το παιδί που κάρφωνε το πεζοδρόμιο

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.

Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.

Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.

Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έίαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.

Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.

Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.

Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον γιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:

- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»

«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»

Άλλαξε το! Μπορείς;

"Kάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια! Βαρέθηκα πια!" λέει αγανακτησμένος κάποιος συνοδοιπόρος μου
"Γιατί δεν τα αλλάζεις;" τον ΄ρωτησα αφελέστατα
"Γίνονται αυτά τα πράγματα;" με κοίταξε όλο απορία
"Πως δεν γίνονται, αφού τα έχεις βαρεθει;"
"Ξέρω γω; Γιατί δεν το κάνω τότε;"
"Μάλλον επειδή σου αρέσει" του απάντησα πάλι με αφέλεια.
"Τότε γιατί γκρινιάζω;" με ξαναρωτά
"Και αυτό το ξέρεις" του απαντώ. "Και να σου πω και κάτι άλλο;"
"Για πες το..."
"Είναι μια ρουτίνα που θέλεις να ακολουθάς, επειδή σου ταιριάζει και φοβάσαι να κόψεις"
"Ποια ρουτίνα δηλαδη;"
"Ξυπνάς,
Φοράς το προσωπείο σου
Πηγαίνεις στη δουλειά
Προσποιείσαι οτι είσαι μια χαρά
Γυρίζεις στο σπίτι
Βλέπεις τηλεόραση
Ακους του καθενός τα προβλήματα
Και αγνοείς τα δικά σου!"

ένα όνειρο...ένα δένδρο...εσύ!

"Κάθε ονειρο είναι ένας σπόρος.
Κάθε σπόρος είναι ένα δένδρο.
Ένα δένδρο γεμάτο ζωή
Και αυτό που μπορεί να γίνει η δική σου ζωή.
Τα όνειρα σου είναι τα παράθυρα
μέσα από τα οποία μπορείς να δεις.
Μια ιδέα για το μέλλον σου
και του τι μπορείς να γίνεις.
Κάθε βράδυ, όταν κοιμάσαι
αισθάνεσαι τον σπόρο,
τον σπόρο του δένδρου, εκείνου που θα γίνεις.
Γι' αυτό ποτέ μην εγκαταλείπεις τα όνειρα σου!"
είπε ο Ερημίτης...

μεγάλωσες;

"Μεγαλώσαμε φίλε Ερημίτη, μας πήρανε τα χρόνια!!"
"Γιατί το λες αυτό;" ρώτησα τον συνομίληκο μου, κατα πολύ γηραιότερο φίλο
"Τι γιατί το λέω, δεν το βλέπεις, δεν το αισθάνεσαι;"
"Χμμ... μερικές φορές, και κάτω από αυστηρές προυποθέσεις"
"Αντε πάλι τα περίφημα φιλοσοφικά στιχάκια. Για εξηγήσου!"
"Για ποιο;"
"Μα για τις προυποθέσεις!"
"Του γήρατος θέλεις να πεις"
"Ναι Ερημίτη μου, γι' αυτές!"
"Βλέπεις λοιπόν; Γι' αυτό γέρασες!"
"Δεν καταλαβα!"
"Το πότε γέρασες, η το πως γέρασες;"
"Μάλλον έχεις όρεξη για παιχνίδια, κι εγώ δεν έχω καιρό για χάσιμο. Θα μου πεις επιτέλους;"
"Τώρα μόλις το είπαμε:
Δεν σταματάμε να παίζουμε, επειδή μεγαλώσαμε,
Αλλά μεγαλώσαμε επειδή σταματήσαμε να παίζουμε!!!
Κατάλαβες, μεγαλύτερε συνομίληκε μου;;;"

κανένας δεν ξεχνά....

Αφιέρωμα μνήμης:

Ευχαριστώ

"Α, μα ειναι τόσο αχάριστος!"
"Ποιος;" ρώτησα περίεργος
"Ποιος άλλος;"
"Α, κατάλαβα!" έκανα εγώ, αν και δεν ήμουν σίγουρος αν εννοούσε εκείνον που εννοώ εγώ. Η τέλεια επικοινωνία. Αφησα όμως το "πλεονέκτημα¨όπως λένε στο ποδόσφαιρο. "Λοιπόν;"
"Τι λοιπόν! Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος. Πάντα θα βρει κάτι να γκρινιάξει! Ελεος πια!"
"Μάλλον θα πρέπει να του διδάξεις με την συμπεριφορά σου μερικά πράγματα!"
"Τι πράγματα;"
"Να ευχαριστεί που δεν έχει όλα όσα θα ήθελε, επειδή έτσι θα έχει κάτι να περιμένει και να παλεύει"
"Αλλο;"
"Να ευχαριστεί που δεν ξέρει τα πάντα, επειδή έτσι του δίνεται η ευκαιρία να μαθαίνει."
"Καλά, αυτό είναι δύσκολο. Μετά;"
"Να ευχαριστεί για τις δυσκολίες που περνά, επειδή μόνο μέσα από αυτές ωριμάζει"
"Εδώ είναι που έχουμε μεγάλο πρόβλημα Ερημίτη μου. Για συνέχισε!"
"Για τα λάθη του να του πεις να ευχαριστεί, επειδή μόνο μέσα από αυτά μαθαίνει!
"Μεγάλη κουβέντα! Κάτι άλλο;"
"Να βρει έναν τρόπο να μετατρέψει τα προβλήματα σε ευλογία. Αυτό θα το καταφέρει μόνο μέσα από την ευγνωμοσύνη που θα δείξει γι' αυτά!"
"Ερημίτη μου, τόση ώρα μιλούσες για μένα! Συμβούλευες εμένα. Σε ευχαριστώ πολύ!"
"Με το παραδειγμα και τον αγώνα σου, θα μιλήσεις στις καρδιές των άλλων ανθρώπων τώρα.!

συνταγή

"Με βλέπεις πως έχω πάρει κάποια κιλά Ερημίτη;"
"Να υποθέσω οτι δεν έχεις στεναχώριες;" την ρωτώ
"Μπα! Δεν είναι αυτό! Δεν ξέρω αν σου συμβαίνει κι εσένα, αλλά εγώ όποτε στεναχωριέμαι, εγκαθίσταμαι στο ψυγείο. Δεν ξέρω γιατί το παθαίνω αυτό.."
"Μόνο όταν στεναχωριέσαι το παθαίνεις αυτό;"
"Ναι! Περίεργο δεν είναι;"
"Και γιατί δεν αναζητάς τρόπους να διώξεις την στεναχώρια σου, αλλά την παχαίνεις κιόλας;
την ξαναρωτώ, φέρνοντας την σε δύσκολη θέση όπως κατάλαβα.
"Χμμ..ίσως έχεις δίκιο αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ Ερημίτη μου, το έχω προσπαθήσει τόσες φορές!"
"Τώρα που το σκέφτομαι" της είπα " έχω υπόψη μου μια συνταγή ό,τι πρέπει για την περίπτωσή σου"
"Δηλαδή;"
"Κοίτα, να την μαγειρέψεις και μετά να μου πεις τα αποτελέσματα. Μιας και είσαι σε "τέτοια φάση" όπως λες.
"Να φέρω χαρτί και μολύβι, μισό λεπτό"
"Οχι όχι, είναι πολύ απλή θα την θυμηθείς. Πρόσεξε.
Θα χρειαστείς: 1 κιλό καλή καρδιά, 2 κιλά ήσυχη συνείδηση, 1/2 κιλό χαρούμενο πρόσωπο, 3 κιλά αγάπη, 2 φλυτζάνια γέλιο.
Και τώρα η εκτέλεση.
Θα ρίξεις στην κατσαρόλα του εσωτερικού σου κόσμου την ήσυχη συνείδηση και την καλή καρδιά. Θα το δουλέψεις καλά ώσπου να γεμίσουν την κατσαρόλα. Προσθέτεις αγάπη και το γλυκό παίρνει ωραίο ρόδινο χρώμα. Τότε ρίχνεις το χαρούμενο πρόσωπο και το γέλιο. Πρόσεξε γιατί ένα κατσούφιασμα μπορεί να κόψει το γλυκό. Βάζεις το γλυκό στο ταψί της ψυχής, το στρώνεις με την κουτάλα της θέλησης και το ψήνεις στον φούρνο της υπομονής."
Αυτό είναι.
Και να θυμάσαι όσοι έφαγαν το γλυκισμα αυτό, ομολογούν οτι το κύριο χαρακτηριστικό της γεύσης είναι ψυχική γαλήνη.
Σου εύχομαι καλή επιτυχία!