"Μα τόσο μπερδεμένοι πια!"
Μονολογούσα και περπατούσα σκεφτικός.
"Γιατί Ερημίτη δεν μας μιλάς;"
Μια συντροφιά από νεαρούς με πλησιάσαν. Ολο παράπονο.
Τους προσπέρασα δίχως να τους χαιρετήσω. Δεν το συνηθίζω και τους φάνηκε παράξενο.
"Να με συμπαθάτε!" δικαιολογήθηκα αλλά ο νους μου είναι γεμάτος.
"Με τι;"
Τους διηγήθηκα το περιστατικό στην καφετέρια:
"Ηταν γεμάτη κόσμο", ξεκίνησα " και όπως κοίταξα έξω από το τζάμι, πέρασε από μπροστά ένα ζευγάρι. Αγόρια. Που κρατιόταν από το χέρι. Ξεσηκώθηκε η καφετέρια. Χλευασμοί, σχόλια.
Στο διπλανό τραπέζι, καθόταν μια μαμά με την μικρή της κόρη.
- Μαμά, γιατί κρατιούνται από το χέρι; την ρώτησε
Και η μαμά με όλη την φυσικότητα του κόσμου απάντησε:
-Επειδή αγαπιούνται παιδί μου!
"Το ακούσατε; Επειδή αγαπιούνται!!!"
"Καλό δρόμο να έχετε!" τους αποχαιρέτησα με την βεβαιότητα οτι και ο δικός τους ο νους θα είχε γεμίσει. Εύχομαι με αγάπη...
6 σχόλια:
Νομίζω οτι πολύ καλά απάντησε η μητέρα...θα μπορούσε ισως να συμπληρώσει οτι "αν και δεν το πολυκαταλαβαίνω ούτε εγώ, σέβομαι τις επιλογές των άλλων". καλησπέρα.
Καλή σου μέρα Χριστινάκι. Ενα λεπτό ζήτημα είναι αυτό, έχεις δίκιο. Ομως πιστεύω οτι το ημερεύει και το κάνει πιο προσιτο το συναίσθημα... Ισως η μητέρα να έπρεπε να πει και άλλα, ίσως πάλι και όχι. Το κοριτσάκι της είμαι σίγουρος οτι είχε καταλάβει...
H Aγαπη ,δεν ξεχωριζει ...ουτε φυλλο..ουτε ηλικια ..
Απλα υπαρχει!!!
Ας το δεχτουμε και ας το λεμε τοσο απλα οσο το'πε και η μαμα.
Σαν να έχεις δίκο Έυη... και δεν είναι τυχαίο οτι το είπε η μαμα...σημειολογικά μιλώντας...
Να είσαι καλά!!
Γειά σου Δημήτρη μου! Πέρνα μια βόλτα από το μπλογκ μου... Σε φιλώ!
Τρέχω Μαρία...νωρίτερα βλέπω...
:)
Δημοσίευση σχολίου