο, η Μάνα του καθενός από εμάς και θα προσθέταμε ασφαλώς και τη Μάνα του πρόσφυγα.
Δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη Μάνα της Ανατολής που σε εποχές ηρεμίας και γαλήνης, παρά τον καθημερινό της μόχθο, προσπαθούσε να αναστήσει τα παιδιά της και ταυτόχρονα έβρισκε χρόνο για βεγγέρες στις γειτόνισσες και για αστειολογήματα στις βρύσες και στα σοκάκια.

Επειδή η Μάνα της Ανατολής είχε ξεκινήσει τον αγώνα της από παλιά, από τότε που κατάλαβε πως τα παιδιά της κινδυνεύουν, ας την δούμε από πιο κοντά. Μιας και μοιάζει με την δική μας μάνα, την Ιμβριώτισσα. Μαζεμένες θαρρείς όλες οι μανάδες, προσπαθούν να μαζέψουν κάτω από τα φτερά τους τα κλωσόπουλα, να μην τα εύρει η συμφορά και ο θάνατος.

Έζησε στις τραγικές ημέρες του πανικού, του ξεριζωμού, της ανείπωτης φρίκης στα καραβάνια του θανάτου ή στις λεηλατημένες από τους ατάκτους Τούρκους (τσέτες) πόλεις και στα χωριά στα παράλια της Ιωνίας, αλλά και στην ΚωνΠολη, τον Πόντο και την Καππαδοκία, όταν «Έπεφτε η μάνα και το παιδί δε στέκονταν να την σηκώσει, πέθαινε το παιδί κι η μάνα δεν προλάβαινε να το νεκροφιλήσει», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η συγγραφέας Δ. Σωτηρίου.

Τη μάνα της πρώτης προσφυγικής γενιάς που ρακένδυτη, σωστό ερείπιο και χήρα -τις περισσότερες φορές- ήρθε στη μητέρα Ελλάδα και κατόρθωσε να στήσει και πάλι από την αρχή το νοικοκυριό της, να εργασθεί παράλληλα και να μεγαλώσει με χίλιες δυο θυσίες τα παιδιά της. Και κάτι ακόμη που οφείλουμε εξαρχής να υπογραμμίσουμε. Μάνες ήταν, δυο φορές μάλιστα, και οι γιαγιάδες αλλά κι εκείνες που είτε άτεκνες είτε μαζί με τα δικά τους παιδιά περιέθαλψαν και έσωσαν από βέβαιο θάνατο ορφανά παιδιά. Τα λάτρεψαν και μόχθησαν γι' αυτά κι ας μην ήταν οι φυσικές τους μητέρες.
Πολλά παλικάρια θα επιστρατευθούν παρά τη θέλησή τους στον τουρκικό στρατό και θα τοποθετηθούν στα γνωστά «αμελέ ταμπουρού» (τάγματα εργασίας), τάγματα Θανάτου για τους Έλληνες.
Δεν έχει άδικο ένας άλλο συγγραφέας, ο Βενέζης, όταν, μιλώντας για την προσφυγιά και τις χαροκαμένες μάνες, τις καψομάνες, αναφέρει ότι «ο θάνατος στο λαό μας έγινε πρόσωπο οικείο. Οι μητέρες μας μέσα στ' άλλα χρέη τους, μέσα στο χρέος ν' αναστήσουν τα παιδιά και να τους μάθουν την αγάπη, παράδοση είχαν να ετοιμάζουν και να φυλάγουν στα σεντούκια τους τα νεκροσάβανα της οικογένειας».

Όμως, τότε αναδείχθηκε το μεγαλείο της ψυχής της μάνας. Μονομιάς ξέχασε τους σκοτωμούς, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά. Αυτή που άλλοτε σε κάθε θάνατο δερνόταν, έκλαιγε και έσκιζε τα ρούχα της, τώρα άφησε το θρήνο και το μοιρολόι. Πού καιρός για τέτοια. Ρίχτηκε στη δουλειά. Να ζήσει το παιδί, το αδελφάκι, το κάθε αδύναμο πλάσμα της οικογένειας. Έγινε δούλα, πλύστρα, παραδουλεύτρα, εργάτρια.
Όποια ήξερε να πιάνει το βελόνι, τα βόλεψε καλύτερα. Το βελόνι έγινε τέχνη: ράψιμο, κέντημα, νταντέλα. Οι πλεκτοβελόνες δε σταματούσαν. Κάλτσες, ζακέτες, φουστάνια, κουρτίνες, κουβέρτες όλα για ένα κομμάτι ψωμί στους μαγαζάτορες. Ορισμένες αγόρασαν μια μηχανή Singer με το ποδαράκι, ενώ άλλες συνέχισαν την τέχνη του χαλιού, του κιλιμιού και των υφαντών στους αργαλειούς.
Υπήρξαν και εκείνες που επέλεξαν την αγροτική εγκατάσταση. Στα βαλτονέρια, στην ξερολιθιά, στο αλμυρό υπέδαφος, όπου τους δόθηκε κλήρος. Και αρχίζουν τον πόλεμο με τη γη και με όλα τα στοιχεία της φύσης: τις αναβροχιές, τις πλημμύρες, το χαλάζι. Παλεύουν με τις παγωνιές του χειμώνα, την κάψα του καλοκαιριού. Όμως δε βαρυγκομούν, καθώς μία είναι η λαχτάρα τους: να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να τα καμαρώσουν παλικάρια και κοπέλες με δικά τους σπιτικά και δική τους οικογένεια. Γι' αυτό και δούλεψαν μερόνυχτα. Τα ροζιασμένα τους χέρια διοχέτευσαν στη γη, μαζί με το σπόρο και το φυτό, την ουσία της ψυχής τους.

Το θαύμα δεν άργησε, χάρη στο δικό τους μόχθο, το άκαμπτο πείσμα τους, τη σιδερένια θέληση. Γρήγορα έστησαν και πάλι το νοικοκυριό τους. Άστραψαν τα σπιτικά τους, όλα πεντακάθαρα, όλα κεντημένα. Οι κουβέρτες στο κρεβάτι, τα κουρτινάκια στα παράθυρα. Κεντημένα και κολλαριστά.
Το φτωχικό και άγονο χώμα μεταμορφώθηκε σε αφράτη και γόνιμη γη. Πράσινη ευλογία όλες οι εκτάσεις με αμέτρητα καρποφόρα δέντρα, περιβόλια και πολλά γεννήματα. Σταδιακά δημιουργήθηκαν νέες προσφυγικές εγκαταστάσεις. Νέα χωριά και χωριουδάκια. Μικροί και μεγάλοι οικισμοί έξω από τις πόλεις, σε όλη την περιφέρεια, που βαπτίστηκαν με τ' όνομα του γενέθλιου τόπου προσθέτοντας και τη λέξη «Νέος» μπροστά, όπως ο Νέα Σμύρνη, Νέα Ιωνία κλπ

Οι ξεριζωμένοι πήραν μαζί τους από τις εστίες τους και τις παραδόσεις τους, όλο το παρελθόν με τις άσβηστες μνήμες. Στην προσφυγιά τα περασμένα δεν έγιναν ξεχασμένα. Έμειναν ολοζώντανα, ακόμη και τα γλέντια, τα τραγούδια, η μουσική, τα ξεφαντώματα. Τα έθιμα, τα φαγητά, οι αξίες όλα ανέπαφα χάρη στους συλλόγους, τα σωματεία, μα κυρίως χάρη στις άξιες μάνες που έμειναν όρθιες σε όλες τις μπόρες και τις φουρτούνες του ουρανού και της γης Χωρίς ρίζες και σε ξένο χώμα, έστω και αν ήταν της μητέρας Πατρίδας και παρ' ότι γνώρισαν την απονιά, δε λύγισαν στιγμή. Ρίζωσαν και φύτρωσαν και άνθισαν τα βλαστάρια τους, που πλούσια και ευλογημένα πλημμύρισαν την Ελλάδα.
Δανειζόμαστε τον εξαιρετικό συλλογισμό της Ιφιγένειας Χρυσοχοόυ. Ενέταξε τη Μάνα μεταξύ των επτά μεγαλύτερων καλών του κόσμου, τα οποία αξίζει να σημειωθεί ότι είναι όλα γένους θηλυκού, σε αντίθεση με τα αντίστοιχα επτά κακά του κόσμου, όλα αρσενικά. Η Ειρήνη έχει αντίθετό της τον Πόλεμο. Η Ζωή το Θάνατο. Η Μάνα, το Χάρο. Η Ελευθερία, το Ζυγό. Η Σιγουριά, τον Κίνδυνο. Η Ησυχία, το Τρόμο. Η Σωτηρία, το Χαμό.

Στην Ιμβριώτισσα μάνα, ο πνευματικός της πατέρας ο Πατριάρχης, έχει να πει:

«Στην Παναγία ακουμπούσαμε πάντα οι Ίμβριοι. Και σε καλές εποχές και σε δύσκολες. Και τότε που τα χωριά μας έσφυζαν από ζωή, και τώρα που μείναμε λίγοι να φυλάγουνε τις μνήμες και τα μνήματα, τα όνειρα και τ' αγιασμένα χώματα. Στην Παναγία τρέχανε και τρέχουμε, όπως τα παιδιά στην μητέρα τους. Την νοιώθουμε Μητέρα μας - Ιμβριώτισσα Μάνα της αιωνιότητος. Και όσοι ζουν πολύ μακριά από το γενέθλιο χώμα, την έχουν πάρει μαζί τους: «Παναγία Ξενιτεμένη», φύλακα και προστάτιδα των οραματισμών και των ελπίδων τους - λιμάνι στις πολλές φουρτούνες της ζωής τους - πολύ θα ήθελα να ήμουν μαζί σας τις άγιες αυτές ημέρες. Να σας δω ένα - ένα, να σας χαρώ. Να σας λειτουργήσω, να κοινωνήσουμε μαζί τη ζωή και την χαρά του κόσμου, που είναι ο Χριστός. Να παρακολουθήσω κι εγώ τα εφετεινά «Νιμπριώτ' κα» (Ιμβριώτικα), να ακούσω τη μουσική μας, να δω τους χορούς μας, να επισκεφθώ την έκθεση φωτογραφίας ...; ένας προσκυνητής κι εγώ της ιερής γης των προγόνων μας, που την πότισαν με πολύ ιδρώτα και με δάκρυα πολλά, και η καρδιά μου θα πάλλει στους παλμούς της δικής σας καρδιάς.
. Τα καλοκαίρια είναι όμορφα στην Ίμβρο, και το αντάμωμα συγγενών και φίλων τα κάνει ακόμη πιο όμορφα. Τα κάνει πιο όμορφα και ζωντανά και χαρούμενα η παρουσία τόσων Ιμβρίων νέων που αγαπούν περιπαθώς τον τόπο μας και τον επισκέπτονται και ανακαινίζουν τα σπίτια τους και ξαναζωντανεύουν τα παραδοσιακά πανηγύρια μας και μας θυμίζουν τα δικά μας όμορφα παιδικά και νεανικά χρόνια στην Ίμβρο μας. Αγαπητά μας, Ιμβριωτόπουλα, σας ευχαριστούμε γι' αυτά όλα κι εγώ σας ευλογών από καρδιάς ...;»

Χρόνια πέρασαν πολλά από τότε που αποχαιρέτησε τα παιδιά της. Τα είδε που ξανοίχτηκαν στο πέλαγο ζητώντας καλύτερες μέρες. Εκείνη ξέμεινε πίσω, μέσα στα χαλάσματα να περιμένει το γυρισμό.

Ώσπου ήρθε η μέρα. Ξημέρωσε θαρρείς Ανάσταση. Στην αρχή δειλά, ύστερα δυο δυο, αργότερα περισσότεροι, πήραν να ξαναστήνουν εκείνο το σπιτικό που τους είχε αφαιρεθεί με τη βία. Η μάνα, δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυα της. Είχε στην αρχή σκιαχτεί πως δεν θα ξανανταμώσει τα παιδιά της. Αλλά, εκείνα είχαν πάρει εικόνισμα μαζί και όρκο πως μια μέρα θα γυρνούσαν στην αγκαλιά της.

Σπίτια ξεφυτρώνουν εκεί που πριν είχαν βγει αγριόχορτο και λησμονιά. Οι τοίχοι και οι αυλές ασβεστώνονται ξανά, μέσα σε μικρούς τενεκέδες φυτεύεται βασιλικός. Τα περβάζια γεμίζουν γλάστρες. Και η καρδιά της ιμβριώτισσας μάνας χαρά και ελπίδα.

Η ξενιτεμένη μάνα, είναι η στοργική μάνα που δεν ξεχωρίζει τώρα πια τη γη που την θρέφει, εκείνη και τα παιδιά της. Αρκεί να είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που πονούν για την ιστορία, το παρελθόν και το μέλλον. Να είναι ανάμεσα στα παιδιά της για να αρμενίζουν τον καιρό με ρότα την ελπίδα πως η λησμοσύνη δεν θα κλείσει τα μάτια και τα αυτιά της. Ακόμα ούτε και ο ίδιος ο θάνατος. Γι' αυτήν, την Ιμβριώτισσα μάνα, θάνατος είναι μόνο η λησμονιά.

από τα επεισόδια....

η αγάπη του Θεού

Παραμύθι παραμύθι...έγινε το κουκί ρεβύθι...

Αίνιγμα ( σημάδι των καιρών)

Είναι πιό μεγάλο από το Θεό, πιό κακό από το διάβολο, το έχουν οι φτωχοί, το θέλουν οι πλούσιοι. Αν το φας θα πεθάνεις.

Τι είναι;

Το.....Τίποτα!!!!

Μαγιάτικο Γιουκαλίλι

"Μέρα Μαγιού" η σημερινή. Μέρα αγώνα.
Αγώνας ενάντια στην ύβρη των συνανθρώπων και υπερ του εξανθρωπισμού μας.
Αγώνας να μην απομακρυνθούμε από το συναίσθημα που μας κρατά ζωντανούς.

Για μένα, τούτο γίνεται και με ένα γιουκαλίλι:



Σχόλιο:

Όπως και να έχει, να της το πεις!!!

Δεν είναι όπως τα βλέπεις

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκείνοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: “Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται”…..

Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.

Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς. Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει… “Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται”, απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.

‘Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα.

μπορεις να μου υποσχεθείς;

" Θέλω να μου υποσχεθείς οτι πάντα θα θυμάσαι
πως είσαι πιο γενναίος από ο,τι νομίζεις,
πιο δυνατός από όσο φαίνεσαι,
και πιο έξυπνος από όσο πιστεύεις"

Το κόκκινο μπαλόνι

Albert Lamorisse «Le Ballon Rouge» (1956) from radioelectron on Vimeo.

LE BALLON ROUGE". "Το κόκκινο μπαλόνι "είναι μια μαγική ιστορία για τη φιλία ανάμεσα σε ένα μικρό αγόρι και ένα μπαλόνι, με φόντο το Παρίσι της δεκαετίας του 1950. Ένα αγόρι, καθώς τριγυρίζει στους δρόμους, βρίσκει ένα κόκκινο μπαλόνι δεμένο σε έναν στύλο. Από εκείνη τη στιγμή το μπαλόνι ακολουθεί το παιδί στους δρόμους του Παρισιού, προκαλώντας έκπληξη σε όλη τη γειτονιά αλλά και τη και ζήλια των φίλων του...

"Το κόκκινο μπαλόνι" που σκηνοθέτησε το 1956 ο Αλμπέρ Λαμορίς, διακρίθηκε την ίδια χρονιά με το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και έναν χρόνο αργότερα με το βραβείο Σεναρίου στα βραβεία Oscar. Εκτός από την αναγνώριση και την εξαιρετική υποδοχή που έτυχε η ταινία από τους κριτικούς, είχε και εξαιρετικά εμπορική πορεία όπου κι αν προβλήθηκε. "Το κόκκινο μπαλόνι "είναι μια ταινία που έχουν λατρέψει πολλές γενιές παιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο με πρωτοποριακά οπτικά εφφέ για την εποχή του./ Ένα Παρίσι βγαλμένο, λες εξ ολοκλήρου, μέσα από τις σελίδες του παραμυθιού, μεταφέρει το θεατή σε έναν άλλο χρόνο και τόπο, που όλα είναι δυνατά, τίποτα δεν προκαλεί τον ορθολογισμό μας. Πρωταγωνιστής, το κόκκινο μπαλόνι, το μόνο ζωηρό, το μόνο έντονο αντικείμενο σε ένα κόσμο μουντό, άγευστο, μουχλιασμένο. Εκφραστής μιας στάσης ζωής, μιας οπτικής γωνίας, που λίγα χρόνια μετά, με τον Μάη του '68, θα σαρώσει την Γαλλία, αλλά θα σφραγίσει και την πορεία πολλών κινημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα σε μια κοινωνία που λειτουργεί με αδράνεια, μονοτονία, ποτισμένη με συντηρητικά αντανακλαστικά, με μια αρρωστημένη επιθετικότητα σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τον συνηθισμένο μέσο όρο, η ανιδιοτελής φιλία του μικρού Pascal με το κόκκινο μπαλόνι φαντάζει ξένη, απροσάρμοστη και άρα καταδικαστέα. Δεν χρειάζονται τα λόγια που πολλές φορές παραπλανούν. Η κίνηση του μπαλονιού, το παράσυρμα του από τον αέρα, η συμπεριφορά του, ο ερωτισμός του ακόμα, η επιβεβαίωση μιας μοναδικής προσωπικότητας έλκουν το αγόρι. Και το μπαλόνι όμως έλκεται από την τρυφερότητα, την ανθρωπιά, το δόσιμο του μικρού του φίλου. Πάνω στην τεντωμένη από το φούσκωμα γυαλιστερή επιφάνεια του καθρεφτίζεται ολόκληρη η κοινωνία με τα στραβά και ανάποδα της. Και ο μικρός Pascal, το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας, αλλά καταπιέζουμε και δεν βγαίνει ποτέ στην επιφάνεια, γοητεύεται από τον καινούργιο φίλο του. Η σχέση τους όμως προκαλεί. Η ισότιμη φιλία τους ερεθίζει τον περίγυρο. Απορρίπτεται, γιατί δεν γίνεται κατανοητή και πρέπει να σπάσει. Χτυπημένο από την σφεντόνα το μπαλόνι ψυχορραγεί. Σουρώνει, παύει να αντανακλά το φως. Διαλύεται κάτω από την μπότα της καθημερινότητας, της άχαρης, πεζής ζωής. Εσκεμμένα σταματώ εδώ. Ο Albert Lamorisse επιφυλάσσει για τον Pascal αλλά και για όλους μας μια ευχάριστη έκπληξη, που θα ήταν άδικο, να την χαλάσω πρόωρα. Ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται στην μουσική του Maurice Leroux

http://rigasili.blogspot.com/2010/04/albert-lamorisse-le-ballon-rouge-1956.html

εθιμα της ημέρας του Αγίου Γεωργίου

Το έθιμο των "Πεχλιβάνηδων"

Στο δημοτικό διαμέρισμα Ολβίου υπάρχει το έθιμο των "πεχλιβάνιδων" Ανήμερα του Αγ. Γεωργίου, από το μεσημέρι ομάδα παραδοσιακών οργάνων με νταούλι και ζουρνά, περιφέρονται στις γειτονιές του χωριού, όπου καλούν τους κατοίκους να παραβρεθούν στους αγώνες πάλης, όπου νεαροί παλαιστές από διάφορα μέρη της Β. Ελλάδος, γνωστοί και ως «πεχλιβάνηδες» (που σημαίνει "παλαιστής" στην τουρκική γλώσσα), συγκεντρώνονται σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο και αφού χωρισθούν σε ζευγάρια, παλεύουν αλειμμένοι με λάδια. Η περιβολή τους είναι δερμάτινο παντελόνι μαζεμένο μέχρι τα γόνατα και σφιχτά δεμένο στην μέση, έτσι ώστε να μην μπορεί ο αντίπαλος να του το βγάλει. Ο «Πεχλιβάνης» χάνει όταν πέσει και ακουμπήσει η πλάτη του στο έδαφος αλλά και όταν... ο αντίπαλος καταφέρει να του κατεβάσει το παντελόνι!!! Το βραβείο του νικητή είναι τα χρήματα «μπαξίσι» που μαζεύονται μέσα σε μια πετσέτα που την περιφέρει στο κοινό το ζευγάρι παλαιστών που αγωνίστηκε. Εικάζεται ότι το έθιμο ξεκίνησε προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου και αναπαριστά την πάλη του με το θηρίο. Το έθιμο αυτό το έφεραν οι πρόσφυγες κάτοικοι του χωριού Ολβίου από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, όπου η γιορτή του Αγ. Γεωργίου ήταν επίσημη αργία και για Χριστιανούς και για Μουσουλμάνους.
Στην Αράχωβα, ανήμερα του Πάσχα και από το απόγευμα ξεκινάει η περιφορά της Εικόνας του Αγίου Γεωργίου την οποία συνοδεύουν περί τα 500 άτομα ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές. Την επομένη πραγματοποιείται αγώνας δρόμου των γερόντων (ανηφορικός δρόμος), οι οποίοι ξεκινούν από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και φτάνουν στο λόφο.

Υπάρχουν τραγούδια για τον Άγιο Γεώργιο. Παράδειγμα από την Βέροια και την Νάουσα.
«Κάποτε σε ένα βασίλειο ο Θεός για να τιμωρήσει το βασιλιά, που δεν πίστευε στο Χριστό, έστειλε έναν φοβερό δράκοντα, που μπήκε στην πηγή απ' όπου έπαιρνε νερό όλο το βασίλειό του και δεν άφηνε να τρέξει το νερό, αν δεν του έδιναν κάθε μέρα από ένα παιδί τους για να το φάει.
Μια μέρα ήρθε και η σειρά της μοναχοκόρης του βασιλιά. Ο βασιλιάς δεν ήθελε να τη δώσει αλλά ο λαός τον ανάγκασε. Την έντυσε, τη στόλισε και την πήραν οι στρατιώτες και την πήγαν και την έδεσαν δίπλα στην πηγή, όπως έκαναν κάθε μέρα.
Εκεί που καθόταν η βασιλοπούλα και περίμενε να βγει ο δράκοντας απ' την πηγή για να τη φάει και έκλαιγε από το φόβο της, παρουσιάστηκε ένας όμορφος καβαλάρης και τη ρώτησε γιατί είναι δεμένη εκεί και γιατί κλαίει. Η βασιλοπούλα του είπε το λόγο και τον παρακάλεσε:

1. «Φύγε, ξενάκι μου, από δω να μη σε φάει και σένα
2. αυτό το άγριο θεριό που θα φάει και μένα!»,
αλλά ο Άγιος Γεώργιος της είπε να μη φοβάται γιατί αυτός ήρθε να τη γλιτώσει, μόνο που ήθελε πρώτα να κοιμηθεί λίγο για να ξεκουραστεί απ' το ταξίδι που είχε κάνει!
1. «Άφησ' με, κόρη μ', άφησ' με λίγον ύπνον ας πάρω
2. και γω σκοτώνω και θεριό και δράκοντα μεγάλο».
Μόλις ξάπλωσε ο Άγιος Γεώργιος, αποκοιμήθηκε, αλλά πολύ γρήγορα τον ξύπνησε η βασιλοπούλα με τις φωνές της!
1. «Σήκω, ξένε μου, γρήγορα, και το νερό αφρίζει
κι ο δράκος τα δοντάκια του για μένα τ' ακονίζει!».
Ο Άγιος Γεώργιος πετάχτηκε αμέσως επάνω και με το κοντάρι του σκότωσε το δράκοντα και με το σπαθί του του πήρε το κεφάλι και το έδωσε να το πάνε στο βασιλιά και να του πουν ότι τον δράκοντα τον σκότωσε ο Άγιος Γεώργιος από την Καππαδοκία.
Όταν έμαθε ο βασιλιάς τι έγινε δεν πίστευε ούτε στα μάτια ούτε στ' αυτιά του, ώσπου είδε την ίδια την κόρη του, και την αγκάλιασε και τη φίλησε κλαίοντας από τη χαρά του. Ύστερα ρώτησε τον Άγιο Γεώργιο τι θα ήθελε να του δώσει για να τον ξεπληρώσει για το καλό που του έκανε και ο Άγιος Γεώργιος του είπε να πιστέψει στο Χριστό, που τον βοήθησε να σκοτώσει το θεριό και να βαφτιστεί Χριστιανός. Τότε ο βασιλιάς βαφτίστηκε μαζί με όλη την οικογένειά του και το λαό του και έχτισαν και μια πολύ μεγάλη εκκλησιά για τον Άγιο Γεώργιο.

karousel μια ταινία μικρού μήκους

Υπάρχει κάτι χειρότερο από την μοναξιά

Το χειρότερο δεν είναι να νιώθεις μοναξιά.
Αλλά να έχεις ξεχαστεί από κάποιον που εσύ δεν μπορείς να ξεχάσεις...

Μερικά θέματα για σκέψη...

Συχνά εκείνοι που μας δυσκολεύουν να τους αγαπήσουμε, είναι αυτοί που χρειάζονται την αγάπη μας περισσότερο.

Δεν είναι τα χρήματα στη ρίζα όλου του κακού, αλλά ο φόβος

Το μυστικό της ευτυχίας είναι η αποδοχή του εαυτού σου

Η ζωή είναι η μεγαλύτερη θεατρική σκηνή που υπάρχει

Ας είναι αυτά, μερικά από τα θέματα που θα μας κάνουν να σκεφτούμε, την εβδομάδα που αρχίζει από σήμερα!

μύθος η αλήθεια;

Ερημίτου Απόλογος

Έτσι εκπληρώνω τον προορισμό μου
Με τα κρυμμένα μου πουλιά
που ζωντανεύουν με κρουνούς κελαηδισμών
τις αποτεφρωμένες σας κοιλάδες
Με τη δική μου μουσική
των δειλινών
που μολονότι ηδυμελής και ωχρότατη
στο τέλος
τον άγριο παφλασμό σας υποτάσσει
Με των δρυμών την περισυλλογή
με των ανέμων την πολυφωνία
μ’ όλα τα μάτια μου ανοιχτά στο αντιπρανές
με τη σιωπή μου κύμβαλο αλαλάζον
Σ’ αυτό το μετερίζι ξαγρυπνώ
σ’ αυτή την έσχατη σκοπιά
παρόχθιος παρατηρητής
των επιγείων τη μοίρα κατοπτεύω...

"Ερημίτου Απόλογος" - του Ορέστη Αλεξάκη

Νεράιδες! Αραγε, υπάρχουν;

Ένα εξάχρονο κοριτσάκι, περπατούσε μια μέρα μαζί με την μητέρα του, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο.
Ξαφνικά, γυρίζει στην μητέρα του και όλο ενθουσιασμό, της φωνάζει:
- Κοίτα μαμά, μια νεράιδα!!
Η μητέρα του, φανερά ενοχλημένη, κοίταξε δεξιά και αριστερά να δει, μη τυχόν άκουσε κάποιος το κοριτσάκι της και αφού δεν παρατήρησε κάτι, γυρίζει και το χαστουκίζει με δύναμη!
- Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα, εντάξει; Μην σε ξανακούσω!!!
Έτσι, το παιδί, καλά εγκλωβισμένο στο κελί της λογικής, μεγαλώνει και μαθαίνει να βλέπει τον κόσμο, μέσα από τα ξύλινα μάτια των μεγάλων.
Α, και οι νεράιδες, συνεχίζουν να περπατούν ανάμεσα μας, δίχως να τις βλέπει κανένας.

φόβος η ντροπή;

Μην ντρέπεσαι να πεις:
"Δεν πιστεύω"
Μην φοβάσαι να πεις:
"Σε πιστεύω!!"

Δυο φίλοι περπατούσαν μαζί στην έρημο...

Ακουσε και μένα!

Ακουσε όλα τα "Δεν πρέπει"
'Ακουσε τα "Μη"
Άκουσε τα "δεν θα έπρεπε"
Τα "αδύνατον", τα "δεν θα"
Άκουσε τα "ποτέ δεν θα"
Ύστερα άκουσε πολύ προσεκτικά τι έχω να σου πω:
Τα πάντα μπορεί να συμβούν
Οτιδήποτε μπορεί να γίνει.

οι επιλογές τους - οι επιλογες μου

Οπως τα βλέπεις τα πράγματα

Τρείς άνθρωποι δούλευαν σε μια οικοδομή.
Όλοι είχαν την ίδια δουλειά.
Όταν ρωτήθηκαν τι κάνουν, ο κάθε ένας από αυτούς έδωσε διαφορετική απάντηση:
O πρώτος είπε: "Σπάω πέτρες"
O δεύτερος είπε: " Βγάζω το ψωμί μου"
O τρίτος είπε: " Βοηθάω να χτιστεί μια εκκλησία"
Εσύ τι λές;

σιωπηλός

Πιστέυω στον ήλιο
ακόμα κι αν αυτός δεν λάμπει.
Πιστέυω στην αγάπη
ακόμα κι εαν δεν την αισθάνομαι.
Πιστεύω στον Θεό
ακόμα κι αν αυτός παραμένει σιωπηλός...

αναστηθήκαμε εμείς

Το οτι πέθανε ο Θεός, για μας σημαίνει οτι αναστηθήκαμε εμείς και κάθε τι που δημιουργούμε.
Σημαίνει οτι έχει νόημα και ενδιαφέρον η ζωή.
Σημαίνει οτι η ίδια η ζωή είναι πια ωραία και αθάνατη.

" Ας στολιστουμε ας λάμψουμε για χάρη της γιορτής
και ο ένας τον άλλον ας αγκαλιάσουμε.
Ας πούμε, αδέλφια, και κυρίως σε αυτούς που μας μισουν
Να συγχωρησουμε τα πάντα, αφού είναι Ανάσταση"
Και δυνατά ας ψάλλουμε " Χριστός Ανέστη"

Μην κρίνεις ίνα μη κριθεις, μην πεις για θα το λάβεις

Είναι απο τα έθιμα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας πριν πάνε να κοινωνήσουν να ζητά συγχώρεση ο ένας από τον άλλον και όλοι να συγχωρούνται. Να μπορούν να κοιτάζονται με ευθύτητα, κατάματα. Και ύστερα να αντικρίσουν το Θεο.
Το ξέρουν όλοι αυτό. Γιατι αγωνίζονται να μην κρίνουν κανέναν για κανένα λόγο.
Να βλέπουν όλους του ανθρώπους με την ίδια καλή διάθεση.
Αν δεις κάποιον που έχει ένα μάτι, να μην τον ξεχωρίσεις από τους άλλους, λένε στο Γεροντικό, αλλά να του δώσεις σημασία σαν να είχε την υγεία του. Αυτόν που του λείπει το ένα χέρι, να τον δεις σαν να είχε και τα δύο χέρια. Να δεις όρθιο τον κουτσό και τον παράλυτο υγιή.
Αυτή είναι η καθαρότητα της καρδιάς.
Να τους συμπαθήσεις και να τους συμπονέσεις.

Ζωή και θάνατος

Σήμερα η Εκκλησία μοιάζει να είναι ηττημένη.
Ο θάνατος μας περικυκλώνει με τις κουστωδίες του. Το χρήμα, οι ιδέες, η επιστήμη, η εξουσία, αποτελούν αναγκαιότητες στη ζωή του παραστρατημένου ανθρώπου, αλλά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να φρουρούν τον τάφο. Γιατί μας μιλάνε για τον κόσμο και ερμηνεύουν τη λειτουργία του, ικανοποιούν τις ανάγκες μας, πραγματικές ή κατασκευασμένες, μας δημιουργούν ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας και ευτυχίας, αποθεώνουν τον άνθρωπο και τις δυνατότητές του.
Η στιγμή του θανάτου όμως αποδεικνύει την ουσιαστική αδυναμία των ισχυρών να προσφέρουν Ζωή και όχι επιβίωση.
Γιατί αυτό είναι το τελικό ζητούμενο για τον άνθρωπο, η Ζωή.
Αν η πέτρα του μνήματος αποτελεί το τέρμα, τότε όλα είναι μάταια. Δεν είναι όμως έτσι. Η Ανάσταση μιλά και προσφέρει την αφετηρία μιας άλλης βιοτής, της αιώνιας. Και δίνει ως σημάδι της νίκης της το Ανέσπερο Φως, γιατί στηρίζεται σε μία σχέση που δίνει Ζωή για την κτίση και τον άνθρωπο.
Η ήττα συντρίβεται. Μαζί της ό,τι μας χωρίζει από τον Χριστό. Μπορεί οι δυνατοί να φαντάζουν ανίσχυροι και ανίκητοι. Η Αγάπη όμως θα αναστηθεί. Και μαζί της θα αναστήσει αυτόν που ελπίζει σ' αυτήν και με ταπείνωση την προσδοκά.

να αγαπας η να κρίνεις;

Σχεδόν κάθε στιγμή της ζωής μας κρίνουμε.
Από τον εαυτό μας, μέχρι τον άλλον, μέχρι την κοινωνία κρίνουμε.
Εκφράζουμε την κρίση ή την κατά-κρισή μας. Δεν την κρύβουμε.
Η κρίση μας γεννά την κριτική, παράγει ιδέες, αλλάζει αντιλήψεις και νοοτροπίες. Αυτές κάποιες φορές, παράγουν κάτι το καινούργιο, το οποίο δεν είναι κατ' ανάγκην καλύτερο από το παλιό.
Η κρίση προκαλεί και ρήξεις. Όμως όποιος αγαπά, προσπαθεί να βρει λύση στα όποια προβλήματα με τον συνάνθρωπο, προσπαθέι να το κάνει δίχως την παρέμβαση τρίτων.
Η Δίκη του Ιησού, η κρίση Του από όλες τις τότε εξουσίες - εβραϊκή, ρωμαϊκή, βασιλική - και η κατάκρισή Του χωρίς ουσιαστικές κατηγορίες και αποδείξεις, με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα της κάθε μιας, είναι το έσχατο της ανθρώπινης εμπάθειας, αλλά και της ταπείνωσης του Θεού, που με τον τρόπο της κρίσης Του για τον κόσμο προσφέρει ζωή και όχι θάνατο.
Ο τρόπος κρίσης και απόδοσης δικαιοσύνης του Χριστού αποτυπώνεται στα φρικτά εκείνα γεγονότα των Παθών Του. Γνώμονάς Του δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης αλλά η αγάπη.. Αρνείται την βία στον κήπο της Γεθσημανή. Αρνείται να παρατάξει τις λεγεώνες των αγγέλων για να αποφύγει το θάνατο.. Απαντά με την σιωπή και την γαλήνη στην αποθέωση του συμφέροντος που χαρακτηρίζει τον φαινομενικά ισχυρό διοικητή, καθώς αυτός νίπτει τας χείρας του, για να μην χάσει την ησυχία του. Δέχεται τον εξευτελισμό της Σταύρωσης. Υπομένει τις βλασφημίες και τις προκλήσεις. Υπακούει και στην εγκατάλειψή Του από τον Πατέρα. Καταδέχεται θάνατο και ταφή και προσφέρει το μέτρο της δικής Του κρίσης: την αγάπη
Ο Κριτής του κόσμου ήρθε να προσφέρει ζωή. Για να σώσει και όχι για να απονείμει δικαιοσύνη. Για να ενώσει τον ουρανό και τη γη.
Είναι ο Κριτής της αγάπης, παραδειγματίζοντας όποιον θεωρεί τον συνάνθρωπο, αδελφό.

φήμες

Λένε πως δεν χρειάζεται να είσαι άγγελος για να γίνεις άγιος...

Δάκρυα

Ήρθα στη ζωή κλαίγοντας,
Θα φύγω με τον ίδιο τρόπο.
Τα δάκρυά μου με συντροφεύουν στη χαρά και στη λύπη.
Όταν μετανοιώνω, αλλά και όταν κάνω πως μετανοιώνω, μπορώ να κλάψω.
Οταν είμαι ερωτευμένος αλλά και όταν υποκρίνομαι τον ερωτευμένο κλαίω,
Σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη, η Εκκλησία παρουσιάζει αυτη την διάσταση των δακρύων.
Από την μιά η πόρνη γυναίκα με τα δάκρυά της σκουπίζει τα πόδια του Χριστού, δείχνοντας την μετάνοιά της και από την άλλη ο Ιούδας δακρύζει οταν την βλέπει να ξοδεύει τόσα χρήματα για το μύρο της αγάπης. Στο τέλος σκουπίζοντας τα δάκρυά του, διώχνει από κοντά του την αληθινή ζωή.
Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως στον κόσμο συγκρούεται το καλό με το κακό. Έτσι ο κάθε ένας από μας πρέπει να πάρει θέση που θα ανήκει. Η Εκκλησία όμωςπιστεύει πως το κακό δεν υπάρχει από μόνο του αλλά εμφανίζεται όταν επιλέγω να μην είμαι με το φως. Έτσι δημιουργείται η σκιά που λέγεται κακό. Συνυπάρχει σαν δυνατότητα στη ζωή για να γεμίσει την απουσία του φωτός.
Δυστυχώς οι ισχυροί του κόσμου ιδιοποιούνται την ταυτότητα του χριστιανισμού και ταυτίζονται με τον Ιούδα και τα δάκρυα της υποκρισίας του.
Όσους δεν συμφωνούν μαζί τους, τους βάζουν στην θέση της πόρνης γυναίκας. Ξεχνούν όμως οτι ο Χριστός δεν δέχεται τα δικά τους δάκρυα, αλλά της γυναίκας. Αυτής της ταλαιπωρημένης ύπαρξης που ζητά ένα στήριγμα στην επιστροφή της.
Να το πουμε ξεκάθαρα. Οποιος ονομάζει τον εαυτό του συνήγορο του καλού, είναι υποκριτής. Kοιτά το συμφέρον του. Δεν αγαπά.
Μόνο οι άνθρωποι που πονάνε για τα λάθη τους και αγαπούν, δακρύζουν με ειλικρίνεια και εκεί ανάμεσα στα δάκρυά τους βλέπουν πεντακάθαρα τον Θεό.

O δρόμος της συγνώμης

Δεν είναι άλλος δρόμος ποιο ασφαλής για να βιώσουμε την Ανάσταση παρα μονάχα της συγνώμης.
Μα, τι σημαίνει συγχωρώ;
Συγχωρώ θα πει στ' αλήθεια να θυμάμαι
πως κανένας δεν είναι τέλειος.
Πως ο καθένας μας μπορεί να γλιστρήσει
ενώ θέλει πολύ να παραμείνει όρθιος.
Πως ο καθένας μας λέει πράγματα
που ευχόμασταν να μην τα έχει πει.
Πως όλοι μπορεί να ξεχάσουμε οτι
πιο μεγάλη σημασία έχει να αγαπάς
παρά να διεκδικείς το δίκιο σου.
Συγχωρώ θα πει
πως είμαστε πιο σημαντικοί από τα λάθη μας.
Πως είμαστε συχνά γεμάτοι συμπόνοια για τα σφάλματα των άλλων
για να είμαστε πονετικοί στα λάθη τα δικά μας.
Συγχωρώ θα πει
πως έχω στην καρδιά μου χώρο
για να ξεκινήσω ξανά
και ξανά
και ξανά
και ξανά....

η αληθινή ομορφιά

Καλημέρα μας,
Σήμερα η Εκκλησία φέρνει μπροστά μας δυο γεγονότα.
Ενα από αυτά είναι η συκιά που ξεράθηκε.
Καθώς βάδιζε ο Χριστός με τους μαθητές του στην Ιερουσαλήμ, βλέπει μια πανέμορφη συκιά. Τη θαύμασε. Ομως όταν πήγε να φάει καρπό, σύκα, σεν βρήκε ούτε ένα. Την απέρριψε. Δεν θα βγάλει πια καρπούς. Δεν υπήρχε προσφορά επάνω της, δεν υπήρχε αγάπη. Ετσι της αφαιρέθηκε η ομορφιά.
Αν κοιτάξεις γύρω, θα δεις πόσο κυριαρχεί το "φαίνεσθαι" και όχι το "Είναι". Είναι όλα τόσο εξωραισμένα. Παρουσιάζουν ένα κόσμο άψογο ( διαφημίσεις), δες την πληροφορία τι σου μεταφέρει.
Ακόμα και ο θάνατος είναι εξωραισμένος. Λεμε " Έφυγε", "δεν τα κατάφερε", Έσβησε" κλπ. Να μην μπούμε στην ουσία των πραγμάτων. Απλά να τα ωραιοποιήσουμε. Επιφανειακά να μείνουμε μόνο στην ομορφιά.
Όμως υπάρχει η ομορφιά που χορταίνει. Είναι η αγάπη. Αυτή δεν κάνει θόρυβο. Δεν προβάλλεται στα ΜΜΕ. Έχει για καρπούς την συγνώμη, την συγχώρεση, την προσφορά, την γνησιότητα και την ειρήνη. Την στροφή στο Θεό και στο συνάνθρωπο.
Δεν είναι η άρνηση της ομορφιάς. Αλλά άρνηση του "δήθεν". Της πλαστικής επέμβασης να κρύψεις τις ρυτίδες του φόβου και της μοναξιάς.
Η αληθινή ομορφιά είναι στη σχέση με το Θεό και τον αντικρινό και ταυτόχρονα με το μέσα μας.
Αυτή η ομορφιά δίνει καρπούς πολλούς για να καταξιωθεί και να απογειωθεί η σχέση.
Αυτό είναι το μήνυμα της σημερινής μέρας.
Πολλές ευχές για ουσιαστική και με νόημα γεμάτη, Μεγάλη Εβδομάδα

Ποιον υποδέχεσαι με Βάγια;

Εσύ ποιόν υποδέχεσαι ως τον βασιλιά σου;
Ποιόν ανεβάζεις σε ψηλό θρόνο και περήφανα υπηρετείς;
Σαν να σε βλέπω, στριμωγμένο μέσα σε κοσμοσυρροή, να ορθώνεσαι στις μυτες των ποδιών σου, να τον δεις.
Καμιά φορά τον ακους από τα μεγάφωνα και λιώνεις...
Ποιόν υποδέχεσαι με δάφνες στην είσοδο της καρδιάς σου, και τον θρονιάζεις εκεί να σε διατάζει;
"Ευλογημένος ο ερχόμενος" ! φώναζες δίχως να υπολογίζεις πως εκείνος θα σε διαφεντέψει ως δυνάστης.
Τον περίμενες ως Πατέρα.
Τώρα είσαι θυμωμένος. Το ξέρω. Προδώθηκες.
Τώρα δεν πιστεύεις πια κανέναν. Την καρδιά σου την κρατάς κλειδωμένη.
Σήμερα, στέκεται διακριτικά παράμερα και χτυπά την πόρτα της ο Χριστός.
Σε περιμένει. Δίχως να ζητά τίποτα. Απλά και ταπεινά.
Έχεις το κουράγιο να δεις την αλήθεια;
Δεν ήρθε να τον προσκυνήσεις αλλά να σε υπηρετήσει.
Θα του ανοιξεις; Το κλαδί της δάφνης σε περιμένει να το ανεμίσεις.
Θα είσαι αυτή τη φορά νικητής η θα παραμείνεις πικραμένος και νικημένος;

Αναστήθηκε η φιλία. Του Λαζάρου!

Του Λαζάρου σήμερα, της ανάστασης της φιλίας.
Δεν μπορεί ο φίλος να είναι στον τάφο και εσύ να μην δακρύζεις. Ακόμα και αν είσαι ο ίδιος ο Χριστός.
Κανένας δεν γεννήθηκε για να πεθάνει. Δεν είναι στην φύση μας.
Πόσο μάλλον η φιλία.
Η αγάπη πρέπει να νικήσει το θάνατο, τη σήψη, τη φθορά.
Ο καθένας ζητά την ανασταση. Εγώ από τους πρώτους.
Την βρίσκω μέσα μου. Ο Χριστός ανέστησε εκείνο που όλοι είχαν θανατώσει. Παρατήσει. Ξεχάσει.
Δεν γίνεται!, είπε. Δεν γίνεται. Είναι παράλογος ο θάνατος.
Στον κόσμο Μου, η ζωή βασιλεύει.Η τιμή στη φιλία. Η τιμή στην ελπίδα.
Το πιστέυεις;

Διπλή χαρά, διπλό ρίσκο

Σήμερα γιορτάζουν τα καλά νέα.
Οι ωραίες ειδήσεις. Αυτές που σου δίνουν ελπίδα και δύναμη να συνεχίζεις.
Αλήθεια, τί είναι ένα καλό νέο;
Αυτό που σε κάνει να χαίρεσαι; Να ξεχνιέσαι; Να σκέφτεσαι;
Η μήπως να σε κάνει να ρισκάρεις;
Επειδή λέω της σημερινής γιορτής τα νέα είναι σωστό ρίσκο.
Από την μιά έχεις να απαντήσεις στο υπέρλογο. Σε εκείνο που παίρνει την τετράγωνη λογική σου και την ανεβάζει εκατό σκαλιά παραπάνω.
Σου λέει: Να έρθει ο Θεός ανάμεσά μας;
Τι θα απαντήσεις;
Πρόσεχε γιατί είπαμε είναι ρίσκο. Και αν είναι ψέμα; Τι θα απογίνουν οι ελπίδες σου;
Μα κι αν είναι αλήθεια; Τι θα απογίνουν οι αμφισβητήσεις και οι ενοχές σου;
Θα καθίσεις από απόσταση να παρατηρείς ή θα πάρεις μέρος στη γιορτή;
Θα ερωτευτείς από μακριά; Η θα αγκαλιάσεις την αγάπη;
Υστερα είναι και το άλλο:

Λες να πετύχει η επανάσταση;
Τι θα την κάνεις ύστερα με την χαρά σου;
Αν όμως δεν πετύχει;
Πως θα αντέξεις την μιζέρια σου;
Έτσι είναι τα πράγματα σήμερα αγαπητοί μου συγκάτοικοι.
Μερίδιο στη γιορτή πάντως έχουν εκείνοι που αγαπούν τον ουρανό.

μητέρα

Κάποτε σε μια φτωχική γειτονιά, ζούσε μια μάνα που είχε ένα μικρό αγόρι μόλις τεσσάρων ετών, όμως αυτό δεν την ήθελε και ντρεπόταν πολύ για την όψη της, επειδή είχε ένα μάτι και την έβλεπε σαν τέρας!
Αναγκαστικά μεγάλωνε μαζί της, αλλά ποτέ δεν την δέχτηκε και δεν της επέτρεπε να πάει στο σχολείο να ρωτήσει γι΄ αυτόν, αλλά ούτε και την παρουσίαζε στους φίλους του, γιατί ντρεπόταν πολύ με την αναπηρία της μητέρας του.
Τα χρόνια πέρναγαν, τελείωσε τις σπουδές του, και κανείς μέχρι τώρα δεν την είδε ποτέ, γιατί την είχε καλά κρυμμένη.
Ήλθε η ώρα που γνώρισε την σύντροφο της ζωής του. Έκανε οικογένεια - παιδιά, αλλά ούτε και τους ανάφερε ποτέ για την μητέρα του. Το μόνο που τους είχε αναφέρει, ήταν ότι δεν έχει μητέρα…
Για όλα αυτά δεν είπε τίποτε στην μητέρα του.
Αυτός όμως πήγαινε πότε - πότε κρυφά και την έβλεπε στην φτωχική της παράγκα.
Κάποτε έκανε καιρό να την δει και ο πόθος της μάνας, έσκισε βουνά και λαγκάδια για να τον βρει και να δει έστω και για λίγο το μονάκριβο παιδί της.
Όταν έφτασε στη πόρτα του σπιτιού του, κτύπησε την πόρτα του. Της άνοιξε η υπηρέτρια και τα παιδιά που ήταν εκεί, αντίκρισαν την γυναίκα με το ένα μάτι και άρχισαν να φωνάζουν και να κλαίνε από τον τρόμο τους.
Δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τέτοια όψη και με το δίκιο τους να ήταν δικαιολογημένη η συμπεριφορά τους.
Τότε ο στοργικός πατέρας έτρεξε έντρομος να δει κι αυτός τι ακριβώς συμβαίνει και όταν την είδε άρχισε να φωνάζει έξαλλος, να την βρίζει, να την σπρώχνει, και σαν κουρέλι την απομάκρυνε από την έπαυλή του, την ελεεινή ζητιάνα όπως την κατονόμαζε.
Αφού την είχε απομακρύνει αρκετά της είπε με άγρια φωνή:
Τι γυρεύεις εδώ;
Δεν σου είπα να μην έρθεις ποτέ στο σπίτι μου; Δεν θέλω να σε δουν τα παιδιά μου, η γυναίκα μου και ο κοινωνικός μου περίγυρος!
Τότε η πικραμένη μάνα, σιωπηλή και με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς που ξανάδε μετά από καιρό το μονάκριβο παιδί της, παίρνει τον δρόμο της επιστροφής.
Ο γιός της είχε θυμώσει τόσο πολύ από το γεγονός αυτό και για αρκετό χρονικό διάστημα δεν πήγε να την δει, ώσπου κάποτε, κάποιο περίεργο μητρικό συναίσθημα τον οδήγησε έξω από την καλύβα της μητέρας του.
Χτύπησε την ερειπωμένη πατρική του πόρτα, αλλά απόκριση δεν πήρε, κι εκεί που ετοιμαζόταν να φύγει, άκουσε μια φωνή απ΄ τον διπλανό φτωχόσπιτο και να του λέει:
-Γυρεύεις κάτι αγόρι μου;
-Ε, την μάνα μου θέλω.
-Λυπάμαι πολύ λεβέντη μου, αλλά η μάνα σου, πάει καιρό που έφυγε απ΄ τη ζωή αυτή, όμως μου έδωσε για σένα αυτό το γράμμα και με παρακάλεσε να στο δώσω μετά από τον θάνατό της.
Τώρα σου ανήκει και μπορείς να το πάρεις.
Το πήρε στα τρεμάμενα χέρια του, το άνοιξε και άρχισε να διαβάζει:
Πολυαγαπημένο και μονάκριβο παιδί μου, τώρα πια που δεν είμαι στη ζωή, ώστε να με βλέπεις και να ντρέπεσαι, ήλθε η ώρα να μάθεις την μεγάλη αλήθεια.
Όταν ήσουν 6 μηνών, σε ένα δυστύχημα μαζί με τον πατέρα σου, ό οποίος χάθηκε από τότε, έχασες το ένα σου μάτι, έτσι λοιπόν παιδί μου έβγαλα το δικό μου μάτι και στο δώρισα για να έχεις μια καλύτερη ζωή.
Δεν πειράζει σπλάχνο μου που με απαρνήθηκες, κι ας μου στέρησες την χαρά της μάνας. Το να σε βλέπω όμως να μεγαλώνεις, να σπουδάζεις, να κάνεις την δική σου οικογένεια, σαν μάνα καμάρωνα κρυφά για το παιδί μου....
Όμως να ξέρεις δεν σου κρατώ κακία, σ΄ αγαπώ όμως τόσο πολύ, όσο δεν μπορείς να φαντασθείς... Αν χρειαζόταν στην ζωή μου, θα σου έδινα και το άλλο μου μάτι, για να είναι πάντα καλά το παιδί μου…
Αυτός τότε έκλαψε πικρά για την απαράδεκτη συμπεριφορά του, όμως ήταν πολύ αργά, αφού δεν πρόλαβε ποτέ να πει στην μάνα του, ποσό πολύ την αγαπούσε, αλλά και πόσο πολύ την πίκρανε σ΄ όλη της ζωή, ζητώντας της ένα συγνώμη από τα βάθη της καρδιάς του.
Μετάνιωσε πικρά για το μεγάλο κακό που της έκανε, στερώντας της το μητρικό δικαίωμα της αγάπης….
Ας μη ξεχνάμε με την σειρά μας τους γονείς και να τους σκορπίζουμε την αγάπη μας…

ποίηση και σύνδρομο Down

Θα ήθελα τούτη τη μέρα, τούτο το πρωινό, να αφιερώσω τη σκέψη και την αγάπη μου σε τούτα τα αλληλένδετα.
Στα παιδιά με την ιδιαιτερότητα αυτή που δεν διαφέρουν σε τίποτα από την Ποίηση.
Γι' αυτό ίσως και τα τιμούν την ίδια μέρα,
επειδή είναι στην καρδιά μας και τα δυο.
Λοιπόν αυτά τα παιδιά γράφουν ποιήματα.
Πως θα μπορούσαν άλλωστε να μην γράφουν...
Αφειερωμένα εξαιρετικά σε όλους μας.
Με ανοιχτά τα φύλλα της καρδιάς διαβάζουμε και ακούμε:

Ο Φώτης έχει νοητική υστέρηση και υποφέρει από επιληπτικές κρίσεις... Ο δείκτης νοημοσύνης του είναι μόλις 45...μα διαβάστε τι θεσπέσιο ποίημα έγραψε:

Ζεματιστό μυαλό που καίει
προχωράει στην καρδιά
και τη ζεματάει και 'κείνη,
και τα δυο είναι ζεστά.

Και νιώθω αναστεναγμό και γεμίζω χαρά
και γίνομαι ευτυχισμένος και μπορώ να κάνω τα πάντα.
Και κολλάω σαν άγαλμα, κοιτάζω τα πάντα.

Θέλω την ηρεμία μου, να μη μ' ενοχλήσει κανείς.
Τα νεύρα μου μ' αναστατώνουν
και το μυαλό ζεματάει πιο πολύ ακόμα!
Η καρδιά μου παραμένει κανονική...

Όταν παραμένω σαν άγαλμα,
είναι σα να μου συμβαίνει κάτι σκεπτικό
σε οποιοδήποτε πράγμα της φαντασίας που έχω
στα πράγματα αυτά.

Ο Στέλιος έχει μέτρια νοητική υστέρηση και παρουσιάζει κρίσεις επιληψίας. Έχει κύρτωση, έντονο στραβισμό και δυσλειτουργία στα όργανα άρθρωσης... Μα δεστε πόσο καλά τα πάει σε κάτι άλλο??

Χριστίνα

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σε αγαπώ πολύ.

Άνοιξε την πόρτα σου να μπω
για να σου δώσω ένα μεγάλο φιλί.

Όταν φεύγεις μακριά μου,κλαίω και πονώ.
Άνοιξε την πόρτα σου να μπω, χωρίς εσένα δεν μπορώ.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, γιατί δεν μου λες τί νιώθεις??
Αγαπημένη μου Χριστίνα, γιατί δεν μου λες πως μ' αγαπάς??

Αγαπημένη μου Χριστίνα, δεν θέλω να φύγω από δίπλα σου.
Αγαπημένη μου Χριστίνα, πες μου τί νιώθεις για μένα.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σ' αγαπώ για πάντα.
Για πάντα, δεν θα φύγω από δίπλα σου ποτέ.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σ' αγαπώ πιο πολύ
γιατί είσαι ό,τι μου 'χεις απομείνει στη ζωή.

(Υ.Γ.Το ποίημα του είναι αφιερωμένο στην αδερφή του Χριστίνα με την οποία μένει καθώς οι γονείς τους έχουν πεθάνει)

Ο Μάρκος έχει σύνδρομο Down και τραυλισμό!!! Αυτό δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει συγκρότημα μαζί με άλλα 3 παιδιά με ειδικές ικανότητες (με την βοήθεια της κ.Ντόρας Ψαλτοπούλου καθηγήτριας μουσικοθεραπείας) με όνομα "Ανταλλαγές"... το ακόλουθο ποίημα έχει τον ίδιο τίτλο:

Ανταλλαγές

Σου δίνω και μου δίνεις
αγάπη κι ελπίδες.
Μια λάμψη έχουν τα μάτια
και σε μάτια αντανακλούν
αγάπη κι ελπίδες.
Η λάμψη φωτίζει τη θάλασσα.
Δίνω μια και σπάω το γυαλί
και αγγίζω την καρδιά που χάλασα.
Κι όταν σπάσει το γυαλί,
ανακυκλώνεται η ζωή
και αυτό σημαίνει αγάπη.
Σου δίνω και μου δίνεις
αγάπη κι ελπίδες...

Ποίηση η ζωή όταν πολύχρωμα συναισθήματα γεμίζουν τον ουρανό της ψυχής μας. Όταν σπέρνουμε ευαισθησία θερίζουμε ανθρωπιά.

το δώρο των προσβολών

Ζούσε κάποτε ένας τρανός πολεμιστής. Παρόλα τα χρόνια που είχαν περάσει, μπορούσε να νικήσει ακόμα τους πάντες. Η φήμη του είχε ταξιδέψει μέχρι τα πέρατα της γης. Ωστε πολλοί νεαροί είχαν έρθει κοντά του να διδαχθούν από αυτόν.
Κάποια μέρα, ένας άσημος νέος πολεμιστής εμφανίστηκε στο χωριό. Ηρθε αποφασισμένος να νικήσει εκείνον τον πανάξιο πολεμιστή. Αυτός ο μικρός και άσημος είχε μια εξαιρετική ικανότητα για να νικά τους αντιπάλους του. Εκτός από την σωματική δύναμη, μπορούσε να ανακαλύψει και να εκμεταλευτεί κάθε ψεγάδι και αδυναμία του αντιπάλου και να τα χρησιμοποιεί για να τους εξουδετερώνει. Περίμενε να κάνει ο άλλος την πρώτη κίνηση, και αμέσως με ταχύτητα αστραπής τους χτυπούσε ανελέητα. Πέρα από την πρώτη αυτή κίνηση δεν είχε επιζήσει κανένας.
Οι νεαροί μαθητευόμενοι παρακάλεσαν τον γέρο δάσκαλό τους να μην αποδεχθεί την πρόκληση. Εκείνος όμως βγήκε για να αντιμετωπίσει τον ξένο.
Ο νεος πολεμιστής με το που είδε τον γέρο να έρχεται, άρχισε τις βρισιές και τις προσβολές. Τον έφτυνε στο πρόσωπο, του πετούσε χώμα στα μάτια, του μιλούσε άσχημα για την οικογένεια και τους προγόνους του.
Εκείνος παρέμενε σιωπηλός και ήρεμος.
Αφού πέρασε κάμποση ώρα και κουράστηκε ο νεαρός, νικημένος τα παράτησε και έφυγε.
Αμέσως περικύκλωσαν τον δάσκαλο τους οι νεαροί μαθητές και τον ρώτησαν πως τα κατάφερε. Πως άντεξε τόσες προσβολές. Πώς τον κατατρόπωσε.
"Αν κάποιος σου δώσει ένα δώρο κι εσύ δεν το δεχθείς σε ποιον ανήκει;" τους ρώτησε!!

Να θυμάσαι: ο,τι και να γίνει είσαι ευλογημένος

Ερημίτη, θα άκουσες κι εσύ τα νέα οικονομικά μέτρα, την σκληρή βιοπάλη που συνθλίβει την αξιοπρέπεια μας, ζεις μέσα στην κοινωνία της ανωνυμίας...και γκρινιάζεις...γκρινιάζεις....Για σκέψου όμως και αυτά:
Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία παρά αρρώστια, είσαι πιο προνομιούχος από περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους που δεν θα επιζήσουν μέχρι το τέλος της εβδομάδας.

Αν δεν έχεις ζήσει ποτέ τον κίνδυνο της μάχης, την μοναξιά της φυλάκισης, την αγωνία των βασανιστηρίων η την πείνα, είσαι μπροστά από 500 εκατομύρια ανθρώπους στον κόσμο.

Αν μπορείς να πας στην εκκλησία, δίχως τον φόβο της τιμωρίας, της σύλληψης, των βασανιστηρίων η του θανάτου, είσαι πιο προνομιούος από τρία δισεκατομύρια ανθρώπους στη γη.

Αν έχεις φαγητό στο ψυγείο στου, ρούχα πάνω σου, μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου και ένα μέρος να κοιμηθείς, είσαι πιο πλούσιος από το 75% των κατοίκων της γης.

Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, μέσα στο πορτοφόλοι σου, και μπορείς να αφήσεις ψιλά σε ένα πιατάκι κάπου, είσαι ανάμεσα στο 8% των πιο πλούσιων ανθρώπων της γης.

Αν οι γονείς σου ζουν και είναι ακόμα παντρεμένοι, είσαι πολύ σπάνιος.

Αν σηκώνεις το κεφάλι σου με χαμόγελο και είσαι πραγματικά ευγνώμων, είσαι ευλογημένος, επειδή η πλειονότητα των ανθρώπων μπορεί να το κάνει, αλλά οι περισσότεροι δεν το κάνουν.

Αν μπορείς να κρατήσεις το χέρι κάποιου, να τους αγκαλιάσεις αλλα ακόμα να τους αγγίξεις στον ώμο, είσαι ευλογημένος επειδή μπορείς να προσφέρεις ένα θεραπευτικό άγγιγμα.

Αν διαβάζεις αυτή την εγγραφή, ήδη έχει μια διπλή ευλογία. Επειδή κάποιος σε σκέφτεται τώρα και ακόμα παραπέρα, είσαι πιο προνομιούχος από δύο δισεκατομύρια ανθρώπους που δεν μπορούν να διαβάσουν καθόλου.

σκάλα για τον ουρανό

Σήμερα συνταξιδευτή μου έχουμε να συλλογιστούμε για να ανακαλύψουμε σε ποιο σκαλοπάτι είμαστε.
Γιατί όπως θα το έχεις καταλάβει, σε μια σκάλα βρισκόμαστε όλοι και ανεβαίνουμε.
Όλοι. Δίχως εξαίρεση.
Ακόμα και 'κείνοι που θαρρούν πως λιγοψύχησαν, και αυτοί στον Πηγαιμό είναι, όπως θα το έλεγε και η Λυγερή.
Στην κορυφή της σκάλας, μας περιμένει η αρχή της επόμενης.
Μέχρι να φτάσουμε εκεί που έχουμε ονειρευτεί.

Δεν μπορεί! Θα έχεις ένα στόχο, ένα όραμα, ακόμα και το Tίποτα είναι ένα όραμα.
Το "Τίποτα". Με κεφαλαίο T.
Θέλει θάρρος και αρετή για να το έχεις στόχο.
Ας είναι.
Κάθε σκαλοπάτι και μια αρετή.
Το περίεργο με τις αρετές είναι πως εκεί που τις βλέπεις, εκεί τις χάνεις!
Άπιαστα πουλιά.
Μόλις πεις "απέκτησα την πραότητα και την απλότητα", νιώθεις ένα χέρι δυνατό να σε τραβάει από το σκαλοπάτι αυτό και να σε φέρνει πίσω, στην αρχή, εκεί που θα συναντήσεις εκείνους που διαφωνούν με την δήλωσή σου αυτή. Είναι εκείνοι που τους εγκατέλειψες για να γίνεις πράος και απλός.
Κατάλαβες έτσι;
Η περηφάνεια.
Η σκάλα είναι ψηλή, οι αρετές πολλές. Ο δρόμος μακρύς.
Ο σκοπός ιερός. Το θάρρος περισσεύει. Η απόφαση δοσμένη.
Να,ι θα πέσεις, όμως θα ξανασηκωθείς. Γιατί έτσι είναι η σκάλα προς τον ουρανό.
Τον ουρανό τον λες Θεό, τον λες και συνάνθρωπο.
Είσαι εσύ. Είμαι εγώ.

θέλω να σου χαρίσω ένα κουτί

Η ιστορία αρχίζει πριν από καιρό, όταν ένας πατέρας τιμωρεί την πεντάχρονη κόρη του για ένα πολύτιμο αντικείμενο που έχασε.
Ήταν φτωχοί και δεν είχαν καθόλου χρήματα.
Την επόμενη μέρα, πήγε το παιδί ένα δώρο στον πατέρα του και του είπε:
- Αυτό είναι για σένα!
Ο πατέρας ξαφνιάστηκε στην αρχή, θύμωσε όμως πολύ όταν το άνοιξε και είδε οτι ήταν άδειο.
Μίλησε με βαρύ τόνο στην κόρη του:
- Δεν ξέρεις οτι όταν δίνουμε ένα δώρο σε κάποιον πρέπει να βάζουμε κάτι μέσα στο κουτί;
Η μικρή τον κοίταξε με δάκρυα στα μάτια και του απάντησε:
- Το κουτί αυτό είναι γεμάτο με φιλιά για σένα!!
Ο πατέρας ντράπηκε, γονάτησε και της ζήτησε να τον συγχωρέσει.
Από τότε ο πατέρας είχε το κουτί δίπλα στο κρεβάτι του, κι όποτε δεν ήταν καλά, ή χρειαζόταν να πάρει θάρρος, το άνοιγε και έβγαζε ένα φιλί.
Ο καθένας μας έχει ένα κουτί γεμάτο με την αγάπη των δικών του ανθρώπων.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο που θα μπορούσες να έχεις.

για ένα πράγμα έχω μετανοιώσει...

Κοιτώντας τη ζωή μου προς τα πίσω,
για ένα πράγμα έχω μετανοιώσει,
και το καταθέτω,
ότι πολύ συχνά
όποτε αγαπούσα
δεν το ομολογούσα...

Τουλάχιστον δέκα λόγοι που δείχνουν πως είσαι πλούσιος

Ακόμα και σε περιόδους οικονομικής δυσκολίας είναι καλό να ζούμε με προοπτική. Ενας διάσημος συγγραφέας είπε πως " Πλούτος είναι η ικανότητα σου να ζεις τη ζωή στο έπακρο" Λοιπόν, για πάμε να μετρήσουμε:

1. Δεν κοιμήθηκες νηστικός εχθές το βράδυ.
2. Δεν κοιμήθηκες στον δρόμο.
3. Μπορούσες να επιλέξεις τα ρούχα που θα φορούσες το πρωί.
4. Ούτε ένα λεπτο δεν φοβήθηκες για κάτι.
5. Είχες πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
6. Έχεις πρόσβαση σε ιατρική φροντίδα.
7. Έχεις πρόσβαση στο διαδίκτυο.
8. Μπορείς να διαβάζεις.
9. Έχεις δικαίωμα ψήφου.
10. Αφήνω το δέκατο να το συμπληρώσεις εσύ, παλλικαρίσια!

Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι στον κόσμο, που θα πιστοποιήσουν οτι είσαι πλούσιος. Γι' αυτό δείξε λίγο ευγνωμοσύνη....ακόμα και σε καιρούς όπως αυτοί που περνάμε...

κατάλογος

Κάθε βράδυ, το είχα συνήθειο, να γράφω ένα κατάλογο με τα πράγματα εκείνα που δεν θα πήγαιναν καλά την επόμενη μέρα.
Κάθε πρωί κοιτούσα τον κατάλογο και πρόσθετα κάποια ακόμα.
Ωσπου μια μέρα τέλειωσε το στυλό
και άλλαξε τελείως η ζωή μου!

Ο σπορέας αστεριών

Ο σπορέας άστρων είναι ένα άγαλμα που βρίσκεται στο Kaunas Lituania. Την ημέρα περνάει απαρατήρητο. Κιάλλος μπρούτζος, λες. Σοβιετική κληρονομιά.

Ομως, σαν φτάνει η νύχτα, το άγαλμα ξαναβρίσκει τ' όνομά του:

Μην σταματάς να σπέρνεις αστέρια, ακόμα κι όταν δεν φαίνονται με γυμνό μάτι.

η ανθρωπότητα δεν είναι νησί

Για την σημερινή επικοινωνία τα λόγια είναι περιττά.
Η ιστορία των δυο πόλεων που θα σας διηγηθώ κρύβει την ιστορία όλων των πόλεων, Πόλη είναι και ο άνθρωπος. Εσύ και εγώ αγαπημένε συνοδοιπόρε.
Καλό ταξίδι στο βάθος της ψυχής μας.

Η ταινία αυτή κέρδισε κάποιο διεθνές βραβείο. Δεν έχει ίσως σημασία τόση όση το οτι μας δίνει πανιά να ταξιδέψουμε κι εμεις! Είναι γυρισμένη με ένα κινητό τηλέφωνο. Θα διαπιστώσεις τον πλούτο της. Διάβασε πρώτα το μήνυμα της και ύστερα δες την!

Η ανθρωπότητα δεν είναι νησί
Αυτή η ιστορία είναι για δύο πόλεις
που τις χωρίζει ένας μεγάλος ωκεανός
που τις ενώνει η ελπίδα, η πείνα.
Μεσα από τα μάτια σου
η πόλη μας είναι σπουδαία, διάσημη.
Μπορείς να νιώσεις την αγάπη.
Αγαπώ το Σίδνευ, στην Αυστραλία
Αλλά τι είναι εκείνο που αγαπάμε σήμερα;
Αγαπάμε τους ανθρώπους η τον τόποq
Μετράμε την συμπόνοια μας με τις δωρεές;
Περπατω διπλα σου σήμερα
Πάντα κοιτάω μακριά
Καλοφορεμένες μπότες φοράω.
Καταλαβάινεις την κατάσταση σου;
Η πόλη μας λέει : Θα φροντίσω για σένα.
Η δική σου οικογένεια τυφλώνεται, αποστρέφει το βλέμμα της!
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες τον πατέρα σου,
τα αγόρια, την μητέρα, τα αδέρφια σου
Δεν υπάρχει μέλλον να ξεδώσεις,
ούτε ουράνιο τόξο, ούτε πετυχημένη ζωή.
Περπατώ δίπλα σου σήμερα.
Δεν κοίταξα μακριά.
Μια ιστορία σε κάθε γωνιά του δρόμου.
Η όμορφη τέχνη του να ακούς
την αλήθεια σου, την σκέψη σου, το εσωτερικό σου πνεύμα
που δεν διαφέρει σε τίποτα από το δικό μου!
Αυτό είναι ελευθερία;
Η ανθρωπότητα δεν είναι νησί

Αποτυπωματα

Σε ό,τι αγγίζουν τα χέρια μας,
αφήνουμε τα αποτυπώματα μας.
Στους τοίχους, στα έπιπλα, στα πόμολα,
στα πιάτα, στα βιβλία.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Καθώς αγγίζουμε, αφήνουμε την ταυτότητα μας.
Τι γίνεται με τις καρδιές μας;
Ακριβώς το ίδιο.
Σε ό,τι αγγίζουν οι καρδιές μας,
αφήνουμε το αποτύπωμα της καρδιάς μας.
Δεν υπάρχει διαφυγή.
Ο ένας έχει το αποτύπωμα του άλλου.
Στην καρδιά του.

οι δύο άγγελοι

Είναι δύο άγγελοι που συζητούν για την ζωή τους στον ουρανό.
Ο ένας βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Από την γη στον ουρανό. Πάνω κάτω. Συνέχεια.
"Τι κάνεις" τον ρώτησε ο δεύτερος άγγελος
"Εννοείς την αποστολή μου;"
"Ναι! Σε βλέπω και κουράζομαι!"
"Α! Μεταφέρω τα αιτήματα των ανθρώπων στον Θεό. Δεν σταματάω ούτε στιγμή"
"Τι κούραση!"
"Κι εσύ; Ποια αποστολή έχεις; Σε βλέπω συνεχώς πάνω σε αυτό το σύννεφο, να κάθεσαι, να τραγουδάς και να κοιτάς εμένα που τρέχω.."
"Εμένα μου έχει αναθέσει ο Θεός να του μεταφέρω τα ευχαριστώ των ανθρώπων..."

Ψυχοσάββατο

Επειδή λοιπόν ένας είναι ο κόσμος ( όχι ο κόσμος των ζωντανών και ο κόσμος των ψυχών), δηλαδή δεν υπάρχουν τείχη που μας χωρίζουν από εκείνους που αγαπάμε, τούτο το Σάββατο είναι μέρα για να μας το θυμίζει.
Η αγάπη μας δεν σταματά με τον θάνατο, αλλά είναι εκείνη που μας ταξιδεύει πέρα από εκεί που ο νους αδυνατεί να περάσει. Το ταξίδι αυτό το κάνει η αγάπη μας για εκείνους που σωματικά δεν είναι κοντά μας.
Να δούμε λοιπόν μερικά από τα ήθη και τα έθιμα μας, για τούτα τα Σάββατα της Σαρακοστής. Απηχούν αυτό ακριβώς το πέρασμα να μην ξεχάσουμε πως δεν υπάρχει σύνορο για την αγάπη μας.
Πηγαίνοντας πίσω στους αρχαίους Έλληνες, αυτή ήταν μια εποχή γιορτής για την αναμονή της άνοιξης. Παραδόξως, αυτή η γιορτή περιελάμβανε τελετουργικά αφιερωμένα και στην "νέα ζωή" (το μπουμπούκιασμα των δέντρων, των κλημάτων, των λουλουδιών, κτλ.) και στις ψυχές των νεκρών που πίστευαν ότι ανέβαιναν στον "πάνω κόσμο" περίπου την 1η Μαρτίου. Με την ανατολή του χριστιανισμού η εκκλησία προσπάθησε να υποβιβάσει τις παγανιστικές τελετές και να τις αντικαταστήσει με χριστιανικές πρακτικές. Για αυτό, κατά την διάρκεια αυτών των ημερών βρίσκουμε την πρακτική ειδικών λειτουργιών και μνημοσύνων στα τρία Ψυχοσάββατα όπου οι άνθρωποι πηγαίνουν βρασμένο σιτάρι (κόλιβα) στην εκκλησία και τα μοιράζουν στο εκκλησίασμα μετά την λειτουργία στην μνήμη των αγαπημένων τους. Αυτά τα Σάββατα είναι τα δύο Σάββατα πριν την "Κυριακή της Απόκρεω " και την "Κυριακή της Τυρινής"και το πρώτο Σάββατο μετά την Καθαρά Δευτέρα (η μέρα των Αγ.Θεοδώρων, μην ξεχάσετε αυτήν την μέρα! Υπάρχει ενα παλιό έθιμο στο οποίο μαντεύετε ποιόν θα παντρευτείτε. Βάζετε λίγο σιτάρι κάτω από το μαξιλάρι σας και προσεύχεστε στους Αγ.Θεοδώρους να σας αποκαλύψουν τον μελλοντικό σας σύζυγο στο όνειρό σας).
arcadians.gr


Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής δεσπόζει η λατρεία των νεκρών με τα Ψυχοσάββατα. Το πρώτο Σάββατο, των Αγίων Θεοδώρων, είναι Ψυχοσάββατο, αφιερωμένο στους νεκρούς «πάππου προς πάππο». Φτιάχνουν κόλλυβα και τα πηγαίνουν στην εκκλησία. Κάνουν μνημόσυνα στο νεκροταφείο και προσφέρουν πίτες, κουλούρια και άλλα νηστίσιμα φαγητά στα σπίτια των γειτόνων για να συγχωρήσουν τις ψυχές των νεκρών.

Αλλωστε οι νεκροί πιστεύεται ότι βρίσκονται ήδη από την αρχή του Τριωδίου στον επάνω κόσμο. Τα πράγματα λοιπόν είναι... επικίνδυνα για τη ζωή. Ετσι πρέπει να τις καλοπιάσουν για να βοηθήσουν στην αναπαραγωγή της ζωής και στη βλάστηση της φύσης. Την ίδια περίοδο, όπως επισημαίνει η κυρία Καμηλάκη, οι αρχαίοι Αθηναίοι γιόρταζαν τα Ανθεστήρια (γιορτή των λουλουδιών και των νεκρών), οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί τα Λεμούρια, Ροσάλια ή Ρουσάλια.
Το ΒΗΜΑ onLine


Το μνημόσυνο για όλες τις ψυχές, η επίσημη εκκλησιαστική κάλυψη των λαϊκών θρησκευτικών δοξασιών δείχνουν την σημασία που δίνουν οι Κρήτες στην ενθύμηση των πεθαμένων αυτή τη περίοδο.
Το Ψυχοσάββατο λένε ότι οι ψυχές κάθονται στα δέντρα και μας βλέπουν. Αν κόψεις ένα κλαδί θα πέσουν κάτω και θα παραπονεθούνε ...; για αυτό την παραμονή και ανήμερα του Ψυχοσάββατου δεν κόβουν δέντρα. Πηγαίνουν κόλλυβα στην εκκλησία και μετά τη λειτουργία τα μοιράζουν.
kritikiparadosi


Η αγάπη λοιπόν φορέας της αθανασίας μέσα στην καρδιά μας. Τι έχουμε να φοβηθούμε;
Μόνο την εκούσια λησμονιά συνοδοιπόροι μου!!!

καλός άνθρωπος η άγιος;

Άκουσα πως ο κόσμος μας δεν χρειάζεται πια καλούς ανθρώπους. Χρειάζεται λέει αγίους.
Αγιοι; Τι να είναι άραγε οι άγιοι;
Υστερα θυμήθηκα ένα ποίημα αγαπημένο μου ενός γερμανού ποιητή. Σύχρονου.
Πάει κάπως έτσι:
Αγνισαν τους εαυτούς τους
ομως όχι σε βάρος αλλωνών.
Καθαροέπλυναν την στολή τους
με το αίμα του.
Έφεραν για μας κάρβουνα
από την πυρά
και έκαψαν τα δάχτυλά τους.
Διάβηκαν για μας
μέσα από τη φωτιά
Στάθηκαν για μας ολόρθοι
πάνω σε πυρακτωμένα κάρβουνα,
μπροστά στη λαιμητόμο
μέσα σε θαλάμους αερίων.
Μίλησαν για μας, για χάρη μας,
και κατακάηκε εκεί
το στόμα τους.
Επειδή είχαν χέρια και πόδιδα
για αγώνες,
τους τα έκοψαν με το πελέκι.
Αποκλείστηκαν και
εξουδετερώθηκαν,
γιατί έκαναν για μας παρέμβαση.
τους αποσιώπησαν εντελώς,
γιατι πήραν για μας τον λόγο.
Στέκονταν στο πλάι μας κοντά,
γι' αυτό τους απομάκρυναν με τη βία.

Wilhem Wills
"roten faden gluck.licht blicke

Να λοιπόν ποια είναι η διαφορά των καλών ανθρώπων από τους αγίους.

Του ασώτου

Κάθε φορά που επιστρέφω,
και είναι πολλές οι φορές, πίστεψε με,
νιώθω πως είναι η πρώτη.
Ήταν τότε που είχα κάνει το ταξίδι,
- γιατί χωρίς ταξίδι δεν υπάρχει επιστροφή -
μακριά από το σπίτι, την σιγουριά.
Άδειασα από μέσα μου, ό,τι είχα και δεν είχα,
να βρω τον εαυτό μου. Ποιος είμαι.
Λάθεψα στο μέτρημα θυμάμαι.
Πίστεψα πως αγόραζα τη σχέση.
Μα είχα μείνει μόνος με το μάθημα σκληρό.
Τότε ήταν που ανακάλυψα πως όταν ξηλώνεις τα ψεύτικα
βρίσκεις τα αληθινά.
Αληθινή ήταν η επιστροφή.
Συγνώμη ήταν που χρειάστηκε να μάθω με τόσο πόνο.
Ανάπαυση η αποδοχή.
Να σε δέχεται κάποιος γι' αυτό που είσαι και όχι γι' αυτό που μπορείς να κάνεις.
Ο δρόμος της συνύπαρξης άνοιξε.
Τώρα μαθαίνω πιο εύκολα το ποιος είμαι.
Όποτε χρειάζεται να ξαναφύγω, το κάνω δίχως ενοχές.
Επειδή εκείνος που με αγαπά, μου αφήνει χώρο να αναπνεω.
Γι' αυτό και του οφείλω πάντα μια επιστροφή.

Ο Χριστός στον ΟΗΕ

Σπρωγμένος από ένα πλήθος κουρασμένο και καταβεβλημένο, έφτασε ο Χριστός στο μέγαρο του ΟΗΕ Είχε το πολύ χλωμό πρόσωπο του άνεργου το αβέβαιο βήμα του πρόσφυγα, τους κυρτωμένους ώμους του ανθρακωρύχου το λυπημένο μάτι του Παριζιάνου τα αδρανή χέρια του Σιβηριανού την άπληστη καρδιά ένός νέου. Δεν ήταν συστημένος από κανένα. Μονάχα τα δάκρυα των ταπεινών τον έκαναν να προχωρεί. Η διακιοσύνη για τους αδύνατους ήταν η μόνη του δύναμη. Χτυπά την πόρτα. Αλλά για αυτόν δεν υπήρχε "βέτο". Οι άνθρωποι δεν ήταν ελεύθεροι. Στο κατώφλι του πολιτισμένου κ΄σομου βρήκε την βαρβαρότητα. Διάβασε τα "δικαιώματα του ανθρώπου". Και κυριεύτηκε από συμπόνοια. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην μάθηση". αλλά ένας Αφρικανός του λέει πως αυτό ήταν απλό αστείο. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην εργασία" αλλά ένας Σιβηριανός του λέει οτι από δεκαπέντε χρόνια το αντίθετο είναι αυτό που αληθεύει. "Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ειρήνη", αλλά μια χήρα πολέμου του λέει πως κανείς δεν την σκέπτεται. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην οικογένεια", αλλά ένα παιδί ορφανοτροφείου του ζήτησε αυτό που σημαίνουν αυτές οι λέξεις. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ελευθερία" αλλά ένας Ουγγαρέζος, άρχισε να κλαίει. Και ο Χριστός ξανακατέβηκε τα σκαλοπάτια του γυάλινου μεγάρου. Οταν το πλήθρος του ζήτησε το αποτέλεσμα της επίσκεψής του, Ο Χριστός άπλωσε τα χέρια: Ηταν ακόμα σταυρωμένος, σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Τότε το πλήθος διαλύθηκε. Έβρεχε. Και ο Χριστός έμεινε κάτω από την βροχή, όπως τόσοι άλλοι. Κανείς δεν σταμάτησε. Κανείς δεν τον προσκάλεσε ν' ανέβει στο αμάξι.

Πιέρ Λουιτζι Τορρεζίν
"Ο Χριστός ακόμα στο Σταυρό"