Σπρωγμένος από ένα πλήθος κουρασμένο και καταβεβλημένο, έφτασε ο Χριστός στο μέγαρο του ΟΗΕ Είχε το πολύ χλωμό πρόσωπο του άνεργου το αβέβαιο βήμα του πρόσφυγα, τους κυρτωμένους ώμους του ανθρακωρύχου το λυπημένο μάτι του Παριζιάνου τα αδρανή χέρια του Σιβηριανού την άπληστη καρδιά ένός νέου. Δεν ήταν συστημένος από κανένα. Μονάχα τα δάκρυα των ταπεινών τον έκαναν να προχωρεί. Η διακιοσύνη για τους αδύνατους ήταν η μόνη του δύναμη. Χτυπά την πόρτα. Αλλά για αυτόν δεν υπήρχε "βέτο". Οι άνθρωποι δεν ήταν ελεύθεροι. Στο κατώφλι του πολιτισμένου κ΄σομου βρήκε την βαρβαρότητα. Διάβασε τα "δικαιώματα του ανθρώπου". Και κυριεύτηκε από συμπόνοια. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην μάθηση". αλλά ένας Αφρικανός του λέει πως αυτό ήταν απλό αστείο. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην εργασία" αλλά ένας Σιβηριανός του λέει οτι από δεκαπέντε χρόνια το αντίθετο είναι αυτό που αληθεύει. "Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ειρήνη", αλλά μια χήρα πολέμου του λέει πως κανείς δεν την σκέπτεται. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην οικογένεια", αλλά ένα παιδί ορφανοτροφείου του ζήτησε αυτό που σημαίνουν αυτές οι λέξεις. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ελευθερία" αλλά ένας Ουγγαρέζος, άρχισε να κλαίει. Και ο Χριστός ξανακατέβηκε τα σκαλοπάτια του γυάλινου μεγάρου. Οταν το πλήθρος του ζήτησε το αποτέλεσμα της επίσκεψής του, Ο Χριστός άπλωσε τα χέρια: Ηταν ακόμα σταυρωμένος, σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Τότε το πλήθος διαλύθηκε. Έβρεχε. Και ο Χριστός έμεινε κάτω από την βροχή, όπως τόσοι άλλοι. Κανείς δεν σταμάτησε. Κανείς δεν τον προσκάλεσε ν' ανέβει στο αμάξι.
Πιέρ Λουιτζι Τορρεζίν
"Ο Χριστός ακόμα στο Σταυρό"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου