με την καρδιά βλέπεις πιο καλά

Την προσοχή του Ερημίτη τράβηξαν φωνές.
Ακούμπησε γερά πάνω στο μπαστούνι του και γύρισε να δει από πού ακούστηκαν.
"Βοήθεια!" άκουγε
Εκείνο που παρατήρησε ήταν οτι η ζωή συνέχιζε την πορεία της, και μέσα στην παραζάλη και το βουητό της, τούτη η φωνή χανόταν.
"Σας παρακαλώ!" σαν να ακουγόταν μέσα στον αέρα κρυμμένη η έκκληση
Τόσο καιρό στην πάλη με τον εαυτό του ο Ερημίτης, είχε μάθει, να βλέπει όχι με τα μάτια αλλά με την καρδιά. Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις καθαρά τον κόσμο. Από τα αγαπημένα του συμπεράσματα.
Έτσι μπόρεσε να ξεχωρίσει την πηγή της έκκλησης.
Σε ένα παγκάκι στο γειτονικό πάρκο, αμίλητος καθόταν ένας νεαρός. Είχε σκύψει το κεφάλι για να κρύψει τα δάκρυα του.
"Επιτέλους ήρθες!" λέει στον Ερημίτη μόλις τον είδε
"Καθυστέρησα..." δικαιολογήθηκε εκείνος λίγο θυμωνένα με τον εαυτό του. Δεν πρέπει να παρασυρθεί από την πόλη.
"Πονάω!" ψιθύρησε ο νεαρός και ακούμπησε με το χέρι την καρδιά του.
Ο Ερημίτης τον συμπόνεσε.
"Δεν ακούσατε ο ένας τον άλλον έτσι; είπε κοιτώντας το χέρι πάνω στην καρδιά
'Ηθελα τόσο να πω αυτά που αισθανόμουν!"
"Φαντάζομαι κι εκείνη"
"Δεν ξέρω...ίσως...."
"Αφήσατε χώρο στη μοναξιά να γδέρνει τώρα την καρδιά" έβαλε το δικό του χέρι πάνω της και κάτι ψιθύρησε.
Ο νεαρός, ηρέμησε.
"Θέλει πιο πολύ προσπάθεια" είπε ο Ερημίτης. Άλλοι τα καραφέρνουν πιο καλά.
Και του διηγήθηκε το παρακάτω περιστατικό: