τι σε νοιάζει

"Εμαθα πήγες στον γιατρό, είναι αλήθεια;" με ρώτησε ο γείτονας μου. Συνομίληκος.
"Πήγα, ναι" του λέω. "Εχθές."
"Γιατί; Τι έχεις;" με κοιτά με ενδιαφέρον. Ίσως και κάποιο φόβο.... δεν ξέρω...
"Τι να σου πω...δεν κατάλαβα" του απαντώ "Με είχε βάλει να κάνω κάποιες εξετάσεις την περασμένη εβδομάδα και εχθές πήγα για τις απαντήσεις.
"Και;"
"Ε, για την ηλικία σου καλές είναι" μου είπε.
"Για εξηντάρη καλές θα είναι" γέλασε ο φίλος μου
Γέλασα κι εγώ.
"Αυτό είναι;" με ξαναρωτά.
"Οχι. Τον ρώτησα αν θα ζήσω μέχρι τα ογδόντα."
"Μπα; Και;"
"Με ρώτησε αν καπνίζω, αν πίνω, αν παίρνω ναρκωτικά, δυνατά φάρμακα. Του απάντησα πως δεν κάνω τίποτα απο΄αυτά. Ύστερα με ξαναρώτησε αν τρώω λιπαρά πολλά. Του αρνήθηκα, επειδή ο προηγούμενος γιατρός μου είπε οτι είναι πολύ επιβλαβή για την υγεία μου"
"Συγχαρητήρια!" εκανε ο φίλος.
"Στην συνέχεια" τον έκοψα εγώ "με ρώτησε αν περπατώ, αν κάνω ποδήλατο, παίζω γκόλφ κάτω από τον ήλιο. Του απάντησα αρνητικά. Του είπα οτι αποφεύγω τον ήλιο όσο μπορώ. Μετά με ρώτησε αν παίζω τυχερά παιχνίδια με πάθος, αν οδηγώ γρήγορα αυτοκίνητα, αν ερωτοτροπώ πολύ. Και πάλι του είπα με εμφαση οτι δεν κάνω τίποτα από αυτά."
"Ε, τότε" με έπιασε από τον ώμο ο γιατρός " τι σε νοιάζει αν θα ζήσεις μέχρι τα ογδόντα;"

ψυχή...

"Για να σε δοκιμάσω τώρα Ερημίτη!"
"Στο τρεξιμο;"
"Μμμ...κρυάδες!"
"Που να με δοκιμάσεις λοιπόν;"
"Στην κρίση σου. Πιστεύεις οτι υπάρχει ψυχή;"
"Πω πω τέτοια θα πούμε τώρα;"
"Γιατί; Τι έχει το "τώρα";"
Ττο "τώρα" τα έχει ΄"όλα"!!"
"Αυτές τις εξυπνάδες περίμενα. Λοιπόν, τι λες για την ψυχή;"
"Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή. Με πολλά παρακλάδια. Δεν είναι εύκολο να βρούμε την άκρη μέσα σε δυο λεπτά"
"Εχουμε πολλά"
"Η αλήθεια είναι οτι δεν έχουμε"
"Καλά λοιπόν. Κοίτα τι θα γίνει. Θα σου δείξω ένα βιντεάκι και θα μου πεις την γνώμη σου εντάξει;"
"Τελευταίες επιτυχίες;"
"Ωχ μωρέ Ερημίτη, όταν έχεις τα κέφια σου δεν παίζεσαι. Το βιντεάκι έχει να κάνει με την ψυχή που σου λέω. Με προβληματίζει και θέλω την γνώμη σου."
"Αντε βάλτο. Να σοβαρευτούμε λίγο. Για βάλε:
"Να σου πω πριν οτι πρόκειται για δύο ανθρώπους που αποφάσισαν να τραβήξουν το ηλιοβασίλεμα. Κάπου στο Σεράγιεβο. Κοίτα τι είδαν και κατέγραψαν πάνω και μέσα σε ένα σπίτι"
"Για βάλτο ντε!"


"Μάλιστα. Καμιά βοήθεια συνοδοιπόροι μου;"

Αξίζεις πολλά!

"Μα επιτρέπεται σήμερα που είναι Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο προ των πυλών να είσαι τόσο κατσούφης;"
"Ασε με Ερημίτη μου, άσε με και πάω να σκάσω!"
"Μα γιατί; Τι σου συμβαίνει;"
"Μελαγχολία..."
"Μελαγχολία; Νέο παιδί με όλη την δύναμη του κόσμου στα χέρια σου;"
"Σιγά τη δύναμη. Αυτό με στεναχωρεί που δεν μπορώ να ...."
"Α, κατάλαβα. Θέλεις να στριφογυρίσεις τον κόσμο...να του δώσεις μια....να φέρεις τα πάνω κάτω...Αυτό είναι;"
"Ναι αλλά νιώθω τόσο αδύναμος, τόσο μικρός, τόσο...."
"Ακου, θα κάνουμε ένα πείραμα."
"Πείραμα; Τι πείραμα;"
"Για να διαπιστώσουμε αυτή σου την αδυναμία, θα κάνεις ο,τι σου πω σήμερα και τα λέμε αύριο τα αποτελέσματα. Σύμφωνοι;"
"Εντάξει! Για πες..."
"Λοιπόν, Μόλις βγεις έξω από εδώ, αρχικά τους φίλους και γνωστούς που θα συναντήσεις, θα τους χαμογελάσεις, θα τους χαιρετήσεις και θα βρεις να τους πεις κάτι καλό που έχουν και θα τους το τονίσεις αυτό. Θα τους παινέψεις. Στ' αλήθεια όμως, επειδή το αξίζουν και δεν τους το λέει κανένας."
"Και;"
"Τι και; Θα διαπιστώσεις αμέσως, και το εννοώ αυτό, οτι με λίγες λέξεις όμορφα διαλεγμένες, μπορείς, άμεσα, κάθε άνθρωπο πάνω σε τούτον τον πλανήτη να του ικανοποιήσεις την πιο μεγάλη και βασική του ανάγκη: Να αισθάνεται ωραία με τον εαυτό του."
"Είναι σημαντικό αυτό;"
"Αν είναι λέει! Τότε θα ανακαλύψεις, πόσο απλή είναι η ζωή και πόσο παντοδύναμος είσαι εσύ! Άντε, πήγαινε και περιμένω αποτελέσματα!!"
"Συνοδοιπόροι, και από εσάς το ίδιο!!!

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Πόσο καιρό το ακούω αυτό το αναπάντητο ερωτηματικό, δεν μπορώ να θυμηθώ.
Μοιάζει με το άλλο το παράξενο και μυστηριώδες:
"Έλα που είσαι;"
Αυτό που αντικατέστησε τον χαιρετισμό όταν απαντούμε σε μια τηλεφωνική κλήση.
Ας είναι.
"Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;"
Τα τεράστια παιδικά μάτια καθρεφτίζουν την απορία.
"Ε...δεν ξέρω ακόμα...." απαντούν
Μέχρι ο έξυπνος "μεγάλος" να βρει τον δάσκαλο του.
"Εσύ μικρούλα, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;" ρώτησε άλλος έξυπνος την μικρούλα γειτόνισσα εχθές.
Εκείνη, κοιτώντας τον στα μάτια, τον αφόπλισε μια για πάντα λέγοντας του:
"Ευτυχισμένη!!!"
Το εύχομαι σε όλους μας, αγαπητοί συνοδοιπόροι...

τι μετράει περισσότερο

"Μα τόσο μπερδεμένοι πια!"
Μονολογούσα και περπατούσα σκεφτικός.
"Γιατί Ερημίτη δεν μας μιλάς;"
Μια συντροφιά από νεαρούς με πλησιάσαν. Ολο παράπονο.
Τους προσπέρασα δίχως να τους χαιρετήσω. Δεν το συνηθίζω και τους φάνηκε παράξενο.
"Να με συμπαθάτε!" δικαιολογήθηκα αλλά ο νους μου είναι γεμάτος.
"Με τι;"
Τους διηγήθηκα το περιστατικό στην καφετέρια:
"Ηταν γεμάτη κόσμο", ξεκίνησα " και όπως κοίταξα έξω από το τζάμι, πέρασε από μπροστά ένα ζευγάρι. Αγόρια. Που κρατιόταν από το χέρι. Ξεσηκώθηκε η καφετέρια. Χλευασμοί, σχόλια.
Στο διπλανό τραπέζι, καθόταν μια μαμά με την μικρή της κόρη.
- Μαμά, γιατί κρατιούνται από το χέρι; την ρώτησε
Και η μαμά με όλη την φυσικότητα του κόσμου απάντησε:
-Επειδή αγαπιούνται παιδί μου!
"Το ακούσατε; Επειδή αγαπιούνται!!!"
"Καλό δρόμο να έχετε!" τους αποχαιρέτησα με την βεβαιότητα οτι και ο δικός τους ο νους θα είχε γεμίσει. Εύχομαι με αγάπη...

20 Σεπτεμβρίου 2009

απασχολημένος

Τις προάλλες, καθώς απολάμβανα τον απογευματινο μου περίπατο, ακούω έντονα τον ήχο από κάποιο κινητό να κουδουνίζει.
Δεν ανησύχησα επειδή τελευταία δεν τα πάμε καλά, το κινητό μου κι εγώ. Εχουμε δώσει χρονικό περιθώριο ο ένας στον άλλον για να σκεφτούμε για το μέλλον.
Το σήκωσε ο διπλανός μου συνοδοιπόρος.
"Τι να κάνω ρε Φώτη;" απάντησε " στο τρέξιμο"
Φαίνεται πως τον ρώτησε κάτι ο Φώτης και εκείνος απάντησε:
"Αφού σου λέω, δεν προλαβαίνω ρε, τι καφέδες μου λες! Τρέχω! Είμαι απασχολημένος πολύ!"
Δεν προλαβα να τον κοιτάξω και είχε χαθεί, κουβαλώντας την τσάντα του και τις έγνοιες του.
Σκέφτηκα πως δεν φτάνει να είμαστε απασχολημένοι για να αισθανόμαστε ζωντανοί.
Και τα μυρμήγκια και οι μέλισσες είναι απασχολημένες.
Αυτό δεν λέει κάτι από μόνο του.
Το σημαντικό ερώτημα είναι τούτο:

Με τι είσαι απασχολημένος;

Ποιος είσαι εσύ στ' αλήθεια, όταν δεν είσαι απασχολημένος;

Τι θέλεις να γίνεις; Συγγραφέας;

"Μα σου έχω πει οτι δεν ξέρω από τέτοια πράγματα!"
"Εσύ Ερημίτη όλα τα ξέρεις! Ελα πες μου κάτι, τουλάχιστον υποσχέσου μου οτι θα τα διαβάσεις!"
Με τούτα και με κείνα με έπεισε ο γιος του γείτονα μου, να πάρω το τετράδιο του. Μέσα εκεί, έχει γράψει διάφορα ποιήματα, διηγήματα.
"Μια μέρα θα γίνω μεγάλος συγγραφέας" μου είπε τις προάλλες "θα το δεις"
Δεν είπα τίποτα, παρα μονάχα κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας πως είναι όμορφο κάποιος να έχει όνειρα στη ζωή του.
Μάλλον δεν ήταν πολύ ευχαριστημένος με την στάση μου, γι' αυτό και μου έφερε τα γραπτά του.
"Λοιπόν;" ήταν η πρώτη κουβέντα, από την πόρτα σχεδόν.
"Ελα κάθησε" του πρότεινα την πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.
Από εδώ φαίνεται καθαρά ο ουρανός να κρυφακούει της πόλης τα μυστικά.
"Μη με παιδεύειεις άλλο!" με παρακάλεσε.
Πήρα από το γραφείο μου ένα βιβλίο με ποιήματα και του λέω:
"Διάβασε δυνατά, επειδή πρέπει να το ακούσω κι εγώ:

"ΩΣΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ?

αν δεν έρθει με μια έκρηξη από μέσα σου
σε πείσμα όλου του κόσμου
μην το κάνεις.
εκτός κι αν έρθει χωρίς να ρωτήσει
από την καρδιά σου κι από το μυαλό σου κι από το στόμα σου
κι από την ψυχή σου
μην το κάνεις.
αν πρέπει να κάτσεις για ώρες
χαζεύοντας την οθόνη του υπολογιστή σου
ή κολλημένος πάνω σε μια
γραφομηχανή
ψάχνοντας για λέξεις
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά ή
για τη δόξα
μην το κάνεις.
αν το κάνεις γιατί θέλεις
γυναίκες στο κρεβάτι σου
μην το κάνεις.
αν πρέπει να κάτσεις και
να το ξαναγράψεις ξανά και ξανά
μην το κάνεις.
αν είναι σκληρή δουλειά και μόνο να σκεφτείς να το κάνεις,
μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον
άλλο
ξέχνα το.

αν πρέπει να το περιμένεις να κραυγάσει από
μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
αν δεν κραυγάσει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στη γκόμενά σου ή στο γκόμενό σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
δεν είσαι έτοιμος.

μην είσαι σαν τόσους συγγραφείς
μην είσαι σαν τόσους χιλιάδες
ανθρώπους που αποκαλούν εαυτούς συγγραφείς,
μην είσαι νωθρός και βαρετός και
προσποιητός, μην καταβάλλεσαι από εγωπάθεια.
οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν
χασμουρηθεί, έχουν
κοιμηθεί
με το είδος σου.
μην προσθέτεις σε αυτό.
μην το κάνεις.
εκτός κι αν βγεί από την
ψυχή σου σαν ρουκέτα,
εκτός κι αν το να μείνεις ακίνητος
θα σε οδηγούσε στην τρέλα ή
στην αυτοκτονία ή στο φόνο,
μην το κάνεις.
εκτός κι αν ο ήλιος μέσα σου
σου καίει τα σωθικά,
μην το κάνεις.

όταν πραγματικά έρθει η ώρα
κι αν είσαι εκλεκτός
θα το κάνει μόνο του
και θα συνεχίσει να το κάνει
μέχρι να πεθάνεις ή μέχρι να πεθάνει
μέσα σου.

δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

και ποτέ δεν υπήρξε.

Charles Bukowski"

Οι λίγες στιγμές σιωπής ήταν αρκετές για να με αγκαλιάσει.
Χρειαζόταν δύναμη πολλή για τον αγώνα του που μόλις τώρα αρχιζε..

Σοφία

"Τι κρατάς εκεί Ερημίτη;" με ρώτησε πλησιάζοντας μια φίλη
"Α, διαβάζω ένα γράμμα" απάντησα
"Γράμμα; Από ποιον;"
"Δεν είναι ακριβώς από ποιον, αλλά για ποιον!" απάντησα με μια δόση μυστηρίου
"Παράξενο θα ήταν αν σε καταλάβαινα με την πρώτη" μου χαμογέλασε καλόκαρδα
"Σε ευχαριστώ που μαθαίνεις τον εαυτό σου μέσα από μένα" συνέχισα
Την είδα που έσμιξε τα φρύδια από ένταση προσπαθώντας να καταλάβει, αλλά συγκρατήθηκε και ανέβαλλε την ερώτηση της
"Μα εσύ κλαις!" μου χαίδεψε τον ώμο
"Δεν έχω άλλο τίποτα να προσφέρω, παρά τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης μου"
"Σε ποιον;"
"Σε κείνη που έγραψε αυτό το γράμμα και σε όσους θα το ακούσουν με την καρδιά τους"
"Μα τι γράφει;"
"Ελα κάθησε κοντά μου. Άκου:
παίρνω το θάρρος να σας γράψω γιατί θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου αληθινή ιστορία.
είμαι 32 χρονών και πριν 1,5 χρόνο μου διαγνώστηκε ότι έπασχα από καρκίνο του μαστού. το όνειρο που είχε ξεκινήσει για μένα πριν 3 μήνες με το γάμο μου, δεν είχε διάρκεια και μετατράπηκε μέσα σε μία ημέρα σε έναν εφιάλτη. κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι να αισθάνεσαι ότι πεθαίνεις, πως είναι να βλέπεις τον εαυτό σου να αλλάζει, πως είναι να βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς τον πόνο, πως είναι να αισθάνεσαι τον οίκτο των άλλων, πως είναι να ξυπνάς τα βράδυα (τα λίγα βράδυα που μπορείς να κοιμηθείς) και να βλέπεις το είδωλό σου στο καθρέπτη και να τρομάζει , πως είναι να αισθάνεσαι ότι ο άνθρωπος που αγαπάς απομακρύνεται κάθε μέρα και πιο πολύ από εσένα, πως είναι να αισθάνεσαι ένοχη που γκρεμίζεις τα όνειρα του, πως είναι να σου λέει ότι δεν μπορεί να περιμένει, πως είναι να μετράς τις μέρες, τις ώρες και να φτάνει η μέρα τις τελευταίας θεραπείας. και πως είναι η πρώτη μέρα που αισθάνεσαι και πάλι καλά, η πρώτη μέρα που βλέπεις και πάλι τον ήλιο να λάμπει και να σου κρυφο χαμογελάει.
και πως είναι να βρισκεις τη δύναμη να διώχνεις μακρυά ότι και όποιον σου κάνει κακό, να μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου, να νοιάζεσαι γι'αυτόν και να τον φροντίζεις. Ο καρκίνος με έμαθε να ερμηνεύω τα σημάδια, να μη θεωρώ τίποτα τυχαίο, να μην κάνω μακροχρόνια όνειρα γιατί είναι χαζό, να εκτιμώ τα λίγα και να απομυθοποιώ τα πολλά.

Ναστε καλα
Σοφία."

Οταν δυο άνθρωποι σμίγουν τα δάκρυα τους, τότε ανασταίνεται η ελπίδα για τον κόσμο.

Ξεχωριστή μέρα η σημερινή. Κουδούνια των σχολείων καλούν για ζωή.

Έτσι πέρασα από πολλές γειτονιές, είδα παιδιά μικρά και μεγάλα να μοιράζονται έγνοιες και νοσταλγίες.

Άκουσα και μια μητέρα να συζητά με ένα δάσκαλο.

Γνωστή μου η μητέρα, γι' αυτό και είμαι σίγουρος οτι θα συγχωρέσει που θα μεταβιβάσω και σε άλλες καρδιές την κουβέντα της. Επειδή έχει κάτι να πει. Αυτό το κάτι, θα δειτε οτι είναι πολύ μεγάλο.

Για πες τα Γιώτα:

Θυμησου δασκαλε
.Θυμησου γιατι εγινες δασκαλος. Γιατι στα 18 σου διαλεξες αυτον τον δρομο
Θυμησου, δασκαλε,ολα οσα ξερεις καλυτερα απο μενα. Ολα οσα η ζωη, η ρουτινα, η μιζερια συνωμοτουν να ξεχασεις.
Θυμησου το χαμογελο. Κανενα παιδι δεν μπορει να αντισταθει σ ενα χαμογελο Μην μπαινεις στην ταξη με μουτρα. Ναι , εχεις και συ προβληματα. Ο ανθρωπος σου , ο σπιτονοικυρης σου, η πεθερα σου.Εχεις δικιο. Ομως το δικιο σου μην το ξεσπας στο παιδι. Δεν φταιει το παιδι
Θυμησου τα μπραβο. Πες το με την καρδια σου ενα μπραβο μπορει να ειναι πιο καλο απο ολα τα" διδακτεα "μαζι.
Επισης αλλο "κανω παρατηρηση" κι αλλο" ξεφτιλιζω" . Ποτε μην ξεφτυλιζεις ενα παιδι μπροστα στους συμμαθητες του. Ποτε μην ειρωνευεσαι, μην σαρκαζεις, μην γελοιοποιεις εκ του ασφαλους καποιον που δεν μπορει να σου απαντησει.Εισαι μεγαλος,εισαι ετοιμολογος, εισαι απο θεση ισχυος.Μη χρησιμοποιεις αυτα τα οπλα. Ποτε. Πανω απο μαθηματα, πανω απο οτιδηποτε, το συμαντικοτερο για ενα παιδι ειναι η αξιοπρεπεια του μπροστα στους συμμαθητες του.
Εχεις στα χερια σου ενα κακιστο βιβλιο. Καλεισαι να το διδαξεις. Ξεχνα το . Οσο μπορεις. Ξεχνα το και θυμησου την ουσια. Η ουσια περναει στα παιδια
Ανθρωπος εισαι, καποιους μαθητες σου τους γουσταρεις περισσοτερο απο καποιους αλλους. Μην το δειχνεις.Το ξερω , δεν προφταινεις, εισαι κουρασμενος, εχεις να διορθωσεις και πενηντα ανορθογραφες εκθεσεις-αλλα ψαξτο καλυτερα. Μπορει το σπαστικο με τα γυαλακια στο πισω θρανιο, που μοιαζει να αδιαφορει να ειναι απλα ντροπαλο.Πιο ανασφαλες..
Τα παιδια εχουν ελατωματα Το ιδιο και συ. Η διαφορα ειναι οτι εσυ εισαι ενηλικας.
Τα παιδια βαριουνται στο μαθημα. Θα ηθελαν να ειναι οπουδηποτε αλλου εκτος απο μια αιθουσα φουλ στα ημιτονα και στους Βουλγαροκτονους. Το ιδιο και συ. Η διαφορα ειναι το οτι εσυ εισαι ενηλικας.
Τα παιδια δεν εχουν μονο υποχρεωσεις . Εχουν και δικαιωματα. Ασχετο αν εμεις οι μεγαλοι, επειδη δεν μας συμφερει, φροντιζουμε επιμελως να τους αποκρυπτουμε το γεγονος.
Και τελικα, φιλε δασκαλε
Τα παιδια θελουν να σε γνωρισουν . Τα παιδια ΘΕΛΟΥΝ να σε αγαπησουν. Μπορεις να τα βοηθησεις,να σταθεις διπλα τους. Μπορεις να δωσεις σχημα στο παρον, το μελλον τους,στη ζωη τους ολοκληρη. Φτανει να τους δωσεις μια ευκαιρια
Να τους απλωσεις το χερι. Φτανει να θυμηθεις γιατι εγινες δασκαλος , δασκαλε
Εσυ Δασκαλε εισαι αυτος που εισαι μεσα στο λακο των λεοντων να παλαιψεις, με βιβλια που μπερδευουν ακομα και σενα τον ιδιο οχι μονο τα παιδια , με συνθηκες που καθε αλλο παρα μπορουν να σου αφησουν το περιθωριο να θυμασαι ,με τραγικες ελειψεις σε αιθουσες και προσωπικο με ολα αυτα που πνιγουν τις καλες σου διαθεσεις
Γι αυτο ειμαι ευγνωμων Δασκαλε και σαν μαννα και σαν πολιτης που θυμασαι,που παλευεις
και που δεν το βαζεις κατω σαν ενας Δον Κιχωτης, που μοιαζει να παλευει με το ανεφικτο αλλα συνεχιζει!

ΥΓ

Ολη την συζήτηση οποιος θέλει μπορεί να την βρεί στο σπιτικό της:

http://spiti.pblogs.gr/2009/09/shmera-to-koydoyni-xanahtypa-i-ayto-se-parakalw-askale-thymhsoy.html

Τι να διαλέξω;

"Αχ, δεν ξέρω τι να κάνω!"
"Έλα ηρέμησε!" προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει η μάνα.
"Πως να ηρεμήσω... δεν ξέρω τι να διαλέξω...."
"Βλέπεις Ερημίτη τι τραβάμε;" με κοίταξε απεγνωσμένα
"Δεν καταλαβαίνω" είπα εγώ κουνώντας το κεφάλι
"Η κόρη μου!"
"Την βλέπω που δεν αποφασίζει" είπα εγώ τελειώς φυσικά
"Και είναι λίγο αυτό;" με ρωτά σχεδόν έξαλλη η μάνα, μη μπορώντας να βοηθήσει καθόλου
"Θέλεις να λύσω εγώ τον γόρδιο δεσμό;" πρότεινα
"Θα με υποχρεώσεις!" με παρακάλεσε
Η αλήθεια είναι οτι είναι ευλογία να έχεις τόσες πολλές επιλογές στην διάθεση σου. Να μπορείς να σταθμίζεις και να προχωράς. Για τις σπουδές, για το μέλλον, για τις σχέσεις...σχεδόν - επιμένω - σχεδόν για τα πάντα.
"Λοιπον;" με σκούντηξε η μάνα
"Εχεις διαβάσει την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων;" απευθυνομαι στην μικρή. Εκείνη ακουμπισμένη στο τραπέζι με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
"Ε, τότε θα ξέρεις και την λύση στο πρόβλημα σου" χαμογέλασα
Κατέβασα από την βιβλίοθήκη το βιβλίο και άνοιξα στην παρακάτω σελίδα:

έρχεται "βροχή"

"Εσύ που έχεις ταξιδέψει στους πολιτισμούς του κόσμου Ερημίτη, έχεις χορέψει ποτέ τον χορό της βροχής;" με ρώτησε ένας φίλος μουσικός
Κοιτώ τον ουρανό και μυρίζοντας τον αέρα του λέω
"Ερχεται!"
"Σιγά την πρόβλεψη Ερημίτη!" μου χαμογελά. Ο ουρανός όσο πάει και βαραίνει. Το βλέπουμε όλοι
"Με ρώτησες για τον χορό της βροχής. Οχι, δεν έχω χορέψει αλλά έχω κάτι άλλο για σένα, μιας και είσαι μουσικός"
"Τι;"
"Μια φορά, με είχε προσκαλέσει ένας φίλος, συνάδελφός σου, σε μια σύγχρονη εκτέλεση του χορού της βροχής. Θέλεις να την δεις; Έχω κρατήσει το βίντεο."
"Σύγχρονη εκτέλεση...μα τι λες;'
"Σώπα, δες και νιώσε! Κυρίως νιώσε! του λέω και βάζω το βίντεο να παίζει:

ο λάκκος

"Τόσες πολλές κατραπακιές!" παραπονέθηκε ο φίλος. Μόλις έφτασε στην πρωτέυουσα για να τις ελλατώσει αλλά μάλλον πλήθυναν και αγανάκτησε.
"Υπομονή' του είπα
"Τι υπομονή Ερημίτη μου, τι υπομονή, πόση άλλη! Εδώ κοντεύουμε να βάλουμε και το άλλο πόδι μέσα να κλείσει ο λάκκος!"
"Είπες λάκκος;" άνοιξα τα μάτια μου. "Τώρα θυμήθηκα! Για άκου μια ιστορία, ίσως βγάλεις κάτι από αυτήν!'
"Για ιστορίες είμαστε τώρα;" νευρίασε εκείνος
"Μωρέ άκου να δεις τί εγινε...."

Μια φορά ένας αγρότης είχε έναν γάιδαρο.

Γέρασε ο κακόμοιρος και κάποια μέρα, εκεί που περπατούσε στο λιβάδι, έπεσε μέσα σε ένα χαντάκι. Προσπάθησε μα δεν μπορούσε να βγει.

Τον βρήκε το αφεντικό του, προσπάθησε κι εκείνος αλλά δεν τα κατάφερε.

Σκέφτηκε λοιπόν οτι μιας και ο γάιδαρος ήταν γέρος και το χαντάκι έπρεπε να κλειστεί, να κάνει δυο δουλειές μαζί.

Κάλεσε τους χωριανούς, τους έδωσε από ένα φτυάρι και όλοι μαζί έριχναν χώμα μέσα στο χαντάκι να θάψουν τον γάιδαρο και να κλείσουν το χαντάκι. Μόλις το ζωντανό κατάλαβε τι συνέβαινε, έκλαιγε, μα κανένας δεν του έδινε σημασία.

Ξαφνικά όμως σιώπησε. Ολοι αναρωτήθηκαν τι έγινε. Δεν έκλαιγε όταν του πετούσαν χώμα. Εκείνος, κάθε φτυαριά που του έρχονταν στην πλάτη, την τίναζε και έπεφτε στα πόδια του το χώμα. Έτσι συνέβαινε να πατάει το χώμα και να ανεβαίνει εκείνο και στο τέλος γέμισε το χαντάκι και ο γαίδαρός μας βγήκε καμαρωτός καμαρωτός.

Τι κατάλαβες λοιπόν; Πως η ζωή θα σου ρίχνει πολλές φτυαριές με ακαθαρσίες. Κάθε είδους. Το κόλπο είναι να τις τινάζεις από πάνω σου και να ανεβαίνεις από το χαντάκι πατώντας τη βρωμιά. Μπορούμε να βργούμε από το οποιοδήποτε χαντάκι όχι με παραίτηση αλλά με αποφασιστηκότητα. Κάθε φτυαριά και ένα βήμα προς τα πάνω!"

Ο φίλος έφυγε ύστερα από έναν σκεφτικό χαιρετισμό....

Μακάρι ο λάκκος να του έδειξε τον δρόμο προς τα πάνω...

ώρες φθινοπώρου

Οι Ερημίτες, έχουν μια περίεργη λατρεία με το παρελθόν, επειδή πολλές φορές μέσα εκεί κρύβεται το μέλλον.
Εγώ δεν ξέφυγα από αυτό το πάθος. Έχω μαζέψει ολόκληρα συρτάρια με παλιά βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά. Ο,τι βάζει ο νους σας, για μένα και την "παράνοια" μου.
Ερημίτης είμαι, μπορώ να κάνω κάθε τρέλα.
Σήμερα, πρώτη μέρα του φθινοπώρου θα ήθελα να διαβάσουμε μαζί, ένα άρθρο που έγραψε ο Αγαπητός Τσσοπανάκης το 1935. Για να δουμε, τι σχέση έχει με το φετινό φθινόπωρο....

Ο κύκλος των ημερών, στριφογυρίζοντας, μας έσπρωξε απ' το καλοκαίρι και μας μετατόπισε προς το φθινόπωρο, όπως πάντα. Ούτε μας ρώτησε να έχουμε διάθεση ν΄ αλλάξουμε, αν δε θάμαστε ευχαριστημένοι να σταματήσουμε και κάπου.

Εμάζεψε απ΄ τους μακρυνούς τόπους τα σύννεφα και τα στοίβαξε σα μυκηναϊκά κάστρα, ογκώδη, στο βάθος του ορίζοντα, με μεγάλους σκιασμούς, έτοιμα να ξεκινήσουν και να σκεπάσουν το Σύμπαν και να μας διαλύσουν.

Και το πέτυχαν μονάχα με την εμφάνισή τους. Κι ο τελευταίος ήρωας των κυμάτων, τραβήχτηκε απ' την ακροθαλασσιά, κι έμεινε μόνος ο γιαλός, κι επήραν οι αέρηδες και σκόρπισαν και τη ζεστασιά της γυναίκας, που περπατώντας στραταρχικά στην άμμο, άναβε πόθους και λαχτάρες, μαζί με τα λιοπύρια..

Πάει πια, μαζεύτηκεν η πολυθόρυβη αυτή εμφάνιση της ζωής που πλημμύριζε το κύμα.

Οι βάρκες άρχισαν να δέρνουνται κι' έχασαν το παλιό, απαλό νανούρισμά τους και το κύμα βρόντηξε στην ακρογιαλιά κι' έσκαψε την άμμο.

Πάει και το παλιό το χάιδι, το παλιό παρακαλεστικό αγκάλιασμα του νερού με την καρίνα, πάει και το διακριτικό αεράκι που φούσκωνε τα πανιά μ' απαλωσύνη και δρόσιζε τα σώματα.

Τώρα ο νοτιάς-αδύνατος ακόμα-σκουραίνει τη θάλασσα και της δίνει μιαν ύπουλη γαλήνη, κι ο βοριάς κουβαλώντας άσπρα πρόβατα κοπάδια, τα βόσκει βιαστικά απάνω στα ταραγμένα νερά, που παίρνουν μαζί του μια γυαλάδα βαθυγάλανου κρυστάλλου.

Ο ρυθμός της ζωής των ανθρώπων παίρνει έναν τόνο βιαστικώτερο, τόσο όσος φτάνει για να αισθάνωνται τα δέντρα την τραγική τους μοίρα.

Νάναι δηλαδή αναγκασμένα να κάθουντ' εκεί, να δέρνουνται απ' τις βροχές και τους ανέμους σε μιαν υποχρεωτικήν έκσταση, χωρίς φανερή διαμαρτυρία, μα ασφαλώς με εσώτερη συνείδηση του άδικού τους πεπρωμένου.

Και μήπως εμείς που σ' αυτόν τον κόσμο «ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» τι καταλαβαίνουμε; Πόσες φορές δεν πεθυμούσαμε να παίρνουμε τ' αστροπελέκια, περήφανα κι αδάκρυτα, με τις εσώτερες πλημμύρες μας, μα με την εμφάνιση εκείνη της μεγαλόπρεπης κι ασυγκίνητης «βασιλικής δρυός» του γλυκού, γλυκύτατου Παπαδιαμάντη;

Τα φύλλα των πλατάνων δεν έχουν πια εκείνο το καλοκαιρινό πράσινο κουβεντολόι μα τα πήρε ο μαρασμός κι η κιτρινίλα, τα δέρνει ο άνεμος απάνω στις βέργες και τα ξετινάζει μακρυά. Αυτά παίρνουν χάμου ένα περιστροφικό κυνηγητό και χάνονται στο βάθος της απόμακρης πλατείας.

Φθινόπωρο.μα φοβόμαστε να πούμε τη λέξη. Οι καρέκλες στο Μαντράκι έχασαν τη νύχτα τους πιστούς των, κι' οι τελευταίοι π' απομείνανε αισθάνονται τεράστια την εγκατάλειψη, σαν να παρευρίσκονται σε μια παράσταση κι' είν' οι μόνοι θεατές κι' απ' αυτή την έλλειψη κοινού αισθάνονται την αποτυχία της.

Φυγή, φυγή κι υποχώρηση.

Έπεσαν κι' οι πρώτες ψιχάλες. Η βροχή θάναι το τελειωτικό στοιχείο και το σύνθημα για το σκόρπισμα όλων όσοι έμειναν πιστοί προς την εποχή, και την πλατεία, και τη θάλασσα. .Όλων όσοι ελπίζουν στο καινούργιο καλοκαίρι.