Του ασώτου

Κάθε φορά που επιστρέφω,
και είναι πολλές οι φορές, πίστεψε με,
νιώθω πως είναι η πρώτη.
Ήταν τότε που είχα κάνει το ταξίδι,
- γιατί χωρίς ταξίδι δεν υπάρχει επιστροφή -
μακριά από το σπίτι, την σιγουριά.
Άδειασα από μέσα μου, ό,τι είχα και δεν είχα,
να βρω τον εαυτό μου. Ποιος είμαι.
Λάθεψα στο μέτρημα θυμάμαι.
Πίστεψα πως αγόραζα τη σχέση.
Μα είχα μείνει μόνος με το μάθημα σκληρό.
Τότε ήταν που ανακάλυψα πως όταν ξηλώνεις τα ψεύτικα
βρίσκεις τα αληθινά.
Αληθινή ήταν η επιστροφή.
Συγνώμη ήταν που χρειάστηκε να μάθω με τόσο πόνο.
Ανάπαυση η αποδοχή.
Να σε δέχεται κάποιος γι' αυτό που είσαι και όχι γι' αυτό που μπορείς να κάνεις.
Ο δρόμος της συνύπαρξης άνοιξε.
Τώρα μαθαίνω πιο εύκολα το ποιος είμαι.
Όποτε χρειάζεται να ξαναφύγω, το κάνω δίχως ενοχές.
Επειδή εκείνος που με αγαπά, μου αφήνει χώρο να αναπνεω.
Γι' αυτό και του οφείλω πάντα μια επιστροφή.

Ο Χριστός στον ΟΗΕ

Σπρωγμένος από ένα πλήθος κουρασμένο και καταβεβλημένο, έφτασε ο Χριστός στο μέγαρο του ΟΗΕ Είχε το πολύ χλωμό πρόσωπο του άνεργου το αβέβαιο βήμα του πρόσφυγα, τους κυρτωμένους ώμους του ανθρακωρύχου το λυπημένο μάτι του Παριζιάνου τα αδρανή χέρια του Σιβηριανού την άπληστη καρδιά ένός νέου. Δεν ήταν συστημένος από κανένα. Μονάχα τα δάκρυα των ταπεινών τον έκαναν να προχωρεί. Η διακιοσύνη για τους αδύνατους ήταν η μόνη του δύναμη. Χτυπά την πόρτα. Αλλά για αυτόν δεν υπήρχε "βέτο". Οι άνθρωποι δεν ήταν ελεύθεροι. Στο κατώφλι του πολιτισμένου κ΄σομου βρήκε την βαρβαρότητα. Διάβασε τα "δικαιώματα του ανθρώπου". Και κυριεύτηκε από συμπόνοια. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην μάθηση". αλλά ένας Αφρικανός του λέει πως αυτό ήταν απλό αστείο. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην εργασία" αλλά ένας Σιβηριανός του λέει οτι από δεκαπέντε χρόνια το αντίθετο είναι αυτό που αληθεύει. "Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ειρήνη", αλλά μια χήρα πολέμου του λέει πως κανείς δεν την σκέπτεται. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην οικογένεια", αλλά ένα παιδί ορφανοτροφείου του ζήτησε αυτό που σημαίνουν αυτές οι λέξεις. "Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ελευθερία" αλλά ένας Ουγγαρέζος, άρχισε να κλαίει. Και ο Χριστός ξανακατέβηκε τα σκαλοπάτια του γυάλινου μεγάρου. Οταν το πλήθρος του ζήτησε το αποτέλεσμα της επίσκεψής του, Ο Χριστός άπλωσε τα χέρια: Ηταν ακόμα σταυρωμένος, σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Τότε το πλήθος διαλύθηκε. Έβρεχε. Και ο Χριστός έμεινε κάτω από την βροχή, όπως τόσοι άλλοι. Κανείς δεν σταμάτησε. Κανείς δεν τον προσκάλεσε ν' ανέβει στο αμάξι.

Πιέρ Λουιτζι Τορρεζίν
"Ο Χριστός ακόμα στο Σταυρό"

Καλως τους τρεις γέροντες!

Μια γυναικα φροντιζε τον κηπο του σπιτιου της οταν ξαφνικα βλεπει τρεις γεροντες φορτωμενους με τις εμπειριες της ζωης να την πλησιαζουν.
Παρόλο που δεν τους γνωριζε τους ειπε΄ δεν σας γνωριζω,ομως πρεπει να πεινατε.περαστε,αν θελετε,να φατε κατι.
-Ο αντρας σου ειναι μεσα;την ρωτανε.
-Όχι,δεν ειναι απαντησε.
-Τοτε δεν μπορουμε να ερθουμε μεσα.θα περιμενουμε ξω απαντησαν
Σε λιγο επεστρεψε ο συζυγος και η γυναικα του διηγηθηκε το περιστατικο.
Ετρεξε αμεσως εξω για να τους προσκαλεσει.
-Δεν μπορουμε να ερθουμε ολοι μαζι της ειπαν.
Η γυναικα εκπληκτη τους ρωτα
- Γιατι;
Ο πρωτος λοιπον,απο τους τρεις της εξηγει ξεκινωντας να της συστηνεται.
-Ειμαι ο πλουτος της λεει.
Της συστηνει,μετα τον δευτερο που ειναι η ευτυχια και τελος τον τριτο που ειναι η αγαπη.
Την ωρα λοιπον πηγαινε στον αντρα σου της λενε,και διαλεξτε ποιος απο τους τρεις θα ερθει να φαει μαζι σας.
Η γυναικα επιστρεφει ενθουσιασμενη και το λεει στον αντρα της.
Ενθουσιασμενος εκεινος φωναζει.
-Τι τυχεροι που ειμαστε!!! Να ερθει ο πλουτος φυσικα.ετσι θα εχουμε τα παντα στη ζωη μας.
- Α!!οχι λεει η συζυγος γιατι να μην εχουμε την ευτυχια;;
Πιο περα το μικρο κοριτσακι τους που τους παρακολουθει. τους φωναζει.
-Δε θα ηταν καλυτερα να καλουσαμε την αγαπη;;το σπιτι μας θα ηταν παντα γεματο με αγαπη.
-Ας ακουσουμε λοιπον την κορη μας ειπε ο συζυγος.βγες εξω γυναικα και πες στην αγαπη να περασει στο σπιτικο μας.
Η γυναικα γρηγορα βγαινει εξω και ρωτα.
-Ποιος απο εσας ειναι η αγαπη;ας ερθει μονο αυτος να δειπνησει μαζι μας.,.
Η αγαπη τοτε ξεκινα να προχωρα προς το σπιτι και οι αλλοι δυο την ακολουθουν.
-Ε!!!φωναζει η γυναικα.Εγω καλεσα μονο την αγαπη.Γιατι ερχεστε κι εσεις μαζι;
Και απαντουν και οι τρεις με μια φωνη.
-Αν ειχες καλεσει τον πλουτο η την ευτυχια,οι αλλοι δυο θα εμεναν εξω.
Τωρα ομως που καλεσες την αγαπη,πρεπει να ξερεις οπου παει η αγαπη κι εμεις παμε μαζι της.
Δεν εχει σημασια που παει.
Οπου υπαρχει αγαπη,θα υπαρχει επισης μαζι πλουτος* και ευτυχια!

Σχόλιο:

Τι να είναι άραγε ο "πλουτος";

Τα καλούδια για τα οποία γίνονται πόλεμοι μέσα και έξω μας; η μήπως ο,τι σε κάνει άνθρωπο αληθινό; Η ανθρωπιά, η συμπόνοια και τα άλλα που τα λένε αρετές;

μοιράζομαι

"Κι εγώ που νόμιζα οτι η μεγαλύτερη αρετή, το μεγαλύτερο δώρο στον κόσμο είναι το να μοιράζεσαι"
"Γιατί δεν είναι;" είπε ο φίλοες μου ρουφώντας νωχελικά μια γουλιά καφέ
"Ξέρω κι εγώ!" είπα "Μπερδεύομαι"
"Μην παρασύρεσαι Ερημίτη" μου είπε.
"Κατάλαβες γιατι το λέω έτσι;" τον ΄ρωτησα
"Αφού βλέπω μπροστά την εφημερίδα. Σε βλέπω πως κοιτάς μέσα από αυτή. Σε παρακολουθώ πως είσαι στο κατόπι της έγνοιας"
"Μα είναι να μην αναστατώνομαι; Ακου πράγματα:

ΕΝΑΣ ΚΑΒΓΑΣ ανάμεσα σε δύο αδέλφια που άρχισε με αφορμή τη χρήση του κοινού υπολογιστή τους κατέληξε στον φόνο του μικρότερου, ηλικίας 19 ετών, από τον μεγαλύτερο αδελφό 22 ετών, στο διαμέρισμά τους στα Καμίνια.

Η τραγωδία εκτυλίχθηκε την περασμένη Τρίτη το μεσημέρι και ο 22χρονος μετά το φονικό αφού περιπλανήθηκε για ώρες σε διάφορες περιοχές του Πειραιά, προχθές το βράδυ παραδόθηκε στην Αστυνομία.

Σε έντονη ψυχική φόρτιση, με λόγια που πολλές φορές δεν είχαν νόημα, προσπάθησε να περιγράψει στους αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Πειραιά τη συμπλοκή που κατέληξε στον φόνο του μικρότερου αδελφού του, τον οποίο χτύπησε με μαχαίρι στο στήθος και τον λαιμό.

Τραγικές φιγούρες οι γονείς των δύο αδελφών που έφθασαν εσπευσμένα προχθές το μεσημέρι από τις Σπέτσες όπου διαμένουν, επειδή ανησύχησαν που δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους, τα οποία ήταν σπουδαστές και έμεναν μόνα τους στα Καμίνια.

Ιδιαίτερα μοναχικό και κλειστό χαρακτήρα περιγράφουν τον 22χρονο άνθρωποι του περιβάλλοντός του. Είχε συχνά ξεσπάσματα και σύμφωνα με γνωστούς του ήταν οξύθυμος. Τη μοιραία ημέρα, σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, τα δύο αδέλφια είχαν αρχίσει να διαπληκτίζονται για το Διαδίκτυο, επειδή ο ένας περνούσε πολλές ώρες της ημέρας στον υπολογιστή.

Δεν άργησαν να έρθουν στα χέρια και ακολούθησε συμπλοκή μεταξύ τους.

Σημάδια από την πάλη βρήκε ο ιατροδικαστής και στο σώμα του δράστη.

"Κι ύστερα μου λες..." είπα αναστενάζοντας
"Μα τι φταίει η αρετή του μοιράσματος" με ρώτησε ο φίλος μου ξανά.
"Φταίει!" είπα "Φταίει! Επειδή εκείνη την στιγμή του φονικού, απουσίαζε!!!"

η ζωή ένα φλυτζάνι καφέ

Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.

Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.

Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω από το νερό και τα έβαλε σε ένα μπολ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σε ένα μπολ. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.

Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: «Πες μου τι βλέπεις».

«Καρότα, αυγά και καφέ», της απάντησε η κόρη.

Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.

Μετά η μητέρα ζήτησε από την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά από τον καφέ.

Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: «Τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;»

Η μητέρα της τής εξήγησε ότι το καθένα από αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό. Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά. Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε. Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.

«Ποιο από αυτά είσαι εσύ;» ρώτησε την κόρη της.

'Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;' Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;'

Σκέψου το λίγο: Τι από αυτά είσαι εσύ;

Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;

Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες 'υγρό' πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά;

Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.

Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ; Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα για να σε κάνει ευτυχισμένο. Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα από όλα.

Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.

Σε όλους που θα λάβετε αυτό το μήνυμα, σας εύχομαι η ζωή σας να είναι σαν ένα μυρωδάτο φλιτζάνι καφέ.

δύο άνθρωποι, δηλαδή έξι

Όταν συναντιώνται δύο άνθρωποι, είναι παρόντες έξι:

• Υπάρχει ο κάθε άνθρωπος όπως βλέπει τον εαυτό του

• Υπάρχει ο κάθε άνθρωπος όπως τον βλέπει ο άλλος

• και υπάρχει ο κάθε άνθρωπος όπως είναι πραγματικά.

παρεξήγηση

Τώρα που τέλειωσαν οι γιορτές και είναι απαραίτητος ο απολογισμός, ο "φιλανθρωπικος", σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι τελικά να δίνεις και οτι αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία.
Μου ήρθε στο νου η ιστορία της Λίζας.
Ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Λίζα. Αυτό έπασχε από μια σοβαρή και σπάνια αρρώστια. Η μοναδική της σωτηρία, έμοιαζε να είναι η μετάγγιση αίματος από τον πεντάχρονο αδελφό της, ο οποίος κατα ένα παράδοξο τρόπο είχε επιβιώσει από το ίδιο νόσημα. Το αγοράκι είχε αναπτύξει αντισώματα, τα οποία είχαν νικήσει την ασθένεια. Έτσι θα τα μετέφεραν και στο αίμα της μικρής.
Ο γιατρός εξήγησε την κατάσταση στον μικρό και εκείνος αμέσως ανταποκρίθηκε. Πήρε μια βαθιά αναπνοή και είπε:
- Εντάξει, θα δώσω αίμα για να σώσω την αδελφή μου.
Καθώς προχωρούσε η μετάγγιση, ήταν ξαπλωμένος δίπλα στην αδελφή του. Την κοίταζε συνεχώς και κάποια στιγμή χαμογέλασε πλατιά, όπως και όλοι όσοι ήταν στο δωμάτιο, επειδή το χρώμα στα μάγουλα της είχε αρχίσει να γίνεται κόκκινο.
Τότε το μικρό αγόρι γύρισε προς τη μεριά του γιατρού και τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή:
- Θα αρχίσω να πεθαίνω τώρα;
Βλέπετε είχε παρεξηγήσει τον γιατρό. Νόμιζε οτι θα έδινε όλο του το αίμα στην αδελφή του για να την σώσει!

Απέναντι

"Μα ήμασταν ήδη στο 2010!"
"'Αντε πάλι τα ίδια! Άρχισες Ερημίτη τα αστεία σου!" μου λέει ο φίλος
"Αστεία; Ποιος έχει όρεξη για αστεία;" του λέω παίρνοντας το πιο σοβαρό ύφος του κόσμου.
"Δηλαδή τι εννοείς είμασταν;" ρωτά με περισσότερο ενδιαφέρον "δεν περάσαμε από το 2009 στο 2010;"
"Ακου!" του λέω "Κάποτε ένας διαβάτης βρέθηκε μπροστά σε ένα ποτάμι και ήθελε να περάσει απέναντι. Ψάχνει λοιπόν να βρει μια γέφυρα. Πηγαίνει πάνω κάτω στην όχθη, αλλά πουθενά η γέφυρα. Απελπισμένος, επειδή θα αργούσε στην δουλειά του, σκέφτηκε να κολυμπήσει, αλλά το μετάνοιωσε επειδή τα νερά ήταν ορμητικά. Τηνώρα που αναλογιζόταν τι να κάνει, βλέπει κάποιον στην άλλη όχθη. -Ε!, του φωνάζει, μήπως ξέρεις πως μπορώ να περάσω απέναντι; και ο άλλος, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου του απαντά: - Μα, είσαι ήδη απέναντι! "
"Τι είπες τώρα Ερημίτη;"
"Καλή χρονιά!" του απαντώ και τον αφήνω να σκεφτεί που ήταν και που είναι!