Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

η ψηλή γυναίκα με τα μακριά ρούχα

"Βαρέθηκα" ακούστηκε από την απέναντι μεριά του πεζοδρομίου.
Κονοτστάθηκε ο Ερημίτης.
Εριξε μια ματιά.
Πρωινό στην καφετέρια. Δυο τρεις άνθρωποι, υπνωτισμένοι από τα "μάγια" του φραπέ, ατένιζαν το μέλλον, νωχελικά. Τόσο που η λέξη "νόημα" είχε εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο τους.
"Κι εγώ..." μετά από ώρα ξύπνησε ο άλλος.
"Ρε συ, ο Ερημίτης! Κάτσε να τον φωνάξουμε να μας πει τίποτα....Ε! Ερημίτη!!!" σαν να προσπαθούσαν να λυθούν από τα δεσμά του τίποτα.
Ο Ερημίτης δεν αρνήθηκε το κάλεσμα.
Την στιγμή που κατέβαινε στον δρόμο, ακούστηκαν τρομακτικό τριγμοί. Καπνοί. Ο δρόμος είχε κρυφτεί από ένα σύννεφο.
Με απίστευτη ταχύτητα ένα αυτοκίνητο έστριψε τη γωνία και περνούσε τον δρόμο. Εκατοστά από το σώμα του Ερημίτη, που έμεινε ακίνητος, ατάραχος. Σε δευτερόλεπτα είχε εξαφανιστεί στην άλλη γωνία.
Οταν καταλάγιασε ο καπνός, και έμειναν τα ορθάνοιχτα μάτια να προσπαθούν να διακρίνουν την πραγματικότητα, ο Ερημίτης βρέθηκε στην παρέα των ανθρώπων.
"Πες μας!" παρακαλούσαν για παραμυθία.
Τους κοίταξε έναν έναν.
Ήταν Παρασκευή 12 Αυγούστου 2005 όταν μια γυναίκα πήρε τα τρία της ανίψια και την κόρη της, δεκαπέντε μηνών, για να τα πάει για μπάνιο στη θάλασσα. Σταμάτησε, όπως όλοι, στο πάρκινγκ της πλαζ και κατέβασε τα παιδιά δίπλα στο αυτοκίνητό της. Όπως έσκυψε για να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, η κόρη της ελευθερώθηκε και πήγε δίπλα στα ξαδέλφια της, πίσω ακριβώς από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Όταν γύρισε να την κοιτάξει, έντρομη είδε το παιδί να βρίσκεται ακριβώς πίσω από το αυτοκίνητο που έκανε όπισθεν, ενώ τα ανίψια της ήταν λίγο πιο πίσω.. Έσπευσε ενώ το αυτοκίνητο βρισκόταν ένα μέτρο από την κόρη της. «Ούρλιαζα αλλά αυτός συνέχιζε… Ούρλιαζα…», μου είπε.
Μπροστά στα μάτια της, η ρόδα του αυτοκινήτου πέρασε το κοριτσάκι από τα πόδια του σε όλο του το κορμάκι και σταμάτησε στο κεφάλι του. «Ήταν σαν να το είχαν βάλει αλφάδι κάτω από τη ρόδα,» μου είπε. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στεκόμουν και κοιτούσα το παιδί μου με ένα ολόκληρο αυτοκίνητο σταματημένο πάνω στο κεφάλι του». Επάνω στο σοκ και τον πανικό της, έπιασε το αυτοκίνητο και προσπάθησε να το σηκώσει. Εν τέλει, ο οδηγός έκανε πάλι μπροστά περνώντας για ακόμη μια φορά πάνω από το σώμα του μωρού, αφήνοντας το παιδί αναίσθητο στο έδαφος.

«Δεν έπρεπε να το μετακινήσω, μου είπαν, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Νόμιζα ότι ήταν νεκρό. Το πήρα στην αγκαλιά μου και ευτυχώς μετά από λίγο έκανε ένα «γκουχ» και συνήλθε».
Το παιδί μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Παπανικολάου και από εκεί στο Ιπποκράτειο. Όταν του έκαναν οι γιατροί την αξονική σε όλο το σωματάκι του, δεν πίστευαν στα μάτια τους. «Έβγαιναν έξω ένας ένας και μου έλεγαν ”κάνε το σταυρό σου, κορίτσι μου”. Δεν πείσθηκαν με την πρώτη αξονική -τόσο δεν το πίστευαν- και του έκαναν και δεύτερη. Πάλι δεν έδειξε τίποτα. Αν δεν έβλεπαν το ρουχαλάκι του που έχει επάνω την ροδιά του αυτοκινήτου, δεν θα πίστευαν τι είχε συμβεί. Η ρόδα είχε αφήσει το αποτύπωμά της ακόμα και στο μάγουλο του παιδιού». Ένας γιατρός μάλιστα, όταν του είπε ότι έπιασε το αυτοκίνητο να το σηκώσει, της είπε «ποιος ξέρει τι δύναμη είχες εκείνη τη στιγμή».
Αλλά το απίστευτο δεν σταματά εδώ. Ο άντρας της βρισκόταν στην Κύπρο για δουλειές και θα επέστρεφε απροειδοποίητα την Κυριακή για να τους κάνει έκπληξη. Μόλις έγινε το ατύχημα, την Παρασκευή, η γυναίκα του τον ειδοποίησε να έρθει αμέσως, και εκείνος κατάφερε να βρει την μία και μόνη κενή θέση που υπήρχε το Σάββατο από Κύπρο για Ελλάδα. Εάν δεν είχε γίνει το ατύχημα, ο άντρας της τώρα θα ήταν νεκρός. Η πτήση που είχε κλείσει για την Κυριακή, 14 Αυγούστου 2005, ήταν με το μοιραίο αεροσκάφος Helios που συνετρίβει στο Γραμματικό, θυμάστε έτσι;
Όσο για τη δύναμη που είχε όταν σήκωνε το αυτοκίνητο; Μου είπε ότι σε κάποια φάση που έκλαιγε στο νοσοκομείο, πήγε ο τριών χρονών ανιψιός της και της είπε: «Μην κλαις, θεία. Δεν έχει τίποτα η μικρή. Την ώρα που την πατούσε το αυτοκίνητο ήρθε μια ψηλή κυρία με μακριά ρούχα και σήκωνε το αυτοκίνητο μαζί με ‘σένα. Την είδα».
"Αλήθεια είναι αυτό;" ρώτησαν
"Και τι είναι η αλήθεια;" τους αντιρώτησε ο Ερημίτης αποχαιρετώντας τους...

8 σχόλια:

Ελιά Μαϊστρα είπε...

εξίσταντο δε πάντες και διηπόρουν,άλλος πρός άλλον λέγοντες: τί αν θέλοι τούτο είναι;

Έτεροι δε χλευάζοντες έλεγον..ότι γλεύκους μεμεστωμένος εστί...

ΥΓ.αν και θα συναντήσεις ποιό πολλούς απ'τους τελευταίους...εσύ μήν κουραστείς.....

Καλημέρα!

Δημητρης είπε...

Ο Ερημίτης γνωρίζει την καρδιά των άλλων επειδή ψάχνει την δική του. Γνωρίζει ποιοι από φόβο κλείνονται και αδυνατούν να δουν την αλήθεια... Οσο για εκείνον, γυρεύει με θάρρος εκείνο που θα τον ελευθερώσει.
Αυτή η γυναίκα είναι πολύ σημαντική Ελίτσα... η γυναίκα η ψηλή... πιστεύω οτι ο Ερημίτης θα την συναντήσει πολλές φορές... ελπίζει...
Να είσαι καλά!

Καραβάκι είπε...

H αλήθεια του καθένα...Ο τίτλος του τραγουδιού που έρχεται και δένει απίστευτα με την ιστορία.Και γω αναρωτιέμαι...Ποια είναι η πραγματική αλήθεια;Oλοι πιστεύουμε ότι την έχουμε μέσα μας.Μα δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο.Εκείνα τα καμπανάκια που άλλοτε χτυπάνε μελωδικά και άλλοτε σαν τρελά έχουν άραγε κάποια σχέση;

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

...ζούμε σε καιρούς περίεργους...δεν ξέρω αλλά κάπου μακριά ακούω μια φωνή να φωνάζει να'χουμε τα μάτια μας 14...
καλή σου νύχτα Ερημίτη!να' σαι καλά!

Δημητρης είπε...

Αυτά είναι που χρειάζεται να ακούμε περισσότερο Γλυκερία! ο Ερημίτης είναι χαρούμενος που βλέπει κάποιον που ακούει τέτοια "καμπανάκια"!!!
Καλημέρα!

Δημητρης είπε...

Πάντα να τα έχουμε Δημήτρη, πάντα... επειδή κυκλοφορούν πολλές "αλήθειες"!!!
Την καλημέρα μου!!

Lilith είπε...

Απίστευτη ιστορία, Ερημίτη!
Εσύ θα ξέρεις πολλές τέτοιες...
Να σε ρωτήσω κάτι όμως.
Εγώ πιστεύω πολύ στο... γραμμένο.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι σε ποιες περιπτώσεις το Πεπρωμένο πάει λάθος και κρίνεται αναγκαία η "επέμβαση" κάποιου σαν τη ψηλή κυρία.
Στη συγκεκριμένη ιστορία, είναι περίεργο το πώς φαίνεται να γλύτωσαν απ' το θάνατο δύο μέλη της οικογένειας!
Άραγε αυτό το "σενάριο" με την πιτσιρίκα άρχισε να "γράφεται" μόλις ο πατέρας της έκλεισε θέση στη πτήση για τις 14 Αυγούστου;
Ποιος ξέρει...

Δημητρης είπε...

Όντως απίστευτη Λίλιθ μου, και λίγο εξηγήσιμη με τα γνωστά μεχρι στιγμής ανθρώπινα μέτρα και σταθμά...
Αν με την λογική προσπαθήσει κανείς να προσεγγίσει τέτοια θέματα, θα έχει να χτυπήσει πάνω σε τοίχους - εμπόδια. Αυτά είναι που βάζει η λογική. Αν βάλεις και την καρδιά μαζί με το νου τότε έχεις να υπερβείς τα κριτήρια με τα οποία ερμηνευεις τον κόσμο.
Το πεπρωμένο ε;
Αυτό είναι κάτι που μπερδεύει τον Ερημίτη αλλά ελπίζει πως θα βρει την άκρη... Εχουμε δρόμο φίλη μου Λίλιθ... έχουμε δρόμο ακόμα... Ο Ερημίτης μόλις κατέβηκε στον κόσμο...
Καλή συνέχεια