Εσεις ποιοι είστε;

Από το πρωί ο Ερημίτης τριγυρίζει μέσα στην πόλη.
Άλλοι τον βλέπουν και άλλοι όχι. Περνά απαρατήρητος.
Τι πιο "φυσιολογικό"! θα σκέφτηκαν. "Ενας Ερημίτης ανάμεσα μας!" Και τον προσπέρασαν. Όπως προσπέρασαν και άλλους συγκάτοικους.
"Το είχα δει" μουρμούρισε καθώς περνούσε ανάμεσα από τις καρέκλες μιας καφετέριας. "Το είχα δει πως υπάρχει μοναξια και αδιαφορία". "Ας μην μου κάνει εντύπωση λοιπον"
Καφέδες πηγαινοέρχονται και χαμόγελα μακρινά.
"Από που ξεφύτρωσες εσύ;" άκουσε από δίπλα του.
Σταματά. Γυρίζει και κοιτάζει εκείνον που ρώτησε.
"Τι βλέπεις;" τον ρώτησε
"Χα χα!" γελασε ο νεαρός ρουφώντας με θόρυβο τον παγωμένο του καφέ.
"Τι ερώτηση από έναν χαμένο!" θριαμβολόγησε κοιτώντας την παρέα του. Εκείνη δεν μιλούσε.
"Ωστε βλέπεις τον εαυτό σου σε μένα" είπε ήσυχα ο Ερημίτης κοιτώντας τον στα μάτια.
Αγρίεψε ο νεαρός. Ετομάστηκε να σηκωθεί. Τον συγκράτησαν οι ομοτράπεζοι του.
"Ησύχασε" του λέει με χαμόγελο θεραπευτικό.
Είχαν μαζευτεί πολλοί γυρω του. Τώρα είχε γίνει "ορατός". Καιρός να τους συστηθεί.
"Μιας και με ρώτησες, θα σου πω" είπε.
"Δεν προσδιορίζω τον εαυτό μου από τα εμπόδια που μου παρουσιάστηκαν αλλά από το κουράγιο που βρήκα για να τα ξεπεράσω. Ούτε από τις απογοητεύσεις, αλλά από τη δύναμη που βρήκα να ξαναρχίσω. Ούτε από τις τόσες φορές που έπεσα, αλλά από τις φορές που στάθηκα ξανά στα πόδια μου.Δεν είμαι ο πόνος μου. Δεν είμαι το παρελθόν μου. Είμαι ο γιος της φωτιάς"
Για λίγο δεν μιλούσε κανένας. Ολοι κοιτούσαν τον Ερημίτη βαθιά στα μάτια, προσπαθώντας να καταλάβουν τον καινούργιο συγκάτοικο τους.
Μα ήταν;
Καινούργιος;
Συγκάτοικος;
Κινώντας να φύγει, κοντοστάθηκε.
Αφησε μερικά δευτεροπλεπτα και ρώτησε:
"Εσεις ποιοι είστε;"