Του ασώτου

Κάθε φορά που επιστρέφω,
και είναι πολλές οι φορές, πίστεψε με,
νιώθω πως είναι η πρώτη.
Ήταν τότε που είχα κάνει το ταξίδι,
- γιατί χωρίς ταξίδι δεν υπάρχει επιστροφή -
μακριά από το σπίτι, την σιγουριά.
Άδειασα από μέσα μου, ό,τι είχα και δεν είχα,
να βρω τον εαυτό μου. Ποιος είμαι.
Λάθεψα στο μέτρημα θυμάμαι.
Πίστεψα πως αγόραζα τη σχέση.
Μα είχα μείνει μόνος με το μάθημα σκληρό.
Τότε ήταν που ανακάλυψα πως όταν ξηλώνεις τα ψεύτικα
βρίσκεις τα αληθινά.
Αληθινή ήταν η επιστροφή.
Συγνώμη ήταν που χρειάστηκε να μάθω με τόσο πόνο.
Ανάπαυση η αποδοχή.
Να σε δέχεται κάποιος γι' αυτό που είσαι και όχι γι' αυτό που μπορείς να κάνεις.
Ο δρόμος της συνύπαρξης άνοιξε.
Τώρα μαθαίνω πιο εύκολα το ποιος είμαι.
Όποτε χρειάζεται να ξαναφύγω, το κάνω δίχως ενοχές.
Επειδή εκείνος που με αγαπά, μου αφήνει χώρο να αναπνεω.
Γι' αυτό και του οφείλω πάντα μια επιστροφή.