Ο άστεγος Χριστός

Ποιος είναι εκείνος που δεν θα συσχετίσει τούτες τις μέρες με τον αγώνα που δίνουν άστεγοι συγκάτοικοι της παγκόσμιας γειτονιάς μας.

Είναι σίγουρο πως είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί κανείς να το αντιμετωπίσει με αυτή την εγγραφή. Όμως σκέψεις και επισημάνσεις μπορεί να γίνουν για να κεντρίσουν όσους ενέχονται σε αυτή την δυστυχία.

Επειδή για δυστυχία πρόκειται. Οικογενειακή πρώτα και ύστερα κοινωνική.

Ας προσέξουμε όλοι πρώτιστα την οικογένεια μας. Τα μέλη της. Μη λείψει η αγάπη ποτε, ώστε να αναγκαστεί να βρει καταφύγιο στα παγκάκια.

Ο πρώτος άστεγος....

Και ύστερα ακολουθούν κι άλλοι...

κι άλλοι...

και τελειωμό δεν έχει... σε έναν αφιλόξενο κόσμο που βασιλεύει η μοναξιά...

δυστυχείς αυτές τις μέρες

Χαμένος μέσα στις σελίδες των εφημερίδων, είδα κάπου ένα φως να λαμπυρίζει.
Έστρεψα προς τα εκει και άρχισα να διαβάζω.
Μου άρεσε και θα ήθελα να το αφήσω να πετάξει στον ουρανό μήπως και φωτίσει και άλλους.
Διάβασα λοιπόν το εξής:

Εχει αρχίσει να με κουράζει αυτή η ακατάσχετη φιλολογία γύρω από το πνεύμα των Χριστουγέννων, τις συμβουλές για το πώς θα αντισταθούμε στον καταναλωτισμό των ημερών και πώς θα θωρακίσουμε τον οργανισμό μας από τις επιθέσεις του εορταστικού στρες που κατά την αρθρογραφία των ειδικών, είναι άκρως επικίνδυνη για την υγεία μας.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα Χριστούγεννα τα βιώνει ο καθένας όπως νιώθει, μπορεί και αντέχει. Οικονομικά και ψυχικά. Εκτός κι αν διαβάζει μανιωδώς περιοδικά ποικίλης ύλης ή βλέπει πολύ τηλεόραση. Διότι σε αυτήν την περίπτωση είναι πολύ πιθανό, ακόμη και ο πιο ψύχραιμος καταναλωτής να αγχωθεί προς στιγμήν όταν στη σελίδα με τις προτάσεις για την πιο λαμπερή βραδιά διαβάσει για την κρέμα της τάδε εταιρείας καλλυντικών που κοστίζει πεντακόσια ευρώ, αλλά είναι ακαταμάχητη, ή για το συλλεκτικό κινητό της δείνα εταιρείας με πραγματικό φύλλο χρυσού. Αν, πάλι, δεν ξεφυλλίζει περιοδικά και δεν παρακολουθεί εκπομπές μόδας και δώρων, μάλλον δεν θα πιεστεί ιδιαίτερα ψυχολογικά, αφού αποκλείεται ένας μέσος μισθωτός, για παράδειγμα, να σκεφτεί στα σοβαρά την πιθανότητα να αγοράσει ένα αντικείμενο που κοστίζει σχεδόν όσο ο μισθός του. Κι αν το σκεφτεί, θα το ξεχάσει το επόμενο λεπτό. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν πιστεύει στη θρησκευτική διάσταση των εορτών και δεν συνηθίζει να εντάσσει στην καθημερινότητά του ήθη και έθιμα με τα οποία μεγάλωσε ή δεν μεγάλωσε. Θεωρώ ότι μάλλον αποκλείεται κάποιος που δεν συγκινείται από την παράδοση και δεν αισθάνεται την ανάγκη να αναπαράγει έθιμα και εθνικές συνήθειες, να κατακλυστεί από το κλίμα των ημερών και να ψάχνει απεγνωσμένα τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου κουραμπιέ για να νιώσει ευτυχής.

Είναι μάλλον προφανές ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου στολίζει δέντρα γιατί έτσι έμαθε από την οικογένειά του, ανταλλάσσει δώρα γιατί αυτό θεωρεί ότι θα του δώσει χαρά, φτιάχνει ή αγοράζει γλυκά γιατί έχει μάθει να τα λαχταρά κάθε τέτοια εποχή.

Είναι επίσης προφανές ότι αυτές τις δεκαπέντε μέρες ο καθένας μας βάζει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αλλά το βάθος έχει πάντα σχέση με το μέγεθος της τσέπης. Θα το βάλουμε μέχρι εκεί που φτάνει.

Σίγουρα, υπάρχουν κάποιοι -όχι λίγοι- οι οποίοι αισθάνονται δυστυχείς αυτές τις ημέρες. Ανθρωποι άρρωστοι, μόνοι, φτωχοί ή για οποιονδήποτε λόγο αποκομμένοι από το κοινωνικό σύνολο. Ανθρωποι που στην πραγματικότητα δεν περιμένουν τα Χριστούγεννα για να νιώσουν δυστυχείς. Δεν μεγαλώνει τον πόνο τους το λαμπερό φως των εορτών. Απλώς τον φωτίζει. Και σίγουρα όλες αυτές οι συμβουλές περί αποφυγής του εορταστικού στρες δεν αφορούν τη συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών. Ούτε εκείνους που όταν ανάβουν τα φώτα της πόλης κλείνουν τα εξώφυλλα. Απευθύνονται σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, μέσου βαλάντιου πολίτες (σ.σ. διότι όπως οι πολύ φτωχοί, έτσι και οι πλούσιοι δεν έχουν ανάγκη τέτοιων συμβουλών). Εμάς, όμως, μας καθορίζει η απαράβατη σχέση επιθυμίας - δυνατότητας. Ολα τα άλλα είναι λόγια προς κατανάλωση...

20 λεπτά του Ευρώ

Ήταν ένα αγόρι που πήγαινε στο σχολείο του.

Ένα πρωινό λοιπόν, εκεί που περπατούσε βρήκε στον δρόμο 20 λεπτά. Καταχαρούμενο μάζεψε το νόμισμα και καμαρωτός το φύλαγε μέσα στο χέρι του. Ένοιωθε απίστευτη χαρά που πήρε χρήματα δίχως να κάνει τίποτα.

Από εκείνη τη μέρα συνέχεια όπου κι αν πήγαινε, κοιτούσε τον δρόμο με ολάνοιχτα μάτια, μήπως βρει κι άλλα χρήματα, και άλλα πολύτιμα αντικείμενα.

Σ' όλη του τη ζωή βρήκε 296 20λεπτα, 48 50λεπτα, 7 Ευρώ και δυο σκισμένα χαρτονομίσματα.

Μάζεψε τα χρήματα αυτά χωρίς να κάνει τίποτα. Χωρίς καμιά κούραση.

Εκτός από το να χάσει την ανείπωτη ομορφιά από 31369 ηλιοβασιλέματα, την υπέροχη πανδαισία 157 ουράνιων τόξων, την αμέτρητη γαλήνη χιλιάδων αστεριών.

Δεν είδε ποτέ τα σύννεφα να χορεύουν στον ουρανό, δεν είδε τα πουλιά να πετούν λεύτερα, ούτε μέρος της μνήμης του είναι τα χιλιάδες χαμόγελα των περαστικών που διάβηκαν από κοντά του.

Ξέρεις κανέναν που ζει έτσι;

Με το κεφάλι σκυμμένο να το βαραίνουν χιλιάδες καθημερινά προβλήματα, να φοβάται τον πόνο και την κριτική, να πανικοβάλλεται από πράγματα που ποτέ δεν θα γίνουν, ελπίζοντας να βρει πεταμένα 20 λεπτά, χωρίς να κάνει τίποτα....

Έφτασαν και τα Χριστούγεννα....

Μόνο μία κίνηση

Μερικές φορές η μεγαλύτερη σου αδυναμία μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη σου δύναμη.

Πάρε για παράδειγμα το παρακάτω νεαρό αγόρι που είχε αποφασίσει να μάθει τζούντο παρόλο που δεν είχε αριστερό χέρι. Από κάποιο ατύχημα του το είχαν κόψει.

Ο δάσκαλος του ήταν ένας ηλικιωμένος Γιαπωνέζος. Πέρασαν τρεις μήνες. Ο νεαρός τα πήγαινε μια χαρά. Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα. Όλο αυτό τον καιρό μάθαινε μόνο μια κίνηση.

"Δάσκαλε", ρώτησε μια μέρα, "δεν νομίζεις ότι πρέπει να μάθω κι άλλες κινήσεις;"

"Αυτή είναι η μοναδική που ξέρεις και η μοναδική που θα σου χρειαστεί σε όλη σου τη ζωή", του είπε αυτός.

Ο μικρός εμπιστεύτηκε τον δάσκαλο του και συνέχισε την προπόνηση.

Ύστερα από αρκετούς μήνες, κατέβηκε σε αγώνες.

Με δυσκολίες και ευκολίες κατάφερε να νικήσει τους τρεις αντιπάλους του.

Ο τέταρτος ήταν πολύ σκληρός και κινδύνευε να χτυπήσει άσχημα ο νεαρός. Ο διαιτητής ζήτησε από τον Γιαπωνέζο προπονητή του μικρού να σταματήσει τον αγώνα.

"Όχι", είπε αυτός, "αφήστε τον να συνεχίσει."

Ο αντίπαλος του έκανε ένα λάθος: σε μια στιγμή κατέβασε την άμυνά του, ο μικρός το εκμεταλλεύτηκε αυτό και με μια κίνηση τον νίκησε. Ήταν πια πρωταθλητής.

Στον δρόμο της επιστροφής, ρώτησε τον δάσκαλο του:

"Δάσκαλε, πως γίνεται και νίκησα στους αγώνες μόνο με μια κίνηση που ξέρω;"

"Νίκησες", του απάντησε ο δάσκαλος του "για δύο λόγους. Πρώτον επειδή κατάφερες και εκμεταλεύτηκες το λάθος του και δεύτερον και το σπουδαιότερο, επειδή για την κίνηση που ξέρεις, η πιο γνωστή επίθεση για τον αντίπαλο είναι να σου αρπάξει το αριστερό σου χέρι!!!!"

Η μεγαλύτερη αδυναμία του μικρού, έγινε η μεγαλύτερή του δύναμη!!!

μεγαλώνουμε

Πλησιάζουμε στο τέλος και αυτού του έτους.

Τέτοιες στιγμές είναι που ο καθρέφτης της αυτοκριτικής ξεσκονίζεται, ώστε να είναι εύκαιρος.

Καθώς μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε οτι ο μοναδικός άνθρωπος που υποτίθεται οτι δεν έπρεπε να μας πληγώσει, πιθανόν να το κάνει.

Θα ραγίσει η καρδιά σου πιθανόν περισσότερες από μια φορές και κάθε φορά θα πονάει πιο πολύ.

Και εσύ θα ραγίσεις καρδιές, γι' αυτό να θυμάσαι πως αισθάνθηκες οταν το ίδιο συνέβη σ' εσένα.

Θα τσακωθείς με τον καλύτερο φίλο σου.

Θα κατηγορήσεις έναν καινούργιο έρωτα, για εκείνα που σου έκανε ένας παλιός.

Θα κλάψεις, επειδή ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και στο τέλος θα χάσεις κάποιον που αγαπάς.

Έτσι λοιπόν, τράβα πολλές φωτογραφίες, γέλασε πάρα πολύ και αγάπησε σαν να μην είχες πληγωθεί ποτέ, επειδή κάθε λεπτό που περνάς αναστατωμένος, είναι ένα λεπτό ευτυχίας χαμένο, που δεν θα επιστρέψει.

Μην φοβάσαι που η ζωή σου θα τελειώσει.

Να φοβάσαι μη και δεν ξεκινήσει ποτέ!!

δασκαλοι

"Θυμώνω εύκολα, σου το έχω πει;"
"Οχι" απαντώ
"Και ύστερα έχω ενοχές, με καταλαβαίνεις;"
"Ναι"
"Γιατί είσαι τόσο λιγομίλητος σήμερα;" με ρώτησε ενώ κατάλαβα οτι συννέφιαζε
"Επειδή έχεις να ακούσεις κάτι σημαντικό και δεν θέλω να σου αποσπάσω την προσοχή" είπα εγώ και κοίταξα από το παράθυρο την μέρα που αποχαιρετούσε τον ήλιο
"Τι να ακούσω;"
"Πως Τα αρνητικά συναισθήματα, πολύ συχνά είναι μεταμφιεσμένοι γενναιόδωροι δάσκαλοι.
Ερχονται να μας διδάξουν πως να αγαπάμε τον εαυτό μας.
Μόλις μάθουμε το μάθημα, εξαφανίζονται"
Το δειλινό έβαφε με μαεστρία τον ορίζοντα, ελπίζω και της καρδιάς μας...

ο κλέφτης των μπισκότων

Μια νύχτα, Δεκέμβρης θάτανε, μια γυναίκα βρισκόταν στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, περιμένοντας να ακούσει την αναγγελία της πτήσης της.

Μέχρι να έρθει η ώρα εκείνη, έκανε ένα γύρο στα καταστήματα, πήρε ένα βιβλίο, ένα σακουλάκι μπισκότα και γύρισε στη θέση της.

Ήταν απορροφημένη στο βιβλίο της, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να δει πως ο άνδρας που καθόταν δίπλα της, έπαιρνε κανένα δυο μπισκότα από το σακουλάκι που ήταν ακριβώς ανάμεσα τους. Δεν είπε κουβέντα, γιατί δεν ήθελε να δημιουργήσει σκηνή.

Έτσι μασούλαγε τα μπισκότα και κοίταγε την ώρα.

Εν τω μεταξύ εκείνος ο ελεεινός κλέφτης μπισκότων τα εξαφάνιζε σχεδόν όλα.

"Αν δεν ήμουν τόσο ευγενική θα του είχα μαυρίσει το μάτι του παλιάνθρωπου!" σκεφτόταν.

Με κάθε μπισκότο που έπαιρνε εκείνη, έπαιρνε κι εκείνος ένα. Όταν είχε απομείνει μονάχα ένα, περίμενε να δει τι θα γίνει.

Τότε εκείνος χαμογελαστός το παίρνει, το κόβει στα δύο και της δίνει το μισό.

"Α, δεν πάει άλλο!" σκέφτηκε. Απλώνει το χέρι της, του το αρπάζει το μισό, την ώρα που ετοιμαζόταν να το βάλει στο στόμα του. "Μιλάμε για πολύ θράσος" ξαναείπε από μέσα της και τον αγριοκοίταξε.

Εκείνη την στιγμή με ανακούφιση άκουσε από τα μεγάφωνα την πτήση της. Μάζεψε τα πράγματα της και δίχως να κοιτάξει πίσω της, επιδεικτικά κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

Επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο και βυθίστηκε στη θέση της. Θυμήθηκε το βιβλίο της. Σηκώθηκε να το ψάξει στις αποσκευές της.

Προς μεγάλη της έκπληξη βρήκε μέσα στην τσάντα της, το σακουλάκι με τα μπισκότα.

"Αν τα δικά μου είναι εδώ" είπε δυνατά για να το ακούσει και η ίδια " τότε τα μπισκότα στο αεροδρόμιο ήταν του άνδρα! Εκείνος προσπαθούσε να τα μοιραστεί μαζί μου! Εγώ ήμουν η αγενής!!

Πόσο αργά ήταν για να ζητήσει συγνώμη!!!


Αλήθεια πόσες φορές στη ζωή μας, είμαστε σίγουροι πως κάτι είναι έτσι όπως το νομίζουμε, μέχρι να ανακαλύψουμε οτι τελικά ήταν κάπως αλλιώς!!!

πέντε λεπτά ακόμη

Την περασμένη Κυριακή ήταν μια υπέροχη μέρα για περίπατο στο πάρκο.
Μια γυναίκα καθόταν δίπλα σε έναν άνδρα σε κάποιο παγκάκι, κοντά στην παιδική χαρά.
"Αυτός είναι ο γιος μου" ειπε η γυναίκα στον άνδρα δείχνοντας το αγοράκι με το κόκκινο μπλουζάκι. "Του αρέσει πολύ να κάνει τσουλίθρα"
"Είναι υπέροχος"! είπε ο άνδρας. "Η κόρη μου είναι το κοριτσάκι με το άσπρο φόρεμα. Της αρέσει να κάνει ποδήλατο."
Σε λίγο κοίταξε το ρολόι του και φώναξε στην κόρη του:
"Τι λες πάμε;"
Το κορίτσι τον παρακάλεσε:
"Πέντε λεπτά ακόμα μπαμπά!"
Εκείνος της έγνεψε καταφατικά και εκείνη συνέχισε χαρούμενη να κάνει βόλτες με το ποδηλατάκι της.
Ύστερα από λίγο της ξανακάνει νόημα:
"Μήπως να πηγαίναμε τώρα;"
"Πέντε λεπτά ακόμα μπαμπάκα μου, σε παρακαλώ!" τον ξαναπαρακάλεσε.
Εκείνος χαμογέλασε και είπε"
"Εντάξει"
"Πρέπει να είστε πολύ υπμονετικός πατέρας" σχολίασε η γυναίκα που καθόταν δίπλα του.
Ο άνδρας χαμογέλασε και είπε"
"Ο μεγάλος της αδελφός ο Γιάννης, σκοτώθηκε σε τροχαίο πέρυσι. Τον χτύπησε ένας μεθυσμένος οδηγός την ώρα που έκανε ποδήλατο εδώ κοντά. Και τι δεν θα έδινα για πέντε λεπτά με τον γιο μου. Ορκίστηκα να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος με την κόρη μου. Αυτή νομίζει οτι της δίνω άλλα πέντε λεπτά να παίξει με το ποδήλατο της. Η αλήθεια είναι οτι κερδίζω εγώ πέντε λεπτά παραπάνω που την βλέπω να χαίρεται."

Μήπως να δίναμε σήμερα και εμείς πέντε λεπτά από τον χρόνο μας σε κάποιον που αγαπάμε;