σκάλα για τον ουρανό

Σήμερα συνταξιδευτή μου έχουμε να συλλογιστούμε για να ανακαλύψουμε σε ποιο σκαλοπάτι είμαστε.
Γιατί όπως θα το έχεις καταλάβει, σε μια σκάλα βρισκόμαστε όλοι και ανεβαίνουμε.
Όλοι. Δίχως εξαίρεση.
Ακόμα και 'κείνοι που θαρρούν πως λιγοψύχησαν, και αυτοί στον Πηγαιμό είναι, όπως θα το έλεγε και η Λυγερή.
Στην κορυφή της σκάλας, μας περιμένει η αρχή της επόμενης.
Μέχρι να φτάσουμε εκεί που έχουμε ονειρευτεί.

Δεν μπορεί! Θα έχεις ένα στόχο, ένα όραμα, ακόμα και το Tίποτα είναι ένα όραμα.
Το "Τίποτα". Με κεφαλαίο T.
Θέλει θάρρος και αρετή για να το έχεις στόχο.
Ας είναι.
Κάθε σκαλοπάτι και μια αρετή.
Το περίεργο με τις αρετές είναι πως εκεί που τις βλέπεις, εκεί τις χάνεις!
Άπιαστα πουλιά.
Μόλις πεις "απέκτησα την πραότητα και την απλότητα", νιώθεις ένα χέρι δυνατό να σε τραβάει από το σκαλοπάτι αυτό και να σε φέρνει πίσω, στην αρχή, εκεί που θα συναντήσεις εκείνους που διαφωνούν με την δήλωσή σου αυτή. Είναι εκείνοι που τους εγκατέλειψες για να γίνεις πράος και απλός.
Κατάλαβες έτσι;
Η περηφάνεια.
Η σκάλα είναι ψηλή, οι αρετές πολλές. Ο δρόμος μακρύς.
Ο σκοπός ιερός. Το θάρρος περισσεύει. Η απόφαση δοσμένη.
Να,ι θα πέσεις, όμως θα ξανασηκωθείς. Γιατί έτσι είναι η σκάλα προς τον ουρανό.
Τον ουρανό τον λες Θεό, τον λες και συνάνθρωπο.
Είσαι εσύ. Είμαι εγώ.