οι άγιοι αποκαλύφτηκαν

Θα το έχεις ακούσει κι εσύ δεν μπορεί:
"ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΦΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ"
Είναι από εκείνα που περνούν από στόμα σε στόμαι και από καρδιά σε καρδιά.
Σαν ελπίδα πες, σαν φόβος πες.
Έμαθα τόσο καιρό να μην παρακούω τίποτα.
Το ίδιο συνιστώ και σε σένα. Σαν την μέλισσα: να τριγυρνάς σε όλα τα λουλούδια αλλά να παίρνεις το μέλι μόνο από εκεί που πρέπει.
Λένε πολλά για την Πόλη. Τελευταία λένε πολλά για πολλά. Μα εγώ θα σου πω τούτο:
"ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΦΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ"
Εσύ μην το πιστεύεις, και καλά θα κάνεις. Ίσως.
Κοίτα όμως αυτό:

Δεν ξέρω αν γίνει ελληνική εκκλησία αλλά για μας τους κατοίκους της Πόλης, τούτοι οι θρύλοι, τούτες οι προφητείες, μας κρατούν ζωντανούς για αιώνες τώρα. Ποιος το ξέρει το σχέδιο του Θεού, Ερημίτη;
Αυτά με ρώτησε πρωι πρωί ο Νικόλας.
Ευτυχώς, δεν του απάντησα! Ευτυχώς!
Οι προφητείες, τα οράματα και τα θάματα έρχονται, μα δεν είναι της ώρας.
Αυτό που έκανα προς το παρόν για τον Νικόλα ήταν ένα σύντομο ταξιδάκι, στον χωρο της αποκάλυψης της προφητείας:

Η Νεφέλη και οι σκέψεις

"Ερημίτη!!!"
Εκείνος μετρά τα βήματα τα δικά του και του κόσμου, προσέχοντας να μην παραλείψει κανένα
"Ε, στάσου επιτέλους!!
"Ορίστε Νεφέλη, σταμάτησα. Τι θέλεις;"
"Πως ξέρεις το όνομα μου;" ρώτησε η κοπέλλα.
Ήταν δεν ήταν 30 χρόνων...
"Ξέρω πολλά" είπε εκείνος " ακόμα ξέρω και τι θέλεις να μου πεις!"
"Αλήθεια;" τον ρώτησε με μισόκλειστα μάτια
"Και βέβαια" απάντησε με σιγουριά.
"Αψούουου!!!"
"Σιγά ανθρωπέ μου, θα με κολλήσεις"
"Από αυτό που δεν έχω;" γέλασε εκείνος
"Θα με ακούσεις κάποτε; " μάλωσε η Νεφέλη
"Ορίστε σε ακούω, αλλά να ξέρεις οτι μπορεί και να μη συμφωνώ"
"Εσύ ποτέ δεν συμφωνείς με κανέναν, αλλά ας είναι...
Ο Ερημίτης κούνησε σκεφτηκά το κεφάλι. Αυτό που είπε η Νεφέλη, ήταν και δεν ήταν αλήθεια
"Κάθε χρόνο παγκοσµίως πεθαίνουν δύο εκατοµµύρια άνθρωποι από µαλάρια, κάτι το οποίο θα µπορούσε να αποφευχθεί µε µια κουνουπιέρα. Οι δηµοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’αυτό. Σωστά;"
"........................."

"Κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο πεθαίνουν δύο εκατοµµύρια παιδιά από διάρροια, κάτι το οποίο θα µπορούσε να αποφευχθεί µε ένα σιρόπι των 25 σέντς. Και οι δηµοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’ αυτό. Σωστά;"
"................................."

"Ιλαρά, πνευµονία, ασθένειες θεραπεύσιµες µε φτηνά εµßόλια είναι υπεύθυνες για το θάνατο δεκάδων εκατοµµυρίων ανθρώπων παγκοσµίως κάθε χρόνο. Και οι δηµοσιογραφοι δεν λένε τίποτα."

Η σιωπή του Ερημίτη συνέχιζε ακάθεκτη την επέλαση της.

"Είναι κάποια χρόνια που εµφανίστηκε η γνωστή πια γρίππη των πουλερικών. Οι δηµοσιογράφοι µας πληµµύρισαν µε πληροφορίες, πανικό, σήµατα κινδύνου. Επιδηµία, η πιο επικίνδυνη απ’ όλες, µια πανδηµία!!! Μιλάγανε µόνο για την τροµακτική αυτή ασθένεια των πουλερικών.
Και ßέßαια, η γρίππη των πουλερικών προκάλεσε το θάνατο µόλις 250 ατόµων παγκοσµίως. 250 θάνατοι σε 10 χρόνια, δηλαδή αναλογικά 25 θάνατοι το χρόνο."
"Που θέλεις να καταλήξεις" βιάστηκε ο Ερημίτης
"Μα εκεί που οδηγεί η κοινή λογική" είπε η Νεφέλη. "Η κοινή γρίππη σκοτώνει µισό εκατοµµύριο ανθρώπων το χρόνο παγκοσµίως. Μισό εκατοµµύριο έναντι 25. Για ένα λεπτό. Τότε γιατί τόση φασαρία µε τη γρίππη των πουλερικών; "
"Γιατί;" συμπλήρωσε ο Ερημίτης
"Γιατί πίσω από αυτά τα κοτόπουλα υπήρχε ένας «κοκκορας», ένας κόκκορας µε µεγάλο λειρί. Ποιος είναι αυτός; Η διεθνής φαρµακευτική Roche µε το πασίγνωστο Tamiflú της πούλησε εκατοµµύρια δόσεων στις Ασιατικές χώρες. Ακόµα και αν το Tamiflú έχει αµφίßολη αποτελεσµατικότητα, η Βρετανική Κυßέρνηση αγόρασε 14 εκατοµµύρια δόσεις για την πρόληψη του πληθυσµού της. Με την γρίππη των πτηνών, η Roche και η Relenza, οι δύο µεγάλες φαρµακευτικές εταιρείες που προµηθεύουν την αγορά µε αντιγριππικά, κέρδισαν χιλιάδες εκατοµµύρια δολλάρια."
Ο Ερημίτης έκανε κάποια αόριστα σημάδια στο χώμα με το μπαστούνι του.
"Πρώτα µε τα πουλερικά και τώρα µε τα χοιρινά." συνέχισε απτότητη η Νεφέλη. "Ναι, τώρα ξεκίνησε η ψύχωση της γρίππης των χοίρων. Και όλοι οι δηµοσιογράφοι του κόσµου µιλάνε µόνο γι’αυτό. Πια δεν λένε τίποτα για την οικονοµική κρίση ούτε τους ßασανισµένους στο Guantánamo. Μόνο για τη γρίππη των χοίρων."
"Τώρα θα πεις οτι πάλι βρίσκονται συμφέροντα πίσω από..."
"Και διερωτώµα"ι": , σαν να μην άκουσε η Νεφέλη, " αν πίσω από τα πτηνά υπήρχε ένας «κόκκορας», πίσω από τα γουρουνάκια να µην υπάρχει ένα «µεγάλο γουρούνι»; "
"Οι φαρμακευτικές εταιρίες έτσι;" γέλασε ο Ερημίτης
"Οι µέτοχοι των φαρµακευτικών Roche και Relenza τριßουν τα χέρια τους, είναι ευτυχείς µε τις πωλήσεις τους, που για άλλη µια φορά φέρουν εκατοµµύρια, του αµφίßολου Tamiflú. Η πραγµατική πανδηµία είναι η απληστία, τα τεράστια κέρδη αυτών των ιδιοτελών της υγείας."
"Μα δεν υπάρχουν θύματα;" ρώτησε ο Ερημίτης
"Αν η γρίππη των χοιρινών είναι µια φοßερή πανδηµία απ’ ό,τι λένε τα µέσα ενηµέρωσης, εάν τον Παγκόσµιο Οργανισµό Υγείας τον απασχολεί τόσο πολύ αυτή η ασθένεια, γιατί δεν τη δηλώνει ως παγκόσµιο πρόßληµα της δηµόσιας υγείας και να δώσει εντολή να παρασκευασθούν γενικά φάρµακα για την αντιµετώπισή της; Να απορρίψει τις πατέντες της Roche και της Relenza και να κάνει διανοµή δωρεάν γενικών φαρµακών σε όλες τις χώρες και ειδικά στις πιο φτωχές. Αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση"

Ο Ερημιτης αποχαιρέτησε την Νεφέλη. Δεν μπόρεσε όμως να αποχαιρετήσει και τις δικές του σκέψεις. Η Νεφέλη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια από αυτές. Η πιο δυνατή...

η ψηλή γυναίκα με τα μακριά ρούχα

"Βαρέθηκα" ακούστηκε από την απέναντι μεριά του πεζοδρομίου.
Κονοτστάθηκε ο Ερημίτης.
Εριξε μια ματιά.
Πρωινό στην καφετέρια. Δυο τρεις άνθρωποι, υπνωτισμένοι από τα "μάγια" του φραπέ, ατένιζαν το μέλλον, νωχελικά. Τόσο που η λέξη "νόημα" είχε εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο τους.
"Κι εγώ..." μετά από ώρα ξύπνησε ο άλλος.
"Ρε συ, ο Ερημίτης! Κάτσε να τον φωνάξουμε να μας πει τίποτα....Ε! Ερημίτη!!!" σαν να προσπαθούσαν να λυθούν από τα δεσμά του τίποτα.
Ο Ερημίτης δεν αρνήθηκε το κάλεσμα.
Την στιγμή που κατέβαινε στον δρόμο, ακούστηκαν τρομακτικό τριγμοί. Καπνοί. Ο δρόμος είχε κρυφτεί από ένα σύννεφο.
Με απίστευτη ταχύτητα ένα αυτοκίνητο έστριψε τη γωνία και περνούσε τον δρόμο. Εκατοστά από το σώμα του Ερημίτη, που έμεινε ακίνητος, ατάραχος. Σε δευτερόλεπτα είχε εξαφανιστεί στην άλλη γωνία.
Οταν καταλάγιασε ο καπνός, και έμειναν τα ορθάνοιχτα μάτια να προσπαθούν να διακρίνουν την πραγματικότητα, ο Ερημίτης βρέθηκε στην παρέα των ανθρώπων.
"Πες μας!" παρακαλούσαν για παραμυθία.
Τους κοίταξε έναν έναν.
Ήταν Παρασκευή 12 Αυγούστου 2005 όταν μια γυναίκα πήρε τα τρία της ανίψια και την κόρη της, δεκαπέντε μηνών, για να τα πάει για μπάνιο στη θάλασσα. Σταμάτησε, όπως όλοι, στο πάρκινγκ της πλαζ και κατέβασε τα παιδιά δίπλα στο αυτοκίνητό της. Όπως έσκυψε για να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, η κόρη της ελευθερώθηκε και πήγε δίπλα στα ξαδέλφια της, πίσω ακριβώς από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Όταν γύρισε να την κοιτάξει, έντρομη είδε το παιδί να βρίσκεται ακριβώς πίσω από το αυτοκίνητο που έκανε όπισθεν, ενώ τα ανίψια της ήταν λίγο πιο πίσω.. Έσπευσε ενώ το αυτοκίνητο βρισκόταν ένα μέτρο από την κόρη της. «Ούρλιαζα αλλά αυτός συνέχιζε… Ούρλιαζα…», μου είπε.
Μπροστά στα μάτια της, η ρόδα του αυτοκινήτου πέρασε το κοριτσάκι από τα πόδια του σε όλο του το κορμάκι και σταμάτησε στο κεφάλι του. «Ήταν σαν να το είχαν βάλει αλφάδι κάτω από τη ρόδα,» μου είπε. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στεκόμουν και κοιτούσα το παιδί μου με ένα ολόκληρο αυτοκίνητο σταματημένο πάνω στο κεφάλι του». Επάνω στο σοκ και τον πανικό της, έπιασε το αυτοκίνητο και προσπάθησε να το σηκώσει. Εν τέλει, ο οδηγός έκανε πάλι μπροστά περνώντας για ακόμη μια φορά πάνω από το σώμα του μωρού, αφήνοντας το παιδί αναίσθητο στο έδαφος.

«Δεν έπρεπε να το μετακινήσω, μου είπαν, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Νόμιζα ότι ήταν νεκρό. Το πήρα στην αγκαλιά μου και ευτυχώς μετά από λίγο έκανε ένα «γκουχ» και συνήλθε».
Το παιδί μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Παπανικολάου και από εκεί στο Ιπποκράτειο. Όταν του έκαναν οι γιατροί την αξονική σε όλο το σωματάκι του, δεν πίστευαν στα μάτια τους. «Έβγαιναν έξω ένας ένας και μου έλεγαν ”κάνε το σταυρό σου, κορίτσι μου”. Δεν πείσθηκαν με την πρώτη αξονική -τόσο δεν το πίστευαν- και του έκαναν και δεύτερη. Πάλι δεν έδειξε τίποτα. Αν δεν έβλεπαν το ρουχαλάκι του που έχει επάνω την ροδιά του αυτοκινήτου, δεν θα πίστευαν τι είχε συμβεί. Η ρόδα είχε αφήσει το αποτύπωμά της ακόμα και στο μάγουλο του παιδιού». Ένας γιατρός μάλιστα, όταν του είπε ότι έπιασε το αυτοκίνητο να το σηκώσει, της είπε «ποιος ξέρει τι δύναμη είχες εκείνη τη στιγμή».
Αλλά το απίστευτο δεν σταματά εδώ. Ο άντρας της βρισκόταν στην Κύπρο για δουλειές και θα επέστρεφε απροειδοποίητα την Κυριακή για να τους κάνει έκπληξη. Μόλις έγινε το ατύχημα, την Παρασκευή, η γυναίκα του τον ειδοποίησε να έρθει αμέσως, και εκείνος κατάφερε να βρει την μία και μόνη κενή θέση που υπήρχε το Σάββατο από Κύπρο για Ελλάδα. Εάν δεν είχε γίνει το ατύχημα, ο άντρας της τώρα θα ήταν νεκρός. Η πτήση που είχε κλείσει για την Κυριακή, 14 Αυγούστου 2005, ήταν με το μοιραίο αεροσκάφος Helios που συνετρίβει στο Γραμματικό, θυμάστε έτσι;
Όσο για τη δύναμη που είχε όταν σήκωνε το αυτοκίνητο; Μου είπε ότι σε κάποια φάση που έκλαιγε στο νοσοκομείο, πήγε ο τριών χρονών ανιψιός της και της είπε: «Μην κλαις, θεία. Δεν έχει τίποτα η μικρή. Την ώρα που την πατούσε το αυτοκίνητο ήρθε μια ψηλή κυρία με μακριά ρούχα και σήκωνε το αυτοκίνητο μαζί με ‘σένα. Την είδα».
"Αλήθεια είναι αυτό;" ρώτησαν
"Και τι είναι η αλήθεια;" τους αντιρώτησε ο Ερημίτης αποχαιρετώντας τους...

μάλλον χρησιμεύουν

Ύστερα από μια ζεστή καλοκαιριάτικη μέρα, ο Ερημίτης αποζήτησε λίγη σκιά να ξαποστάσει.
Του την πρόσφερε απλόχερα ένα δένδρο που ασκήτευε στην άκρη ενός πεζοδρομίου.
Σκαλοπατάκι βρήκε πρόθυμο και απόθεσε εκεί το βάρος του κορμιού του. Οι σκέψεις του ξεκουράζονταν σε άλλα επίπεδα... λίγο πιο ψηλά.
"Γιατί κάθεσαι μόνος εδώ, Ερημίτη;" τον πλησίασε ένα νεαρό ζευγαράκι
Φαίνεται οτι έρχονταν από την θάλασσα. Είχαν ζωγραφισμένη πάνω στα κορμιά και στα μάτια τους, όλο της το γαλάζιο.
"Ποτέ δεν είμαι μόνος!" απάντησε εκείνος και συνέχιζε να τους κοιτάζει, όπως ξέρει εκείνος
"Χμμ... δύσκολη ώρα για φιλοσοφίες και μάλιστα στο δρόμο" χαριτολόγησε η νεαρά. "Θέλεις να σου προσφέρουμε ένα κρύο νερό; Μένουμε σε τούτη την πολυκατοικία.
Νεανικό το σπίτι.
Ο Ερημίτης ένοιωσε να τρέχουν από παντού χείμαρροι. Βουητό Η αρχέγονη δύναμη της νιότης.
Μα ήταν όλα τόσο υπόκωφα.
"Τι έχετε κρυμμένο;" τους ρώτησε
"Δεν καταλαβαίνουμε" είπαν εκείνοι με ένα στόμα, φέρνοντας το παγωμένο νερό.
Ο Ερημίτης το κοίταξε για ένα λεπτό.
"Αυτό είναι!" είπε. "Πόσα κομπιούτερ έχετε εδώ;"
"Τέσσερα! είπε ο νεαρός "εργάζομαι σε μια εταιρία και..."
Κοίταξε ολόγυρα ο Ερημίτης και ύστερα μέσα στο μυαλό του σχημάτησε την παρακάτω εικόνα, περιγράφοντας την στο ζευγάρι με χιούμορ αλλά και πόνο μαζι:

τα... δάκρυα του ουρανού

Το περπάτημα του Ερημίτη σήμερα βαρυ. Δύσκολο.
Παράξενη κούραση έχει φυλακίσει μέσα της τα πόδια του. Λες και τοκάθε ένα ζυγίζει χίλια κιλά.
Μένει άφωνος όταν παρατηρεί στους συνοδοιπόρους του, την ίδια κούραση, την ίδια νωχελικοτητα.
"Η πολλή ζέστη, τα έχει αυτά" σκέφτεται, προσπαθώντας να βρει μια άλλη εξήγηση από εκείνη που κατατρώει τον νου του.
"Ακόμα κι εσύ Ερημίτη" ακούει πίσω του " έπεσες θύμα"
"Θύμα ποιανού;" ρώτησε γυρίζοντας να δει εκείνον που έκανε αυτή την περίεργη ερώτηση
"Μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα" απαντά ο μεσήλικας άνδρας. Να, κοίτα τον ουρανό!"

"Τα πιστεύεις αυτά;" μισοκλεισε τα μάτια ο Ερημίτης, προσπαθώντας να ακούσει πίσω από την απάντηση
"Αυτά και άλλα πολλά", απάντησε ο άνδρας, πιο ντόμπρα από όσο περίμενε ο Ερημίτης. "Εσύ;"
Δεν απάντησε αμέσως.
Άφησε το νου του να ταξιδέψει πέρα από το τεχνητό σύννεφο του ουρανόυ. Να το περάσει για να δει το φως του ήλιου. Οχι εκείνου που φωτίζει τις ζωές όλων. Αλλά του ήλιου που αξίζει τους "πολεμιστές του φωτός".
"Μην ξεχνάς πως είσαι γιος της φωτιάς" του λέει ο άνδρας ελευθερώνοντας τον από τις άσκοπες σκέψεις.
"Οταν χαρακώνεται έτσι ο ουρανός, τότε περιμένουμε τα δάκρυα του" μουρμούρησε κάπως φοβισμένα.
"Τι εννοείς;" τον κοίταξε στα μάτια ο περαστικός
"Θα δούμε... είπε ο Ερημίτης...θα δούμε... τα δάκρυα... του πόνου... του ουρανού...

με την καρδιά βλέπεις πιο καλά

Την προσοχή του Ερημίτη τράβηξαν φωνές.
Ακούμπησε γερά πάνω στο μπαστούνι του και γύρισε να δει από πού ακούστηκαν.
"Βοήθεια!" άκουγε
Εκείνο που παρατήρησε ήταν οτι η ζωή συνέχιζε την πορεία της, και μέσα στην παραζάλη και το βουητό της, τούτη η φωνή χανόταν.
"Σας παρακαλώ!" σαν να ακουγόταν μέσα στον αέρα κρυμμένη η έκκληση
Τόσο καιρό στην πάλη με τον εαυτό του ο Ερημίτης, είχε μάθει, να βλέπει όχι με τα μάτια αλλά με την καρδιά. Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις καθαρά τον κόσμο. Από τα αγαπημένα του συμπεράσματα.
Έτσι μπόρεσε να ξεχωρίσει την πηγή της έκκλησης.
Σε ένα παγκάκι στο γειτονικό πάρκο, αμίλητος καθόταν ένας νεαρός. Είχε σκύψει το κεφάλι για να κρύψει τα δάκρυα του.
"Επιτέλους ήρθες!" λέει στον Ερημίτη μόλις τον είδε
"Καθυστέρησα..." δικαιολογήθηκε εκείνος λίγο θυμωνένα με τον εαυτό του. Δεν πρέπει να παρασυρθεί από την πόλη.
"Πονάω!" ψιθύρησε ο νεαρός και ακούμπησε με το χέρι την καρδιά του.
Ο Ερημίτης τον συμπόνεσε.
"Δεν ακούσατε ο ένας τον άλλον έτσι; είπε κοιτώντας το χέρι πάνω στην καρδιά
'Ηθελα τόσο να πω αυτά που αισθανόμουν!"
"Φαντάζομαι κι εκείνη"
"Δεν ξέρω...ίσως...."
"Αφήσατε χώρο στη μοναξιά να γδέρνει τώρα την καρδιά" έβαλε το δικό του χέρι πάνω της και κάτι ψιθύρησε.
Ο νεαρός, ηρέμησε.
"Θέλει πιο πολύ προσπάθεια" είπε ο Ερημίτης. Άλλοι τα καραφέρνουν πιο καλά.
Και του διηγήθηκε το παρακάτω περιστατικό:

Εσεις ποιοι είστε;

Από το πρωί ο Ερημίτης τριγυρίζει μέσα στην πόλη.
Άλλοι τον βλέπουν και άλλοι όχι. Περνά απαρατήρητος.
Τι πιο "φυσιολογικό"! θα σκέφτηκαν. "Ενας Ερημίτης ανάμεσα μας!" Και τον προσπέρασαν. Όπως προσπέρασαν και άλλους συγκάτοικους.
"Το είχα δει" μουρμούρισε καθώς περνούσε ανάμεσα από τις καρέκλες μιας καφετέριας. "Το είχα δει πως υπάρχει μοναξια και αδιαφορία". "Ας μην μου κάνει εντύπωση λοιπον"
Καφέδες πηγαινοέρχονται και χαμόγελα μακρινά.
"Από που ξεφύτρωσες εσύ;" άκουσε από δίπλα του.
Σταματά. Γυρίζει και κοιτάζει εκείνον που ρώτησε.
"Τι βλέπεις;" τον ρώτησε
"Χα χα!" γελασε ο νεαρός ρουφώντας με θόρυβο τον παγωμένο του καφέ.
"Τι ερώτηση από έναν χαμένο!" θριαμβολόγησε κοιτώντας την παρέα του. Εκείνη δεν μιλούσε.
"Ωστε βλέπεις τον εαυτό σου σε μένα" είπε ήσυχα ο Ερημίτης κοιτώντας τον στα μάτια.
Αγρίεψε ο νεαρός. Ετομάστηκε να σηκωθεί. Τον συγκράτησαν οι ομοτράπεζοι του.
"Ησύχασε" του λέει με χαμόγελο θεραπευτικό.
Είχαν μαζευτεί πολλοί γυρω του. Τώρα είχε γίνει "ορατός". Καιρός να τους συστηθεί.
"Μιας και με ρώτησες, θα σου πω" είπε.
"Δεν προσδιορίζω τον εαυτό μου από τα εμπόδια που μου παρουσιάστηκαν αλλά από το κουράγιο που βρήκα για να τα ξεπεράσω. Ούτε από τις απογοητεύσεις, αλλά από τη δύναμη που βρήκα να ξαναρχίσω. Ούτε από τις τόσες φορές που έπεσα, αλλά από τις φορές που στάθηκα ξανά στα πόδια μου.Δεν είμαι ο πόνος μου. Δεν είμαι το παρελθόν μου. Είμαι ο γιος της φωτιάς"
Για λίγο δεν μιλούσε κανένας. Ολοι κοιτούσαν τον Ερημίτη βαθιά στα μάτια, προσπαθώντας να καταλάβουν τον καινούργιο συγκάτοικο τους.
Μα ήταν;
Καινούργιος;
Συγκάτοικος;
Κινώντας να φύγει, κοντοστάθηκε.
Αφησε μερικά δευτεροπλεπτα και ρώτησε:
"Εσεις ποιοι είστε;"

Ο ερημίτης κατέβηκε στην πόλη

Να που ήρθε ο καιρός, ο ερημίτης να βγει στον κόσμο.
Γύρισε κάμπους και βουνά, έμαθε να ακούει την φωνή του ανέμου και το τραγούδι της βροχής.
Τα πετούμενα του ουρανού, του μηνούσαν για τα μελλούμενα. Όσα εκείνος θα συναντούσε αργότερα στον δρόμο του. Στην αρχή παραξενευόταν, ώσπου κατάλαβε πως ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
Για τον δρόμο, έφτιαξε ένα φανάρι. Μια μέρα ένας περαστικός τον αποκάλεσε Διογένη. Μάλλον τον πέρασε για άλλον. Το δικό του όνομα ήταν Ερημίτης.
Σήμερα, πήρε να κατηφορίζει. Εφτασε στην πόλη.
Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Μα πιο δυνατή ήταν η θέληση του να ζήσει εδώ. Να μάθει κι άλλα, να μοιραστεί, να γιατρέψει και να γιατρεφτεί.
Τότε ήταν που σε είδε κι εσένα.