η ψηλή γυναίκα με τα μακριά ρούχα

"Βαρέθηκα" ακούστηκε από την απέναντι μεριά του πεζοδρομίου.
Κονοτστάθηκε ο Ερημίτης.
Εριξε μια ματιά.
Πρωινό στην καφετέρια. Δυο τρεις άνθρωποι, υπνωτισμένοι από τα "μάγια" του φραπέ, ατένιζαν το μέλλον, νωχελικά. Τόσο που η λέξη "νόημα" είχε εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο τους.
"Κι εγώ..." μετά από ώρα ξύπνησε ο άλλος.
"Ρε συ, ο Ερημίτης! Κάτσε να τον φωνάξουμε να μας πει τίποτα....Ε! Ερημίτη!!!" σαν να προσπαθούσαν να λυθούν από τα δεσμά του τίποτα.
Ο Ερημίτης δεν αρνήθηκε το κάλεσμα.
Την στιγμή που κατέβαινε στον δρόμο, ακούστηκαν τρομακτικό τριγμοί. Καπνοί. Ο δρόμος είχε κρυφτεί από ένα σύννεφο.
Με απίστευτη ταχύτητα ένα αυτοκίνητο έστριψε τη γωνία και περνούσε τον δρόμο. Εκατοστά από το σώμα του Ερημίτη, που έμεινε ακίνητος, ατάραχος. Σε δευτερόλεπτα είχε εξαφανιστεί στην άλλη γωνία.
Οταν καταλάγιασε ο καπνός, και έμειναν τα ορθάνοιχτα μάτια να προσπαθούν να διακρίνουν την πραγματικότητα, ο Ερημίτης βρέθηκε στην παρέα των ανθρώπων.
"Πες μας!" παρακαλούσαν για παραμυθία.
Τους κοίταξε έναν έναν.
Ήταν Παρασκευή 12 Αυγούστου 2005 όταν μια γυναίκα πήρε τα τρία της ανίψια και την κόρη της, δεκαπέντε μηνών, για να τα πάει για μπάνιο στη θάλασσα. Σταμάτησε, όπως όλοι, στο πάρκινγκ της πλαζ και κατέβασε τα παιδιά δίπλα στο αυτοκίνητό της. Όπως έσκυψε για να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, η κόρη της ελευθερώθηκε και πήγε δίπλα στα ξαδέλφια της, πίσω ακριβώς από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Όταν γύρισε να την κοιτάξει, έντρομη είδε το παιδί να βρίσκεται ακριβώς πίσω από το αυτοκίνητο που έκανε όπισθεν, ενώ τα ανίψια της ήταν λίγο πιο πίσω.. Έσπευσε ενώ το αυτοκίνητο βρισκόταν ένα μέτρο από την κόρη της. «Ούρλιαζα αλλά αυτός συνέχιζε… Ούρλιαζα…», μου είπε.
Μπροστά στα μάτια της, η ρόδα του αυτοκινήτου πέρασε το κοριτσάκι από τα πόδια του σε όλο του το κορμάκι και σταμάτησε στο κεφάλι του. «Ήταν σαν να το είχαν βάλει αλφάδι κάτω από τη ρόδα,» μου είπε. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στεκόμουν και κοιτούσα το παιδί μου με ένα ολόκληρο αυτοκίνητο σταματημένο πάνω στο κεφάλι του». Επάνω στο σοκ και τον πανικό της, έπιασε το αυτοκίνητο και προσπάθησε να το σηκώσει. Εν τέλει, ο οδηγός έκανε πάλι μπροστά περνώντας για ακόμη μια φορά πάνω από το σώμα του μωρού, αφήνοντας το παιδί αναίσθητο στο έδαφος.

«Δεν έπρεπε να το μετακινήσω, μου είπαν, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Νόμιζα ότι ήταν νεκρό. Το πήρα στην αγκαλιά μου και ευτυχώς μετά από λίγο έκανε ένα «γκουχ» και συνήλθε».
Το παιδί μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Παπανικολάου και από εκεί στο Ιπποκράτειο. Όταν του έκαναν οι γιατροί την αξονική σε όλο το σωματάκι του, δεν πίστευαν στα μάτια τους. «Έβγαιναν έξω ένας ένας και μου έλεγαν ”κάνε το σταυρό σου, κορίτσι μου”. Δεν πείσθηκαν με την πρώτη αξονική -τόσο δεν το πίστευαν- και του έκαναν και δεύτερη. Πάλι δεν έδειξε τίποτα. Αν δεν έβλεπαν το ρουχαλάκι του που έχει επάνω την ροδιά του αυτοκινήτου, δεν θα πίστευαν τι είχε συμβεί. Η ρόδα είχε αφήσει το αποτύπωμά της ακόμα και στο μάγουλο του παιδιού». Ένας γιατρός μάλιστα, όταν του είπε ότι έπιασε το αυτοκίνητο να το σηκώσει, της είπε «ποιος ξέρει τι δύναμη είχες εκείνη τη στιγμή».
Αλλά το απίστευτο δεν σταματά εδώ. Ο άντρας της βρισκόταν στην Κύπρο για δουλειές και θα επέστρεφε απροειδοποίητα την Κυριακή για να τους κάνει έκπληξη. Μόλις έγινε το ατύχημα, την Παρασκευή, η γυναίκα του τον ειδοποίησε να έρθει αμέσως, και εκείνος κατάφερε να βρει την μία και μόνη κενή θέση που υπήρχε το Σάββατο από Κύπρο για Ελλάδα. Εάν δεν είχε γίνει το ατύχημα, ο άντρας της τώρα θα ήταν νεκρός. Η πτήση που είχε κλείσει για την Κυριακή, 14 Αυγούστου 2005, ήταν με το μοιραίο αεροσκάφος Helios που συνετρίβει στο Γραμματικό, θυμάστε έτσι;
Όσο για τη δύναμη που είχε όταν σήκωνε το αυτοκίνητο; Μου είπε ότι σε κάποια φάση που έκλαιγε στο νοσοκομείο, πήγε ο τριών χρονών ανιψιός της και της είπε: «Μην κλαις, θεία. Δεν έχει τίποτα η μικρή. Την ώρα που την πατούσε το αυτοκίνητο ήρθε μια ψηλή κυρία με μακριά ρούχα και σήκωνε το αυτοκίνητο μαζί με ‘σένα. Την είδα».
"Αλήθεια είναι αυτό;" ρώτησαν
"Και τι είναι η αλήθεια;" τους αντιρώτησε ο Ερημίτης αποχαιρετώντας τους...