Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

να αγαπας η να κρίνεις;


Σχεδόν κάθε στιγμή της ζωής μας κρίνουμε.
Από τον εαυτό μας, μέχρι τον άλλον, μέχρι την κοινωνία κρίνουμε.
Εκφράζουμε την κρίση ή την κατά-κρισή μας. Δεν την κρύβουμε.
Η κρίση μας γεννά την κριτική, παράγει ιδέες, αλλάζει αντιλήψεις και νοοτροπίες. Αυτές κάποιες φορές, παράγουν κάτι το καινούργιο, το οποίο δεν είναι κατ' ανάγκην καλύτερο από το παλιό.
Η κρίση προκαλεί και ρήξεις. Όμως όποιος αγαπά, προσπαθεί να βρει λύση στα όποια προβλήματα με τον συνάνθρωπο, προσπαθέι να το κάνει δίχως την παρέμβαση τρίτων.
Η Δίκη του Ιησού, η κρίση Του από όλες τις τότε εξουσίες - εβραϊκή, ρωμαϊκή, βασιλική - και η κατάκρισή Του χωρίς ουσιαστικές κατηγορίες και αποδείξεις, με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα της κάθε μιας, είναι το έσχατο της ανθρώπινης εμπάθειας, αλλά και της ταπείνωσης του Θεού, που με τον τρόπο της κρίσης Του για τον κόσμο προσφέρει ζωή και όχι θάνατο.
Ο τρόπος κρίσης και απόδοσης δικαιοσύνης του Χριστού αποτυπώνεται στα φρικτά εκείνα γεγονότα των Παθών Του. Γνώμονάς Του δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης αλλά η αγάπη.. Αρνείται την βία στον κήπο της Γεθσημανή. Αρνείται να παρατάξει τις λεγεώνες των αγγέλων για να αποφύγει το θάνατο.. Απαντά με την σιωπή και την γαλήνη στην αποθέωση του συμφέροντος που χαρακτηρίζει τον φαινομενικά ισχυρό διοικητή, καθώς αυτός νίπτει τας χείρας του, για να μην χάσει την ησυχία του. Δέχεται τον εξευτελισμό της Σταύρωσης. Υπομένει τις βλασφημίες και τις προκλήσεις. Υπακούει και στην εγκατάλειψή Του από τον Πατέρα. Καταδέχεται θάνατο και ταφή και προσφέρει το μέτρο της δικής Του κρίσης: την αγάπη
Ο Κριτής του κόσμου ήρθε να προσφέρει ζωή. Για να σώσει και όχι για να απονείμει δικαιοσύνη. Για να ενώσει τον ουρανό και τη γη.
Είναι ο Κριτής της αγάπης, παραδειγματίζοντας όποιον θεωρεί τον συνάνθρωπο, αδελφό.

φήμες


Λένε πως δεν χρειάζεται να είσαι άγγελος για να γίνεις άγιος...

Δάκρυα


Ήρθα στη ζωή κλαίγοντας,
Θα φύγω με τον ίδιο τρόπο.
Τα δάκρυά μου με συντροφεύουν στη χαρά και στη λύπη.
Όταν μετανοιώνω, αλλά και όταν κάνω πως μετανοιώνω, μπορώ να κλάψω.
Οταν είμαι ερωτευμένος αλλά και όταν υποκρίνομαι τον ερωτευμένο κλαίω,
Σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη, η Εκκλησία παρουσιάζει αυτη την διάσταση των δακρύων.
Από την μιά η πόρνη γυναίκα με τα δάκρυά της σκουπίζει τα πόδια του Χριστού, δείχνοντας την μετάνοιά της και από την άλλη ο Ιούδας δακρύζει οταν την βλέπει να ξοδεύει τόσα χρήματα για το μύρο της αγάπης. Στο τέλος σκουπίζοντας τα δάκρυά του, διώχνει από κοντά του την αληθινή ζωή.
Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως στον κόσμο συγκρούεται το καλό με το κακό. Έτσι ο κάθε ένας από μας πρέπει να πάρει θέση που θα ανήκει. Η Εκκλησία όμωςπιστεύει πως το κακό δεν υπάρχει από μόνο του αλλά εμφανίζεται όταν επιλέγω να μην είμαι με το φως. Έτσι δημιουργείται η σκιά που λέγεται κακό. Συνυπάρχει σαν δυνατότητα στη ζωή για να γεμίσει την απουσία του φωτός.
Δυστυχώς οι ισχυροί του κόσμου ιδιοποιούνται την ταυτότητα του χριστιανισμού και ταυτίζονται με τον Ιούδα και τα δάκρυα της υποκρισίας του.
Όσους δεν συμφωνούν μαζί τους, τους βάζουν στην θέση της πόρνης γυναίκας. Ξεχνούν όμως οτι ο Χριστός δεν δέχεται τα δικά τους δάκρυα, αλλά της γυναίκας. Αυτής της ταλαιπωρημένης ύπαρξης που ζητά ένα στήριγμα στην επιστροφή της.
Να το πουμε ξεκάθαρα. Οποιος ονομάζει τον εαυτό του συνήγορο του καλού, είναι υποκριτής. Kοιτά το συμφέρον του. Δεν αγαπά.
Μόνο οι άνθρωποι που πονάνε για τα λάθη τους και αγαπούν, δακρύζουν με ειλικρίνεια και εκεί ανάμεσα στα δάκρυά τους βλέπουν πεντακάθαρα τον Θεό.

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

O δρόμος της συγνώμης



Δεν είναι άλλος δρόμος ποιο ασφαλής για να βιώσουμε την Ανάσταση παρα μονάχα της συγνώμης.
Μα, τι σημαίνει συγχωρώ;
Συγχωρώ θα πει στ' αλήθεια να θυμάμαι
πως κανένας δεν είναι τέλειος.
Πως ο καθένας μας μπορεί να γλιστρήσει
ενώ θέλει πολύ να παραμείνει όρθιος.
Πως ο καθένας μας λέει πράγματα
που ευχόμασταν να μην τα έχει πει.
Πως όλοι μπορεί να ξεχάσουμε οτι
πιο μεγάλη σημασία έχει να αγαπάς
παρά να διεκδικείς το δίκιο σου.
Συγχωρώ θα πει
πως είμαστε πιο σημαντικοί από τα λάθη μας.
Πως είμαστε συχνά γεμάτοι συμπόνοια για τα σφάλματα των άλλων
για να είμαστε πονετικοί στα λάθη τα δικά μας.
Συγχωρώ θα πει
πως έχω στην καρδιά μου χώρο
για να ξεκινήσω ξανά
και ξανά
και ξανά
και ξανά....

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

η αληθινή ομορφιά


Καλημέρα μας,
Σήμερα η Εκκλησία φέρνει μπροστά μας δυο γεγονότα.
Ενα από αυτά είναι η συκιά που ξεράθηκε.
Καθώς βάδιζε ο Χριστός με τους μαθητές του στην Ιερουσαλήμ, βλέπει μια πανέμορφη συκιά. Τη θαύμασε. Ομως όταν πήγε να φάει καρπό, σύκα, σεν βρήκε ούτε ένα. Την απέρριψε. Δεν θα βγάλει πια καρπούς. Δεν υπήρχε προσφορά επάνω της, δεν υπήρχε αγάπη. Ετσι της αφαιρέθηκε η ομορφιά.
Αν κοιτάξεις γύρω, θα δεις πόσο κυριαρχεί το "φαίνεσθαι" και όχι το "Είναι". Είναι όλα τόσο εξωραισμένα. Παρουσιάζουν ένα κόσμο άψογο ( διαφημίσεις), δες την πληροφορία τι σου μεταφέρει.
Ακόμα και ο θάνατος είναι εξωραισμένος. Λεμε " Έφυγε", "δεν τα κατάφερε", Έσβησε" κλπ. Να μην μπούμε στην ουσία των πραγμάτων. Απλά να τα ωραιοποιήσουμε. Επιφανειακά να μείνουμε μόνο στην ομορφιά.
Όμως υπάρχει η ομορφιά που χορταίνει. Είναι η αγάπη. Αυτή δεν κάνει θόρυβο. Δεν προβάλλεται στα ΜΜΕ. Έχει για καρπούς την συγνώμη, την συγχώρεση, την προσφορά, την γνησιότητα και την ειρήνη. Την στροφή στο Θεό και στο συνάνθρωπο.
Δεν είναι η άρνηση της ομορφιάς. Αλλά άρνηση του "δήθεν". Της πλαστικής επέμβασης να κρύψεις τις ρυτίδες του φόβου και της μοναξιάς.
Η αληθινή ομορφιά είναι στη σχέση με το Θεό και τον αντικρινό και ταυτόχρονα με το μέσα μας.
Αυτή η ομορφιά δίνει καρπούς πολλούς για να καταξιωθεί και να απογειωθεί η σχέση.
Αυτό είναι το μήνυμα της σημερινής μέρας.
Πολλές ευχές για ουσιαστική και με νόημα γεμάτη, Μεγάλη Εβδομάδα

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Ποιον υποδέχεσαι με Βάγια;


Εσύ ποιόν υποδέχεσαι ως τον βασιλιά σου;
Ποιόν ανεβάζεις σε ψηλό θρόνο και περήφανα υπηρετείς;
Σαν να σε βλέπω, στριμωγμένο μέσα σε κοσμοσυρροή, να ορθώνεσαι στις μυτες των ποδιών σου, να τον δεις.
Καμιά φορά τον ακους από τα μεγάφωνα και λιώνεις...
Ποιόν υποδέχεσαι με δάφνες στην είσοδο της καρδιάς σου, και τον θρονιάζεις εκεί να σε διατάζει;
"Ευλογημένος ο ερχόμενος" ! φώναζες δίχως να υπολογίζεις πως εκείνος θα σε διαφεντέψει ως δυνάστης.
Τον περίμενες ως Πατέρα.
Τώρα είσαι θυμωμένος. Το ξέρω. Προδώθηκες.
Τώρα δεν πιστεύεις πια κανέναν. Την καρδιά σου την κρατάς κλειδωμένη.
Σήμερα, στέκεται διακριτικά παράμερα και χτυπά την πόρτα της ο Χριστός.
Σε περιμένει. Δίχως να ζητά τίποτα. Απλά και ταπεινά.
Έχεις το κουράγιο να δεις την αλήθεια;
Δεν ήρθε να τον προσκυνήσεις αλλά να σε υπηρετήσει.
Θα του ανοιξεις; Το κλαδί της δάφνης σε περιμένει να το ανεμίσεις.
Θα είσαι αυτή τη φορά νικητής η θα παραμείνεις πικραμένος και νικημένος;

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Αναστήθηκε η φιλία. Του Λαζάρου!

Του Λαζάρου σήμερα, της ανάστασης της φιλίας.
Δεν μπορεί ο φίλος να είναι στον τάφο και εσύ να μην δακρύζεις. Ακόμα και αν είσαι ο ίδιος ο Χριστός.
Κανένας δεν γεννήθηκε για να πεθάνει. Δεν είναι στην φύση μας.
Πόσο μάλλον η φιλία.
Η αγάπη πρέπει να νικήσει το θάνατο, τη σήψη, τη φθορά.
Ο καθένας ζητά την ανασταση. Εγώ από τους πρώτους.
Την βρίσκω μέσα μου. Ο Χριστός ανέστησε εκείνο που όλοι είχαν θανατώσει. Παρατήσει. Ξεχάσει.
Δεν γίνεται!, είπε. Δεν γίνεται. Είναι παράλογος ο θάνατος.
Στον κόσμο Μου, η ζωή βασιλεύει.Η τιμή στη φιλία. Η τιμή στην ελπίδα.
Το πιστέυεις;

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Διπλή χαρά, διπλό ρίσκο




Σήμερα γιορτάζουν τα καλά νέα.
Οι ωραίες ειδήσεις. Αυτές που σου δίνουν ελπίδα και δύναμη να συνεχίζεις.
Αλήθεια, τί είναι ένα καλό νέο;
Αυτό που σε κάνει να χαίρεσαι; Να ξεχνιέσαι; Να σκέφτεσαι;
Η μήπως να σε κάνει να ρισκάρεις;
Επειδή λέω της σημερινής γιορτής τα νέα είναι σωστό ρίσκο.
Από την μιά έχεις να απαντήσεις στο υπέρλογο. Σε εκείνο που παίρνει την τετράγωνη λογική σου και την ανεβάζει εκατό σκαλιά παραπάνω.
Σου λέει: Να έρθει ο Θεός ανάμεσά μας;
Τι θα απαντήσεις;
Πρόσεχε γιατί είπαμε είναι ρίσκο. Και αν είναι ψέμα; Τι θα απογίνουν οι ελπίδες σου;
Μα κι αν είναι αλήθεια; Τι θα απογίνουν οι αμφισβητήσεις και οι ενοχές σου;
Θα καθίσεις από απόσταση να παρατηρείς ή θα πάρεις μέρος στη γιορτή;
Θα ερωτευτείς από μακριά; Η θα αγκαλιάσεις την αγάπη;
Υστερα είναι και το άλλο:

epanastasi.jpg


Λες να πετύχει η επανάσταση;
Τι θα την κάνεις ύστερα με την χαρά σου;
Αν όμως δεν πετύχει;
Πως θα αντέξεις την μιζέρια σου;
Έτσι είναι τα πράγματα σήμερα αγαπητοί μου συγκάτοικοι.
Μερίδιο στη γιορτή πάντως έχουν εκείνοι που αγαπούν τον ουρανό.

eleftheria.jpg

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

μητέρα


Κάποτε σε μια φτωχική γειτονιά, ζούσε μια μάνα που είχε ένα μικρό αγόρι μόλις τεσσάρων ετών, όμως αυτό δεν την ήθελε και ντρεπόταν πολύ για την όψη της, επειδή είχε ένα μάτι και την έβλεπε σαν τέρας!
Αναγκαστικά μεγάλωνε μαζί της, αλλά ποτέ δεν την δέχτηκε και δεν της επέτρεπε να πάει στο σχολείο να ρωτήσει γι΄ αυτόν, αλλά ούτε και την παρουσίαζε στους φίλους του, γιατί ντρεπόταν πολύ με την αναπηρία της μητέρας του.
Τα χρόνια πέρναγαν, τελείωσε τις σπουδές του, και κανείς μέχρι τώρα δεν την είδε ποτέ, γιατί την είχε καλά κρυμμένη.
Ήλθε η ώρα που γνώρισε την σύντροφο της ζωής του. Έκανε οικογένεια - παιδιά, αλλά ούτε και τους ανάφερε ποτέ για την μητέρα του. Το μόνο που τους είχε αναφέρει, ήταν ότι δεν έχει μητέρα…
Για όλα αυτά δεν είπε τίποτε στην μητέρα του.
Αυτός όμως πήγαινε πότε - πότε κρυφά και την έβλεπε στην φτωχική της παράγκα.
Κάποτε έκανε καιρό να την δει και ο πόθος της μάνας, έσκισε βουνά και λαγκάδια για να τον βρει και να δει έστω και για λίγο το μονάκριβο παιδί της.
Όταν έφτασε στη πόρτα του σπιτιού του, κτύπησε την πόρτα του. Της άνοιξε η υπηρέτρια και τα παιδιά που ήταν εκεί, αντίκρισαν την γυναίκα με το ένα μάτι και άρχισαν να φωνάζουν και να κλαίνε από τον τρόμο τους.
Δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τέτοια όψη και με το δίκιο τους να ήταν δικαιολογημένη η συμπεριφορά τους.
Τότε ο στοργικός πατέρας έτρεξε έντρομος να δει κι αυτός τι ακριβώς συμβαίνει και όταν την είδε άρχισε να φωνάζει έξαλλος, να την βρίζει, να την σπρώχνει, και σαν κουρέλι την απομάκρυνε από την έπαυλή του, την ελεεινή ζητιάνα όπως την κατονόμαζε.
Αφού την είχε απομακρύνει αρκετά της είπε με άγρια φωνή:
Τι γυρεύεις εδώ;
Δεν σου είπα να μην έρθεις ποτέ στο σπίτι μου; Δεν θέλω να σε δουν τα παιδιά μου, η γυναίκα μου και ο κοινωνικός μου περίγυρος!
Τότε η πικραμένη μάνα, σιωπηλή και με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς που ξανάδε μετά από καιρό το μονάκριβο παιδί της, παίρνει τον δρόμο της επιστροφής.
Ο γιός της είχε θυμώσει τόσο πολύ από το γεγονός αυτό και για αρκετό χρονικό διάστημα δεν πήγε να την δει, ώσπου κάποτε, κάποιο περίεργο μητρικό συναίσθημα τον οδήγησε έξω από την καλύβα της μητέρας του.
Χτύπησε την ερειπωμένη πατρική του πόρτα, αλλά απόκριση δεν πήρε, κι εκεί που ετοιμαζόταν να φύγει, άκουσε μια φωνή απ΄ τον διπλανό φτωχόσπιτο και να του λέει:
-Γυρεύεις κάτι αγόρι μου;
-Ε, την μάνα μου θέλω.
-Λυπάμαι πολύ λεβέντη μου, αλλά η μάνα σου, πάει καιρό που έφυγε απ΄ τη ζωή αυτή, όμως μου έδωσε για σένα αυτό το γράμμα και με παρακάλεσε να στο δώσω μετά από τον θάνατό της.
Τώρα σου ανήκει και μπορείς να το πάρεις.
Το πήρε στα τρεμάμενα χέρια του, το άνοιξε και άρχισε να διαβάζει:
Πολυαγαπημένο και μονάκριβο παιδί μου, τώρα πια που δεν είμαι στη ζωή, ώστε να με βλέπεις και να ντρέπεσαι, ήλθε η ώρα να μάθεις την μεγάλη αλήθεια.
Όταν ήσουν 6 μηνών, σε ένα δυστύχημα μαζί με τον πατέρα σου, ό οποίος χάθηκε από τότε, έχασες το ένα σου μάτι, έτσι λοιπόν παιδί μου έβγαλα το δικό μου μάτι και στο δώρισα για να έχεις μια καλύτερη ζωή.
Δεν πειράζει σπλάχνο μου που με απαρνήθηκες, κι ας μου στέρησες την χαρά της μάνας. Το να σε βλέπω όμως να μεγαλώνεις, να σπουδάζεις, να κάνεις την δική σου οικογένεια, σαν μάνα καμάρωνα κρυφά για το παιδί μου....
Όμως να ξέρεις δεν σου κρατώ κακία, σ΄ αγαπώ όμως τόσο πολύ, όσο δεν μπορείς να φαντασθείς... Αν χρειαζόταν στην ζωή μου, θα σου έδινα και το άλλο μου μάτι, για να είναι πάντα καλά το παιδί μου…
Αυτός τότε έκλαψε πικρά για την απαράδεκτη συμπεριφορά του, όμως ήταν πολύ αργά, αφού δεν πρόλαβε ποτέ να πει στην μάνα του, ποσό πολύ την αγαπούσε, αλλά και πόσο πολύ την πίκρανε σ΄ όλη της ζωή, ζητώντας της ένα συγνώμη από τα βάθη της καρδιάς του.
Μετάνιωσε πικρά για το μεγάλο κακό που της έκανε, στερώντας της το μητρικό δικαίωμα της αγάπης….
Ας μη ξεχνάμε με την σειρά μας τους γονείς και να τους σκορπίζουμε την αγάπη μας…

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ποίηση και σύνδρομο Down


Θα ήθελα τούτη τη μέρα, τούτο το πρωινό, να αφιερώσω τη σκέψη και την αγάπη μου σε τούτα τα αλληλένδετα.
Στα παιδιά με την ιδιαιτερότητα αυτή που δεν διαφέρουν σε τίποτα από την Ποίηση.
Γι' αυτό ίσως και τα τιμούν την ίδια μέρα,
επειδή είναι στην καρδιά μας και τα δυο.
Λοιπόν αυτά τα παιδιά γράφουν ποιήματα.
Πως θα μπορούσαν άλλωστε να μην γράφουν...
Αφειερωμένα εξαιρετικά σε όλους μας.
Με ανοιχτά τα φύλλα της καρδιάς διαβάζουμε και ακούμε:

Ο Φώτης έχει νοητική υστέρηση και υποφέρει από επιληπτικές κρίσεις... Ο δείκτης νοημοσύνης του είναι μόλις 45...μα διαβάστε τι θεσπέσιο ποίημα έγραψε:

Ζεματιστό μυαλό που καίει
προχωράει στην καρδιά
και τη ζεματάει και 'κείνη,
και τα δυο είναι ζεστά.

Και νιώθω αναστεναγμό και γεμίζω χαρά
και γίνομαι ευτυχισμένος και μπορώ να κάνω τα πάντα.
Και κολλάω σαν άγαλμα, κοιτάζω τα πάντα.

Θέλω την ηρεμία μου, να μη μ' ενοχλήσει κανείς.
Τα νεύρα μου μ' αναστατώνουν
και το μυαλό ζεματάει πιο πολύ ακόμα!
Η καρδιά μου παραμένει κανονική...

Όταν παραμένω σαν άγαλμα,
είναι σα να μου συμβαίνει κάτι σκεπτικό
σε οποιοδήποτε πράγμα της φαντασίας που έχω
στα πράγματα αυτά.

Ο Στέλιος έχει μέτρια νοητική υστέρηση και παρουσιάζει κρίσεις επιληψίας. Έχει κύρτωση, έντονο στραβισμό και δυσλειτουργία στα όργανα άρθρωσης... Μα δεστε πόσο καλά τα πάει σε κάτι άλλο??

Χριστίνα

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σε αγαπώ πολύ.

Άνοιξε την πόρτα σου να μπω
για να σου δώσω ένα μεγάλο φιλί.

Όταν φεύγεις μακριά μου,κλαίω και πονώ.
Άνοιξε την πόρτα σου να μπω, χωρίς εσένα δεν μπορώ.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, γιατί δεν μου λες τί νιώθεις??
Αγαπημένη μου Χριστίνα, γιατί δεν μου λες πως μ' αγαπάς??

Αγαπημένη μου Χριστίνα, δεν θέλω να φύγω από δίπλα σου.
Αγαπημένη μου Χριστίνα, πες μου τί νιώθεις για μένα.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σ' αγαπώ για πάντα.
Για πάντα, δεν θα φύγω από δίπλα σου ποτέ.

Αγαπημένη μου Χριστίνα, σ' αγαπώ πιο πολύ
γιατί είσαι ό,τι μου 'χεις απομείνει στη ζωή.

(Υ.Γ.Το ποίημα του είναι αφιερωμένο στην αδερφή του Χριστίνα με την οποία μένει καθώς οι γονείς τους έχουν πεθάνει)

Ο Μάρκος έχει σύνδρομο Down και τραυλισμό!!! Αυτό δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει συγκρότημα μαζί με άλλα 3 παιδιά με ειδικές ικανότητες (με την βοήθεια της κ.Ντόρας Ψαλτοπούλου καθηγήτριας μουσικοθεραπείας) με όνομα "Ανταλλαγές"... το ακόλουθο ποίημα έχει τον ίδιο τίτλο:

Ανταλλαγές

Σου δίνω και μου δίνεις
αγάπη κι ελπίδες.
Μια λάμψη έχουν τα μάτια
και σε μάτια αντανακλούν
αγάπη κι ελπίδες.
Η λάμψη φωτίζει τη θάλασσα.
Δίνω μια και σπάω το γυαλί
και αγγίζω την καρδιά που χάλασα.
Κι όταν σπάσει το γυαλί,
ανακυκλώνεται η ζωή
και αυτό σημαίνει αγάπη.
Σου δίνω και μου δίνεις
αγάπη κι ελπίδες...

Ποίηση η ζωή όταν πολύχρωμα συναισθήματα γεμίζουν τον ουρανό της ψυχής μας. Όταν σπέρνουμε ευαισθησία θερίζουμε ανθρωπιά.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

το δώρο των προσβολών


Ζούσε κάποτε ένας τρανός πολεμιστής. Παρόλα τα χρόνια που είχαν περάσει, μπορούσε να νικήσει ακόμα τους πάντες. Η φήμη του είχε ταξιδέψει μέχρι τα πέρατα της γης. Ωστε πολλοί νεαροί είχαν έρθει κοντά του να διδαχθούν από αυτόν.
Κάποια μέρα, ένας άσημος νέος πολεμιστής εμφανίστηκε στο χωριό. Ηρθε αποφασισμένος να νικήσει εκείνον τον πανάξιο πολεμιστή. Αυτός ο μικρός και άσημος είχε μια εξαιρετική ικανότητα για να νικά τους αντιπάλους του. Εκτός από την σωματική δύναμη, μπορούσε να ανακαλύψει και να εκμεταλευτεί κάθε ψεγάδι και αδυναμία του αντιπάλου και να τα χρησιμοποιεί για να τους εξουδετερώνει. Περίμενε να κάνει ο άλλος την πρώτη κίνηση, και αμέσως με ταχύτητα αστραπής τους χτυπούσε ανελέητα. Πέρα από την πρώτη αυτή κίνηση δεν είχε επιζήσει κανένας.
Οι νεαροί μαθητευόμενοι παρακάλεσαν τον γέρο δάσκαλό τους να μην αποδεχθεί την πρόκληση. Εκείνος όμως βγήκε για να αντιμετωπίσει τον ξένο.
Ο νεος πολεμιστής με το που είδε τον γέρο να έρχεται, άρχισε τις βρισιές και τις προσβολές. Τον έφτυνε στο πρόσωπο, του πετούσε χώμα στα μάτια, του μιλούσε άσχημα για την οικογένεια και τους προγόνους του.
Εκείνος παρέμενε σιωπηλός και ήρεμος.
Αφού πέρασε κάμποση ώρα και κουράστηκε ο νεαρός, νικημένος τα παράτησε και έφυγε.
Αμέσως περικύκλωσαν τον δάσκαλο τους οι νεαροί μαθητές και τον ρώτησαν πως τα κατάφερε. Πως άντεξε τόσες προσβολές. Πώς τον κατατρόπωσε.
"Αν κάποιος σου δώσει ένα δώρο κι εσύ δεν το δεχθείς σε ποιον ανήκει;" τους ρώτησε!!

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Να θυμάσαι: ο,τι και να γίνει είσαι ευλογημένος


Ερημίτη, θα άκουσες κι εσύ τα νέα οικονομικά μέτρα, την σκληρή βιοπάλη που συνθλίβει την αξιοπρέπεια μας, ζεις μέσα στην κοινωνία της ανωνυμίας...και γκρινιάζεις...γκρινιάζεις....Για σκέψου όμως και αυτά:
Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία παρά αρρώστια, είσαι πιο προνομιούχος από περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους που δεν θα επιζήσουν μέχρι το τέλος της εβδομάδας.

Αν δεν έχεις ζήσει ποτέ τον κίνδυνο της μάχης, την μοναξιά της φυλάκισης, την αγωνία των βασανιστηρίων η την πείνα, είσαι μπροστά από 500 εκατομύρια ανθρώπους στον κόσμο.

Αν μπορείς να πας στην εκκλησία, δίχως τον φόβο της τιμωρίας, της σύλληψης, των βασανιστηρίων η του θανάτου, είσαι πιο προνομιούος από τρία δισεκατομύρια ανθρώπους στη γη.

Αν έχεις φαγητό στο ψυγείο στου, ρούχα πάνω σου, μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου και ένα μέρος να κοιμηθείς, είσαι πιο πλούσιος από το 75% των κατοίκων της γης.

Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, μέσα στο πορτοφόλοι σου, και μπορείς να αφήσεις ψιλά σε ένα πιατάκι κάπου, είσαι ανάμεσα στο 8% των πιο πλούσιων ανθρώπων της γης.

Αν οι γονείς σου ζουν και είναι ακόμα παντρεμένοι, είσαι πολύ σπάνιος.

Αν σηκώνεις το κεφάλι σου με χαμόγελο και είσαι πραγματικά ευγνώμων, είσαι ευλογημένος, επειδή η πλειονότητα των ανθρώπων μπορεί να το κάνει, αλλά οι περισσότεροι δεν το κάνουν.

Αν μπορείς να κρατήσεις το χέρι κάποιου, να τους αγκαλιάσεις αλλα ακόμα να τους αγγίξεις στον ώμο, είσαι ευλογημένος επειδή μπορείς να προσφέρεις ένα θεραπευτικό άγγιγμα.

Αν διαβάζεις αυτή την εγγραφή, ήδη έχει μια διπλή ευλογία. Επειδή κάποιος σε σκέφτεται τώρα και ακόμα παραπέρα, είσαι πιο προνομιούχος από δύο δισεκατομύρια ανθρώπους που δεν μπορούν να διαβάσουν καθόλου.

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

σκάλα για τον ουρανό


Σήμερα συνταξιδευτή μου έχουμε να συλλογιστούμε για να ανακαλύψουμε σε ποιο σκαλοπάτι είμαστε.
Γιατί όπως θα το έχεις καταλάβει, σε μια σκάλα βρισκόμαστε όλοι και ανεβαίνουμε.
Όλοι. Δίχως εξαίρεση.
Ακόμα και 'κείνοι που θαρρούν πως λιγοψύχησαν, και αυτοί στον Πηγαιμό είναι, όπως θα το έλεγε και η Λυγερή.
Στην κορυφή της σκάλας, μας περιμένει η αρχή της επόμενης.
Μέχρι να φτάσουμε εκεί που έχουμε ονειρευτεί.

Δεν μπορεί! Θα έχεις ένα στόχο, ένα όραμα, ακόμα και το Tίποτα είναι ένα όραμα.
Το "Τίποτα". Με κεφαλαίο T.
Θέλει θάρρος και αρετή για να το έχεις στόχο.
Ας είναι.
Κάθε σκαλοπάτι και μια αρετή.
Το περίεργο με τις αρετές είναι πως εκεί που τις βλέπεις, εκεί τις χάνεις!
Άπιαστα πουλιά.
Μόλις πεις "απέκτησα την πραότητα και την απλότητα", νιώθεις ένα χέρι δυνατό να σε τραβάει από το σκαλοπάτι αυτό και να σε φέρνει πίσω, στην αρχή, εκεί που θα συναντήσεις εκείνους που διαφωνούν με την δήλωσή σου αυτή. Είναι εκείνοι που τους εγκατέλειψες για να γίνεις πράος και απλός.
Κατάλαβες έτσι;
Η περηφάνεια.
Η σκάλα είναι ψηλή, οι αρετές πολλές. Ο δρόμος μακρύς.
Ο σκοπός ιερός. Το θάρρος περισσεύει. Η απόφαση δοσμένη.
Να,ι θα πέσεις, όμως θα ξανασηκωθείς. Γιατί έτσι είναι η σκάλα προς τον ουρανό.
Τον ουρανό τον λες Θεό, τον λες και συνάνθρωπο.
Είσαι εσύ. Είμαι εγώ.

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

θέλω να σου χαρίσω ένα κουτί



Η ιστορία αρχίζει πριν από καιρό, όταν ένας πατέρας τιμωρεί την πεντάχρονη κόρη του για ένα πολύτιμο αντικείμενο που έχασε.
Ήταν φτωχοί και δεν είχαν καθόλου χρήματα.
Την επόμενη μέρα, πήγε το παιδί ένα δώρο στον πατέρα του και του είπε:
- Αυτό είναι για σένα!
Ο πατέρας ξαφνιάστηκε στην αρχή, θύμωσε όμως πολύ όταν το άνοιξε και είδε οτι ήταν άδειο.
Μίλησε με βαρύ τόνο στην κόρη του:
- Δεν ξέρεις οτι όταν δίνουμε ένα δώρο σε κάποιον πρέπει να βάζουμε κάτι μέσα στο κουτί;
Η μικρή τον κοίταξε με δάκρυα στα μάτια και του απάντησε:
- Το κουτί αυτό είναι γεμάτο με φιλιά για σένα!!
Ο πατέρας ντράπηκε, γονάτησε και της ζήτησε να τον συγχωρέσει.
Από τότε ο πατέρας είχε το κουτί δίπλα στο κρεβάτι του, κι όποτε δεν ήταν καλά, ή χρειαζόταν να πάρει θάρρος, το άνοιγε και έβγαζε ένα φιλί.
Ο καθένας μας έχει ένα κουτί γεμάτο με την αγάπη των δικών του ανθρώπων.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο που θα μπορούσες να έχεις.

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

για ένα πράγμα έχω μετανοιώσει...

boy.jpg


Κοιτώντας τη ζωή μου προς τα πίσω,
για ένα πράγμα έχω μετανοιώσει,
και το καταθέτω,
ότι πολύ συχνά
όποτε αγαπούσα
δεν το ομολογούσα...

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Τουλάχιστον δέκα λόγοι που δείχνουν πως είσαι πλούσιος


Ακόμα και σε περιόδους οικονομικής δυσκολίας είναι καλό να ζούμε με προοπτική. Ενας διάσημος συγγραφέας είπε πως " Πλούτος είναι η ικανότητα σου να ζεις τη ζωή στο έπακρο" Λοιπόν, για πάμε να μετρήσουμε:

  1. Δεν κοιμήθηκες νηστικός εχθές το βράδυ.
  2. Δεν κοιμήθηκες στον δρόμο.
  3. Μπορούσες να επιλέξεις τα ρούχα που θα φορούσες το πρωί.
  4. Ούτε ένα λεπτο δεν φοβήθηκες για κάτι.
  5. Είχες πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
  6. Έχεις πρόσβαση σε ιατρική φροντίδα.
  7. Έχεις πρόσβαση στο διαδίκτυο.
  8. Μπορείς να διαβάζεις.
  9. Έχεις δικαίωμα ψήφου.
  10. Αφήνω το δέκατο να το συμπληρώσεις εσύ, παλλικαρίσια!

Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι στον κόσμο, που θα πιστοποιήσουν οτι είσαι πλούσιος. Γι' αυτό δείξε λίγο ευγνωμοσύνη....ακόμα και σε καιρούς όπως αυτοί που περνάμε...

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

κατάλογος


Κάθε βράδυ, το είχα συνήθειο, να γράφω ένα κατάλογο με τα πράγματα εκείνα που δεν θα πήγαιναν καλά την επόμενη μέρα.
Κάθε πρωί κοιτούσα τον κατάλογο και πρόσθετα κάποια ακόμα.
Ωσπου μια μέρα τέλειωσε το στυλό
και άλλαξε τελείως η ζωή μου!